<p>Hoi allemaal, </p><p>Ik ben er sinds een paar weken achter dat ik zwanger ben, mijn/onze grootste wens en dan ook een bewuste keuze. Nu zijn wij alleen niet "stinkend rijk" om het zo maar te zeggen en daar maak ik (mijn vriend niet) me nogal druk om.. We kunnen rondkomen en hebben ook een klein spaarbedrag achter de hand, en sparen tot de baby er is ook nog wel wat door, dus het moet ook wel goedkomen maar toch ben in bang dat we het niet redden of dat ik het kindje niet alles kan geven wat ik zou willen..</p><p>Mijn vriend heeft een fulltime baan met een minimumloon, vanwege dat hij geen afgeronde opleiding heeft, en ik werk sinds kort 10 uur per week wat word aangevuld door een wajong uitkering en kan dus ook niet meer werken. Allemaal erg minimaal dus. We zullen vast wat steun krijgen van familie en we kunnen prima wat grotere aankopen als meubels van marktplaats halen, maar toch maar ik me ontzettend zorgen. Ik wil gewoon goed spul voor de kleine en keertjes kunnen kopen wanneer dit nodig is en ik dit wil (en dit hoeft heus geen merk spul te zijn) en dan ook nog eens de zorgen van "wat als er iets mis gaat met de belastingdienst en we vanalles terug moeten betalen.. Al weet ik ook dat het belangrijkste wat je een kindje moet geven we dat wél genoeg hebben; liefde! Maar toch.. </p><p>Ik vroeg me af of dit voor meer van jullie herkenbaar is, het hebben of verwachten van een kindje met minimum inkomsten en de stress hierover? En zo ja, hoe gaan jullie daar mee om? Met name met de gedachten erover want materialistisch weet ik ergens wel dat het goed komt..</p><p>Groetjes een onzekere aanstaande mama</p>