Ik weet niet of je mijn reactie nog leest of dat je er nog iets aan hebt, maar de laatste 5 weken van mijn zwangerschap (ben 30-7 bevallen) waren enorm stressvol. Het ging niet goed met mijn moeder. Ze heeft 5 weken in het ziekenhuis gelegen ivm darmklachten die zo erg waren dat zelfs de zwaarste medicijnen niet werkten. Na 2 weken is met spoed een operatie gedaan en is haar darm weggehaald, ze heeft nu een stoma. Haar herstel gaat nog maanden duren. Natuurlijk werd ik door de familie zo veel mogelijk ontzien, dat nam ik ze niet altijd in dank af, het ging immers om mijn moeder die altijd voor mij klaar stond. En nu kon ik niets doen, ik voelde me enorm machteloos. Mijn moeder had stress om mijn situatie, want ik moest (eigenlijk 2 weken voor de uitgerekende datum, maar uiteindelijk 4 dagen ervoor) opgenomen worden ivm diabetes. Dus toen lagen we er samen in. Als ik achteraf terug kijk heb ik alles toch zoveel mogelijk over me heen proberen te laten komen. Ik heb wel veel gehuild, want je moet iets met de spanningen en de stress. Ik had zoiets van: dat gillen en schreeuwen doe ik wel tijdens de bevalling!! Nu is het bij mij uiteindelijk een keizersnede geworden, dus ben ik nog 6 weken gebonden, terwijl ik zo graag mijn moeder zou gaan bijstaan en helpen. Tja, een KUT-situatie, maar ons kindje is zo enorm mooi, ze heeft, zover we kunnen zien, dus helemaal niets geleden door mijn spanningen.
Groetjes
Audrey, moeder van Amy
Groetjes
Audrey, moeder van Amy