ANONYMOUS_USERNAME
New member
Lieve allemaal,
Ik had al een bericht getypt, maar ik zie dat ie nog niet op het forum staat, dus bij deze probeer ik het opnieuw.
Gisteren zijn we dus naar de gyn geweest voor de uitslag van de sectie op Naomi.Het bleek dus dat ze het syndroom van Turner had. Dit is een chromosoom afwijking, ze mistte 1 van de geslachtschromosomen. Na wat speurwerk op het net, zijn we geschrokken van wat dit allemaal te weeg kan brengen, als de zwangerschap had doorgezet. Ze had zowieso een groeiacherstnd gehad, en was niet groter geworden als 1.45m, verder zou ze nooit in de puberteit komen, geen kinderen kunnen krijgen, geen borsten ontwikkelen, een hartafwijking kunnen hebben, afwijking aan de nieren en de schildklier. Al met al zijn we nu gerustgesteld en opgelucht tegelijk. Er is ons heel wat bespaart gebleven. Want we dromen toch allemaal van een gezond kindje, niet waar? Maar gelukkig mankeert er niets aan mij of aan mijn partner, en we mogen direct weer gaan proberen om zwanger te raken.
Verder ben ik nu onder behandeling van een psycholoog, ik kan mijn verdriet niet kwijt, ben ongelooofelijk onrustig van binnen, en heb de gehele dag het idee dat ik te laat kom voor een afspraak, dat gejaagde gevoel, daarnaast heb ik nachtmerries, of slaap ik juist helemaal niet. Nadat ik een vragenlijst had ingevuld, bleek dat ik last had van ptss, of te wel, een post traumatische stress stoornis. De psych denmk dat dit te wijten is aan de hele ziekenhuis opname, er is geen plaats geweest voor rouw. Ze dacht als Naomi nu direct was geboren, ik een gewoon rouwproces had gehad, maar door dat hele gedoe in het ziekenhuis, heb ik dit voor mezelf heel erg ver weg gestopt, en verdrukt.Ik was allleen nog maar bezig met... als de bevalling nou maar komt, en het wachten, wachten, en nog eens wachten op de weeen. En niet meer met het feit, ik ben een kind verloren.
En het leuke aan de sessie was nog wel, dat ze me aanraadde om het verhaal op te schrijven. Dus ik heb haar verteld dat ik dat dus al had gedaan op dit forum. Dit vond ze echt geweldig, het was al een begin van de behandeling vertelde ze. Dus dames......We zijn met zijn allen goed bezig met de verwerking.
Goed ik zou er ( voorlopig) even een eind aan breien, ik hou jullie op de hoogte.
Veel liefs,
Pascalle
Ik had al een bericht getypt, maar ik zie dat ie nog niet op het forum staat, dus bij deze probeer ik het opnieuw.
Gisteren zijn we dus naar de gyn geweest voor de uitslag van de sectie op Naomi.Het bleek dus dat ze het syndroom van Turner had. Dit is een chromosoom afwijking, ze mistte 1 van de geslachtschromosomen. Na wat speurwerk op het net, zijn we geschrokken van wat dit allemaal te weeg kan brengen, als de zwangerschap had doorgezet. Ze had zowieso een groeiacherstnd gehad, en was niet groter geworden als 1.45m, verder zou ze nooit in de puberteit komen, geen kinderen kunnen krijgen, geen borsten ontwikkelen, een hartafwijking kunnen hebben, afwijking aan de nieren en de schildklier. Al met al zijn we nu gerustgesteld en opgelucht tegelijk. Er is ons heel wat bespaart gebleven. Want we dromen toch allemaal van een gezond kindje, niet waar? Maar gelukkig mankeert er niets aan mij of aan mijn partner, en we mogen direct weer gaan proberen om zwanger te raken.
Verder ben ik nu onder behandeling van een psycholoog, ik kan mijn verdriet niet kwijt, ben ongelooofelijk onrustig van binnen, en heb de gehele dag het idee dat ik te laat kom voor een afspraak, dat gejaagde gevoel, daarnaast heb ik nachtmerries, of slaap ik juist helemaal niet. Nadat ik een vragenlijst had ingevuld, bleek dat ik last had van ptss, of te wel, een post traumatische stress stoornis. De psych denmk dat dit te wijten is aan de hele ziekenhuis opname, er is geen plaats geweest voor rouw. Ze dacht als Naomi nu direct was geboren, ik een gewoon rouwproces had gehad, maar door dat hele gedoe in het ziekenhuis, heb ik dit voor mezelf heel erg ver weg gestopt, en verdrukt.Ik was allleen nog maar bezig met... als de bevalling nou maar komt, en het wachten, wachten, en nog eens wachten op de weeen. En niet meer met het feit, ik ben een kind verloren.
En het leuke aan de sessie was nog wel, dat ze me aanraadde om het verhaal op te schrijven. Dus ik heb haar verteld dat ik dat dus al had gedaan op dit forum. Dit vond ze echt geweldig, het was al een begin van de behandeling vertelde ze. Dus dames......We zijn met zijn allen goed bezig met de verwerking.
Goed ik zou er ( voorlopig) even een eind aan breien, ik hou jullie op de hoogte.
Veel liefs,
Pascalle