A
Anoniem
Guest
Hoi hoi
Goh wat lijkt me dat vreselijk moeilijk, bij 23 weken zwangerschap! dan heb je kindje al gevoeld,
en gezien op echo's en het hartje regelmatig gehoord.. Krijg er gewoon kippevel van..
Kan me voorstellen dat je deze zwangerschap ziet als, zoals je dat zelf zegt, een pleister op de wond.
En heel fijn dat jullie er samen god over konden praten, dat is echt zo belangrijk!
Ik hoop zo voor je dat het allemaal goed gaat en dat je straks een gezond kindje in je armen mag houden!
Je hebt het zeker verdiend na zo'n rotjaar.
Echt mooi ook zoals ik al zei dat jullie jullie eerste kindje er zo bij betrekken. Een heel mooi gebaar.
Dat is toch jullie eerste kindje, ook al leeft het niet, het is er wel! En het hoort er zeker bij!
Mooi trouwens dat er achter de naam van jullie kindje zo'n betekenis zit en dat het ook nog weer eens
in verband staat met waar jullie trouwden! Heel gaaf
Ik ben in mijn eerse zwangerschap niet ver gekomen, maar zeg ook nooit dat dit nu mijn eerste zwangerschap is.
Dat is ook gewoon niet zo. Ik heb 3 maanden lang 2 kindjes bij me gedragen, dus ik ben zwanger geweest en
een van mn kindjes heb ik gezien toen ik het verloor, dus dat is toch iets tastbaars.
Op 29 januari ging het mis. Ik verloor veel bloed toen ik sochtends naar het toilet ging toen ik wakker werd
en wist direct dat het niet goed was. Ronald belde de vk en die kwam en constateerde inderdaad een msirkaam want
ik verloor een vruchtje op dat moment. We moesten een echo laten maken om te kijken of mn baarmoeder goed leeg was.
Toen we daar waren, en ze het apparaat aanzette en dat ding op mn buik, zagen we direct nog en kindje.
Dat was wel schrikken.. we wisten niet dat het een tweeling was dus dat kwam nogal hard aan..
De schrik was dus erg groot en helemaal toen ze vertelde dat kindje al was opgehouden met groeien en overleden was
bij 8 weken. Ik liep dus al 5 weken met een dood kindje in mijn buik. Dat vond ik erg moelijk te verkroppen, dat ik
niets had gemerkt (was wel zelf steeds zieker geworden maar dacht dat het erbij hoorde).
Die dag ben ik gecurreteerd, ik wou niet meer wachten tot het uitzichzelf los zou komen, ik wilde het niet meer.
Vond de wetenschap dat het al 5 weken dood in mijn buik zat te erg, te lang.
Ronald en ik konden gelukkig samen heel goed praten en het verwerken, we hebben de kindjes ook de namen gegeven
(gewoon voor onszelf dan, die namen hadden we bedacht en horen dus bij de kindjes) die we hadden en waren het
erovr ens dat mochten we weer zwanger worden het een ''nieuw'' kindje zou zijn en er een nieuwe naam zou worden
bedacht. Ook heb ik een armband, met 2 bedels eraan, 2 paar babyvoetjes, die staan voor de 2 kindjes die we toen
hebben verloren. Als deze baby er straks is komt er een kinderkopje bij aan zodat het allemaal aan dezelfde
armband zit. Dat vonden wij een mooi gebaar. En zo is het ook goed..
Wat je zegt over het zwanger zijn en dan denken ''eigenlijk was ik nu zo en zover geweest'' dat herken ik ook zeker!
Heb ik ook gedaan, tot 10 augustus. Dat was de datum dat ik uitgerekend was.
Soms denk ik nu nog wel eens, stel je voor dat het allemaal goed was gegaan, hoe hadden we er dan nu bij gezeten..
Maar sta er niet te veel bij stil. het mocht niet zo zijn en dit kindje verdiend het ook om alle aandacht en
liefde te krijgen, nu al.. Daar heeft het recht op. En blijven hangen in het verleden is gewoon voor niemand goed.
En zo maakt iedereen een heleboel mee.. maar positief blijven is toch echt belangrijk!
Concentreren op de leuke dingen, en vertrouwen hebben! Maar dat zit bij ons allebei wel goed nu denk ik zo.
Nog een paar weken en dan zit de zwangerschap er voor ons allebei alweer op, de tijd vliegt!
Dus ja het word inderdaad tijd dat je nu toch echt aan die baby was gaat beginnen haha!
Succes ermee en nogmaals veel plezier zaterdag en tot ''forums''
Liefs Antoinet
Goh wat lijkt me dat vreselijk moeilijk, bij 23 weken zwangerschap! dan heb je kindje al gevoeld,
en gezien op echo's en het hartje regelmatig gehoord.. Krijg er gewoon kippevel van..
Kan me voorstellen dat je deze zwangerschap ziet als, zoals je dat zelf zegt, een pleister op de wond.
En heel fijn dat jullie er samen god over konden praten, dat is echt zo belangrijk!
Ik hoop zo voor je dat het allemaal goed gaat en dat je straks een gezond kindje in je armen mag houden!
Je hebt het zeker verdiend na zo'n rotjaar.
Echt mooi ook zoals ik al zei dat jullie jullie eerste kindje er zo bij betrekken. Een heel mooi gebaar.
Dat is toch jullie eerste kindje, ook al leeft het niet, het is er wel! En het hoort er zeker bij!
Mooi trouwens dat er achter de naam van jullie kindje zo'n betekenis zit en dat het ook nog weer eens
in verband staat met waar jullie trouwden! Heel gaaf
Ik ben in mijn eerse zwangerschap niet ver gekomen, maar zeg ook nooit dat dit nu mijn eerste zwangerschap is.
Dat is ook gewoon niet zo. Ik heb 3 maanden lang 2 kindjes bij me gedragen, dus ik ben zwanger geweest en
een van mn kindjes heb ik gezien toen ik het verloor, dus dat is toch iets tastbaars.
Op 29 januari ging het mis. Ik verloor veel bloed toen ik sochtends naar het toilet ging toen ik wakker werd
en wist direct dat het niet goed was. Ronald belde de vk en die kwam en constateerde inderdaad een msirkaam want
ik verloor een vruchtje op dat moment. We moesten een echo laten maken om te kijken of mn baarmoeder goed leeg was.
Toen we daar waren, en ze het apparaat aanzette en dat ding op mn buik, zagen we direct nog en kindje.
Dat was wel schrikken.. we wisten niet dat het een tweeling was dus dat kwam nogal hard aan..
De schrik was dus erg groot en helemaal toen ze vertelde dat kindje al was opgehouden met groeien en overleden was
bij 8 weken. Ik liep dus al 5 weken met een dood kindje in mijn buik. Dat vond ik erg moelijk te verkroppen, dat ik
niets had gemerkt (was wel zelf steeds zieker geworden maar dacht dat het erbij hoorde).
Die dag ben ik gecurreteerd, ik wou niet meer wachten tot het uitzichzelf los zou komen, ik wilde het niet meer.
Vond de wetenschap dat het al 5 weken dood in mijn buik zat te erg, te lang.
Ronald en ik konden gelukkig samen heel goed praten en het verwerken, we hebben de kindjes ook de namen gegeven
(gewoon voor onszelf dan, die namen hadden we bedacht en horen dus bij de kindjes) die we hadden en waren het
erovr ens dat mochten we weer zwanger worden het een ''nieuw'' kindje zou zijn en er een nieuwe naam zou worden
bedacht. Ook heb ik een armband, met 2 bedels eraan, 2 paar babyvoetjes, die staan voor de 2 kindjes die we toen
hebben verloren. Als deze baby er straks is komt er een kinderkopje bij aan zodat het allemaal aan dezelfde
armband zit. Dat vonden wij een mooi gebaar. En zo is het ook goed..
Wat je zegt over het zwanger zijn en dan denken ''eigenlijk was ik nu zo en zover geweest'' dat herken ik ook zeker!
Heb ik ook gedaan, tot 10 augustus. Dat was de datum dat ik uitgerekend was.
Soms denk ik nu nog wel eens, stel je voor dat het allemaal goed was gegaan, hoe hadden we er dan nu bij gezeten..
Maar sta er niet te veel bij stil. het mocht niet zo zijn en dit kindje verdiend het ook om alle aandacht en
liefde te krijgen, nu al.. Daar heeft het recht op. En blijven hangen in het verleden is gewoon voor niemand goed.
En zo maakt iedereen een heleboel mee.. maar positief blijven is toch echt belangrijk!
Concentreren op de leuke dingen, en vertrouwen hebben! Maar dat zit bij ons allebei wel goed nu denk ik zo.
Nog een paar weken en dan zit de zwangerschap er voor ons allebei alweer op, de tijd vliegt!
Dus ja het word inderdaad tijd dat je nu toch echt aan die baby was gaat beginnen haha!
Succes ermee en nogmaals veel plezier zaterdag en tot ''forums''
Liefs Antoinet