Gisteren mocht ik eindelijk voor min termijn echo... we wisten nml niet zeker of we 6 of 10 week zwanger zouden zijn.
Hele dag vol spanning gewacht en om 16.10 eindelijk aan de beurt.
begonnen met een uitwendige echo hier was een heel klein zwart stippie te zien maar zo klein dat de echoscopist besloot om ook een inwendige echo te doen.
Hier was vreemd genoeg helemal niks op te zien... Slijmvlies was wel mooi dik... even dacht ze aan een BBM zwangerschap maar de eierstokken lijken rustig dus dat werd eigenlijk ook direct bevestigd dat dat het niet zou zijn... maar zo vreemd allemaal Echoscopiste wist ook niet wat ze dr mee aan moest en zei dat het ook al in de start van een miskraam kon zijn.
Mijn hart brak... niet gepland maar zo verschrikkelijk gewenst voelde me ondanks de kwalen zo goed door de blijdschap... en nu... en klap in ons gezicht. De nodige tranen zijn inmiddels gevallen en ook nu komen ze weer over mn wang rollen.
Maar ondanks de teleurstelling geven we de moed niet op... Ik heb geen bloeding gehad! en die gaan we ook gewoon niet krijgen... we houden ons vast een het feit dat we een klein zwart stippie hebben gezien en dat dit toch het vruchtje zu moeten zijn... Daarbij papa is een plaagkoppie dus ons kindje zal zijn karakter hebben en ons willen plagen door zich nog niet goed te laten zien.
Maandag moeten we naar de gyneacoloog in het ziekenhuis.... mits ik geen bloeding krijg. als ik koorts zou krijgen moet ik direct het ziekenhuis bellen...
Zo leef je op een roze wolk... en zo... tsja... zo ziet het er toch allemaal even anders uit.
Hele dag vol spanning gewacht en om 16.10 eindelijk aan de beurt.
begonnen met een uitwendige echo hier was een heel klein zwart stippie te zien maar zo klein dat de echoscopist besloot om ook een inwendige echo te doen.
Hier was vreemd genoeg helemal niks op te zien... Slijmvlies was wel mooi dik... even dacht ze aan een BBM zwangerschap maar de eierstokken lijken rustig dus dat werd eigenlijk ook direct bevestigd dat dat het niet zou zijn... maar zo vreemd allemaal Echoscopiste wist ook niet wat ze dr mee aan moest en zei dat het ook al in de start van een miskraam kon zijn.
Mijn hart brak... niet gepland maar zo verschrikkelijk gewenst voelde me ondanks de kwalen zo goed door de blijdschap... en nu... en klap in ons gezicht. De nodige tranen zijn inmiddels gevallen en ook nu komen ze weer over mn wang rollen.
Maar ondanks de teleurstelling geven we de moed niet op... Ik heb geen bloeding gehad! en die gaan we ook gewoon niet krijgen... we houden ons vast een het feit dat we een klein zwart stippie hebben gezien en dat dit toch het vruchtje zu moeten zijn... Daarbij papa is een plaagkoppie dus ons kindje zal zijn karakter hebben en ons willen plagen door zich nog niet goed te laten zien.
Maandag moeten we naar de gyneacoloog in het ziekenhuis.... mits ik geen bloeding krijg. als ik koorts zou krijgen moet ik direct het ziekenhuis bellen...
Zo leef je op een roze wolk... en zo... tsja... zo ziet het er toch allemaal even anders uit.