Ik moet gewoon even mij verhaal kwijt. Gisteren zijn we onverwachts gevraagd op visite te gaan bij een goede vriend van mijn partner. Heel gezellig, zijn ouders, haar ouders. En toen kwam de mededeling. Ze zijn zwanger.....
Wij zelf zijn al een behoorlijke tijd bezig met 'zwanger worden', maar dat wil niet helemaal lukken. Ik zit nu ook inmiddels in het ziekenhuis-traject (om het zomaar te noemen) om te kijken wat mijn kansen zijn.
Na zo'n mededeling van gister, merkte ik dat het lastig is om blij voor te zijn. Ik gun het ze van harte, maar op dat moment dacht ik alleen aan onszelf: 'waarom lukt het ons niet?'. Ook gaven de vrienden aan, het niet te hebben verwacht dat het zo snel 'raak' was. Toen had ik helemaal de balen van....
Wat is er dan toch mis met mijn lichaam??
Heb overigens wel geprobeerd om enthousiast over te komen hoor, en volgens mij is dat ook wel gelukt. Niemand weet van onze situatie nog af. Dus het voor me houden, moet ik blijven volhouden. Eenmaal thuis aangekomen, behoorlijk gejankt (ofcourse).
Heb nooit last gehad van jaloezie, maar gisteren. Ik vond het geen prettig gevoel 'jaloezie'. Maar toch ben ik het wel....
En dan denk ik, er zijn nog zoveel mogelijkheden om toch kindjes te kunnen krijgen..... En dan vervalt het rationele en begin ik weer te janken.
Heb er echt de balen van.
In elk geval kan ik hier nog mijn verhaal kwijt.
Bedankt.
Wij zelf zijn al een behoorlijke tijd bezig met 'zwanger worden', maar dat wil niet helemaal lukken. Ik zit nu ook inmiddels in het ziekenhuis-traject (om het zomaar te noemen) om te kijken wat mijn kansen zijn.
Na zo'n mededeling van gister, merkte ik dat het lastig is om blij voor te zijn. Ik gun het ze van harte, maar op dat moment dacht ik alleen aan onszelf: 'waarom lukt het ons niet?'. Ook gaven de vrienden aan, het niet te hebben verwacht dat het zo snel 'raak' was. Toen had ik helemaal de balen van....
Wat is er dan toch mis met mijn lichaam??
Heb overigens wel geprobeerd om enthousiast over te komen hoor, en volgens mij is dat ook wel gelukt. Niemand weet van onze situatie nog af. Dus het voor me houden, moet ik blijven volhouden. Eenmaal thuis aangekomen, behoorlijk gejankt (ofcourse).
Heb nooit last gehad van jaloezie, maar gisteren. Ik vond het geen prettig gevoel 'jaloezie'. Maar toch ben ik het wel....
En dan denk ik, er zijn nog zoveel mogelijkheden om toch kindjes te kunnen krijgen..... En dan vervalt het rationele en begin ik weer te janken.
Heb er echt de balen van.
In elk geval kan ik hier nog mijn verhaal kwijt.
Bedankt.