Hey ladies,
Vandaag hebben we onze laatste "normale" controle gehad bij het ziekenhuis, ik ben nu 36+5. Mijn man en ik zijn erg ongeduldig om ons meisje te leren kennen. Maar ik ben zo klaar met zwanger zijn, dus hadden wij de vraag voor onze verloskundige of het mogelijk was om ingeleid te worden rond de 38 weken. Ik heb heup problemen sinds de geboorte waardoor ons meisje tillen mij enorm zwaar valt. Maar helaas kon dat niet, want dan zou ze ruzie krijgen met de kinderartsen, wat ik kan begrijpen. Maar alsnog was het wel teleurstellend voor mij, ik voel me namelijk een beetje verslagen door de zwangerschap. Het is mijn eerste kindje waar ik heel blij mee ben, en mijn man zijn tweede, maar ik heb zoveel pijn overal waardoor ik helemaal niks meer kan. Ik voel me nutteloos met alles, alles kost zo enorm veel moeite en energie...ben de hele dag door moe als ik langer dan 30 minuten op mijn benen sta. En ik wil mijn kindje gewoon zo graag vasthouden, ik zie overal vrouwen met kleine baby's, en ik word er onrustiger van met de dag, wat mijn man kan begrijpen en hij vindt het zo schattig hoe ongeduldig ik word ?.
De verloskundige kan mijn frustratie heel goed begrijpen, ook aangezien mijn dochter mijn ribbenkast zwaar heeft gekneusd op bepaalde plekken (je kan de blauwe plekken van binnenuit met het blote oog zien). Op 30 november hebben we een nieuwe afspraak, waar de verloskundige gaat kijken of ik al ontsluiting heb, en zo ja moet ik in het ziekenhuis blijven en mijn ziekenhuis tas moeten we dus ook meenemen voor de zekerheid. Ik moet medisch bevallen, dus zodra de dokter iets van ontsluiting voelt gaan we de volgende stappen zetten (als ze zelf niet in de tussentijd besluit om te komen).
Ik moest dit gewoon even kwijt, want ik voel me er de hele dag al een beetje verslagen door, het wachten, de pijn, de misselijkheid en het niet goed kunnen bewegen, ik word er gewoon gek van. Maar mijn kindje is zo enorm gezond, en daar doe ik het voor!
Nog heel even volhouden en dan is ze er, maar elke dag meer is meer ongeduldigheid en nieuwsgierigheid naar het wondertje wat ik aan het maken ben.
Liefs Lorain
Vandaag hebben we onze laatste "normale" controle gehad bij het ziekenhuis, ik ben nu 36+5. Mijn man en ik zijn erg ongeduldig om ons meisje te leren kennen. Maar ik ben zo klaar met zwanger zijn, dus hadden wij de vraag voor onze verloskundige of het mogelijk was om ingeleid te worden rond de 38 weken. Ik heb heup problemen sinds de geboorte waardoor ons meisje tillen mij enorm zwaar valt. Maar helaas kon dat niet, want dan zou ze ruzie krijgen met de kinderartsen, wat ik kan begrijpen. Maar alsnog was het wel teleurstellend voor mij, ik voel me namelijk een beetje verslagen door de zwangerschap. Het is mijn eerste kindje waar ik heel blij mee ben, en mijn man zijn tweede, maar ik heb zoveel pijn overal waardoor ik helemaal niks meer kan. Ik voel me nutteloos met alles, alles kost zo enorm veel moeite en energie...ben de hele dag door moe als ik langer dan 30 minuten op mijn benen sta. En ik wil mijn kindje gewoon zo graag vasthouden, ik zie overal vrouwen met kleine baby's, en ik word er onrustiger van met de dag, wat mijn man kan begrijpen en hij vindt het zo schattig hoe ongeduldig ik word ?.
De verloskundige kan mijn frustratie heel goed begrijpen, ook aangezien mijn dochter mijn ribbenkast zwaar heeft gekneusd op bepaalde plekken (je kan de blauwe plekken van binnenuit met het blote oog zien). Op 30 november hebben we een nieuwe afspraak, waar de verloskundige gaat kijken of ik al ontsluiting heb, en zo ja moet ik in het ziekenhuis blijven en mijn ziekenhuis tas moeten we dus ook meenemen voor de zekerheid. Ik moet medisch bevallen, dus zodra de dokter iets van ontsluiting voelt gaan we de volgende stappen zetten (als ze zelf niet in de tussentijd besluit om te komen).
Ik moest dit gewoon even kwijt, want ik voel me er de hele dag al een beetje verslagen door, het wachten, de pijn, de misselijkheid en het niet goed kunnen bewegen, ik word er gewoon gek van. Maar mijn kindje is zo enorm gezond, en daar doe ik het voor!
Nog heel even volhouden en dan is ze er, maar elke dag meer is meer ongeduldigheid en nieuwsgierigheid naar het wondertje wat ik aan het maken ben.
Liefs Lorain