Zaterdag 14 maart is Thijmen geboren, na 36 weken en 5 dagen zwangerschap. Ik was eigenlijk 6 april uitgerekend.
's Ochtends om 5 uur waren mijn vliezen gebroken. Ik wist het in het begin niet helemaal zeker, omdat ik niet heel veel vocht verloor. De verloskundige gebeld en die was er rond 7.30u. Ook zij twijfelde of mijn vliezen gebroken waren en stuurde mij daarom naar het ziekenhuis om het te laten controleren. Ze zei dat we ons niet hoefden te haasten, dat hij waarschijnlijk toch nog niet vandaag geboren zou worden. Dus hebben we op ons gemak ontbeten. Tijdens het ontbijt zei ik tegen mijn man dat ik zelf wel zeker wist dat de vliezen gebroken waren. Ik voelde het vocht goed weglopen nu.
Om half 10 waren we in het ziekenhuis. Daar werd ik aan de CTG gelegd. De dokter zou later wel komen want ze hadden het extreem druk. De verpleegster was er overigens wel van overtuigd dat de vliezen gebroken waren, het vochtverlies was namelijk flink toegenomen. Ik had inmiddels wel wat krampen, maar geen echte weeën.
Rond een uur of twaalf kwam de dokter eindelijk. En die zei dat ze niet veel gingen doen, dat ik opgenomen werd, en dat als het niet zo doorzetten, wat hij verwachtte dat ik dan dinsdag ingeleid zou worden.
Mijn man is toen maar even naar huis gegaan, om de hond te verzorgen en zich even te douchen en zo. Rond een uur of twee begonnen de weeën regelmatig te komen en werden ze ook krachtiger en hielden langer aan. Mijn man was om 3 uur weer terug in het ziekenhuis, hij had mijn moeder meegebracht. De weeen kwamen nu om de drie minuten en werden steeds krachtiger. Ik had inmiddels op de bel geduwd om aan te geven dat ik regelmatige weeen had. Het duurde lang eer er een verpleegster kwam kijken, want toen was het inmiddels kwart voor 4. Zij zou de dokter roepen, maar het kon even duren omdat het heel druk was. Tegen de tijd dat de dokter kwam had ik echt persdrang, het was toen half 5. En nog wilde de dokter niet kijken hoeveel ontsluiting ik had, in verband met infectie gevaar. Ik was toen inmiddels best wel boos en zei tegen de dokter dat hij kwam, dat ik dat zeker wist en dat ik wilde weten waar ik aan toe was. De dokter stemde toen gelukkig toe om te kijken hoeveeel ontsluiting ik had. Ik moest toen dus nog uit mijn kleren gehaald worden :S
Tot zijn verbazing had ik al volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. En om 16.52 had ik mijn mannetje al op mijn buik liggen.
Na twee dagen in het ziekenhuis mochten wij lekker naar huis.
's Ochtends om 5 uur waren mijn vliezen gebroken. Ik wist het in het begin niet helemaal zeker, omdat ik niet heel veel vocht verloor. De verloskundige gebeld en die was er rond 7.30u. Ook zij twijfelde of mijn vliezen gebroken waren en stuurde mij daarom naar het ziekenhuis om het te laten controleren. Ze zei dat we ons niet hoefden te haasten, dat hij waarschijnlijk toch nog niet vandaag geboren zou worden. Dus hebben we op ons gemak ontbeten. Tijdens het ontbijt zei ik tegen mijn man dat ik zelf wel zeker wist dat de vliezen gebroken waren. Ik voelde het vocht goed weglopen nu.
Om half 10 waren we in het ziekenhuis. Daar werd ik aan de CTG gelegd. De dokter zou later wel komen want ze hadden het extreem druk. De verpleegster was er overigens wel van overtuigd dat de vliezen gebroken waren, het vochtverlies was namelijk flink toegenomen. Ik had inmiddels wel wat krampen, maar geen echte weeën.
Rond een uur of twaalf kwam de dokter eindelijk. En die zei dat ze niet veel gingen doen, dat ik opgenomen werd, en dat als het niet zo doorzetten, wat hij verwachtte dat ik dan dinsdag ingeleid zou worden.
Mijn man is toen maar even naar huis gegaan, om de hond te verzorgen en zich even te douchen en zo. Rond een uur of twee begonnen de weeën regelmatig te komen en werden ze ook krachtiger en hielden langer aan. Mijn man was om 3 uur weer terug in het ziekenhuis, hij had mijn moeder meegebracht. De weeen kwamen nu om de drie minuten en werden steeds krachtiger. Ik had inmiddels op de bel geduwd om aan te geven dat ik regelmatige weeen had. Het duurde lang eer er een verpleegster kwam kijken, want toen was het inmiddels kwart voor 4. Zij zou de dokter roepen, maar het kon even duren omdat het heel druk was. Tegen de tijd dat de dokter kwam had ik echt persdrang, het was toen half 5. En nog wilde de dokter niet kijken hoeveel ontsluiting ik had, in verband met infectie gevaar. Ik was toen inmiddels best wel boos en zei tegen de dokter dat hij kwam, dat ik dat zeker wist en dat ik wilde weten waar ik aan toe was. De dokter stemde toen gelukkig toe om te kijken hoeveeel ontsluiting ik had. Ik moest toen dus nog uit mijn kleren gehaald worden :S
Tot zijn verbazing had ik al volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. En om 16.52 had ik mijn mannetje al op mijn buik liggen.
Na twee dagen in het ziekenhuis mochten wij lekker naar huis.