Tijd voor mezelf? Kan iemand me helpen?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Oke, alvast sorry voor mijn lange en warrige verhaal maar ik heb eigenlijk 2 punten waar ik best wel mee zit. Misschien kunnen jullie me tips geven. Ik hoop dat ik het een beetje Begrijpelijk kan uitleggen.

Ik ben zo aan het worstelen met tijd vrijmaken voor mezelf. Dus echt voor mij alleen. Bijvoorbeeld even uit eten met een vriendin. Alleen gaan sporten. Met m'n zus de stad in.
Ik deed dat voordat we 2 kinderen hadden nauwelijks maar ik krijg er steeds meer behoefte aan om even het mama -zijn opzij te kunnn zetten en iets leuks voor alleen mijzelf te doen zonder man en kinderen mee te moeten slepen.
Mijn man heeft van z'n werk redelijk vaak vergaderingen, sport 2 avonden in de week. Hij heeft verder niet echt vrienden waar hij alleen dingen mee doet. Tijdens het sporten ontmoet hij ook zijn vrienden. Dus hij is best wat avonden weg. Sowieso dus 2 avonden in de week.
Ik werk 3 dagen en in het weekend doen wij vaak samen boodschappen, even maar de stad, ikea ed. Das allemaal prima. Maar waar is de tijd voor mij alleen?
Ik heb het ontzettend naar m'n zin op m'n werk dus dat voelt al een beetje als er even uit zijn maar het blijft toch werk. Verder hebben wij een supergezellig clubje van collega's/vrienden waar we af en toe mee uit eten gaan. Maar dan komt het eerste punt gelijk ter sprake.
- hij wil altijd weten hoe laat ik thuis ben en is bij voorbaat al geïriteerd alleen al om het feit dat ik alleen weg ben. Dat wekt bij mij direct al ergenis op. Ik zou het zo fijn vinden als mijn antwoord zou volstaan met het word laat. Misschien wel wat na 12en. En geen precieze tijd te moeten noemen en dan tijdens het uitje steeds op de klok moeten kijken en uitstippelen hoe laat ik de bus dan terug moet nemen. Ik wil gewoon weggaan wanneer ik weg wil gaan. Misschien is dat eerder, maar meestal later omdat het gezellig is en de rest ook nog lekker blijft zitten.
Is het onredelijk van mij om geen precieze tijd te willn noemen?
(tot nu toe ga ik trouwens eens in de 2a3 maanden alleen weg met collega's)
-het 2e punt is alleen al het feit dat ik alleen weg wil. Hij laat dan echt duidelijk merken dat hij het niet leuk vind om savonds alleen op de bank te moeten zitten en de kids naar bed moet brengen.
Ik krijg daar een schuldgevoel van en vind het daardoor ook moeilijk om iets af te spreken met collega's bijv.
Pf een heel verhaal maar het zit me ook best wel hoog. Het is ook iets wat mij eerlijk gezegd ongelukkig aan het maken is. Ik heb laatst eerlijk tegen hem gezegd dat ik ook leuke dingen doen zonder hem maar met mijn vrienden nodig heb om mijn leven compleet/gelukkig te maken. Er is voor mij meer dan alleen mijn gezinsleven. Is dat slecht?. Dit vond hij vervelend en blijft mij hier nu steeds mee "plagen" ik weet dat ik moeder ben en niet spontaan een avondje weg kan en dat ik dat moet beperken tot Misachien 1a2 x per maand. Dat lijkt mij redelijk. Wat is jullie idee hierover?
Dit is weer even opgerakeld omdat ik volgende week met mijn vriendin/collega na t werk wat wil gaan eten. Dat moet toch kunnen? Zijn antwoord is dan: "op dinsdag heb ik vergadering, do en vrijdag sporten. Misschien op 5 sept? Anders op een zaterdag...jammer maar als het moet. "
Zijn antwoord zorgt er weer voor dat ik ga twijfelen en een schuldgevoel krijg.

Ik kan er nog zoveel verder over typen maar zal het even hierbij laten.
Ik hoop dat iemand mij een beetje kan helpen hiermee. Alvast bedankt.
 
Tja, volgens mij blijft dat altijd lastig. Ik heb het ook, maar bij ons was het juist meer toen er nog geen kind was.

Ik vind dat je zeker 2x in de maand iets voor jezelf moet kunnen doen als je daar behoefte aan hebt, je leven bestaat indd niet alleen in moeder en vrouw zijn toch. Wat bij mij tegenwoordig goed helpt als ik ook zo'n gezicht krijg is te zeggen, maar dat gun je me toch wel? Werkt hier heel goed ;)

Verder niet echt tips behalve om erover te praten. Succes ermee.

Liefs
 
Ik vind dat je even veel recht hebt op tijd voor jezelf als je partner. Sorry hoor, maar klinkt mij een beetje middeleeuws in de oren als je man 2x per week gaat sporten en jij bij de gratie van god 1x in de 2a3 maanden weg (mag) kan.

Misschien kan je man 5 september gaan sporten en dan kan jij lekker volgende week uit eten met je collega's! ;) Echt je man mag z' n handjes dicht knijpen dat hij naast vergaderingen ook nog 2x per week kan sporten, dat mag hij best wel wat meer beseffen en soms kan dat dan helaas niet doorgaan omdat jij een etentje hebt! Komt ie wel overheen hoor!
 
En, " het wordt laat" volstaat gewoon hoor! Je gaat toch zeker niet vragen/afspreken hoe laat je thuis mag komen! Wij spreken altijd wel af of we mee eten ofzo maar anders zeg ik altijd, weet niet hoe laat het wordt zie ik wel, kan laat worden, fijne avond, doei!
 
Hahahha hoe herkenbaar!!

ja mijn man doet ook altijd zielig omdat hij niet avonds alleen de kids wil doen enzo.
Wel ik heb een jaar binnenshuis gezeten en meneer ging elke woensdagavond met broer zwemmen en op donderdag hadden ze hun mannenavond met gamen enzo.

Nu ben ik aan de beurt. Hij koos er ook voor om vader te worden en heeft meegeholpen Dus hij moet zichzelf maar zien te redden.
Ja ik voel me schuldig, maar een stuk minder als ik zie dat hij zich goed gered heeft.

Het is gewoon gemakszucht, het is gemakkelijk als jij er bent en alles voor hem doet.

Hij kan na werk amper voor de kids zorgen volgens hem, maar ik mag na werk ook het huishouden doen, voor de kids zorgen en boodschappen.

Moet zeggen dat hij zich prima redt hoor, en ik mag gerust avondje weg, alleen altijd dat gezeur pffff heb daar soms zo geen zin in.
Net als klagen dat "zijn" dingen niet in huis zijn wat hij eet, nou de winkel is 800mtr verderop en hij kan toch echt lopen. Of dat zijn kleding niet schoon is, hij zit toch echt bij elke sigaret naast de wasmachine in de schuur.
Na wat oefening lukt het me al steeds beter om het schuldgevoel los te laten en zijn "pubergedrag" te negeren. Ik ben zijn mama niet en wil die zeker niet gaan worden, weet zeker dat hij het daar helemaal mee eens is als we lang en gelukkig getrouwd willen biljven.

Ik hou heel veel van mijn man, maar soms kan ik hem wel wat... Man up! en doe niet zo zielig denk ik dan.
 
Maak het allereerst bespreekbaar meid! Wat er al gezegd wordt, het moet niet zo zijn dat manlief wel lekker weggaat en jij soms maar weg mag. Jullie hebben evenveel recht op een uitje. Tevens hebben jullie samen gekozen voor kinderen en zal ook hij zijn verantwoordelijkheid moeten dragen.
Super vervelend dat het zo loopt voor je. Probeer het echt even te bespreken, want niemand heeft er wat aan als je ongelukkig bent, ook je man niet.

Ik voel me al schuldig als ik er even uit wil, terwijl dat ook niet zo vaak gebeurd. Dan word ik de deur uitgeduwd door manlief.

Sterkte ermee!
 
HEEL herkenbaar. Mannen zijn zoveel makkelijker. Ik heb ook een dergelijk relaas bij het forum 'relaties' gezet. Als vrouw neem je ook sneller de zaakjes weer over. Je komt thuis en je zorgt alweer. Terwijl het voor de man toch heel anders is. Als jij thuis komt (terwijl het zijn zorgdag was) en er heeft er eentje net een poepluier dan sta jij m te verschonen. Als hij thuis komt (en eht was jouw zorgdag) en er heeft er één net een poepluier rent hij niet gelijk naar boven, maar laat dat rustig aan jou over.
Net als met vrije tijd. Mijn man voetbalt. Dit hield in eerste instantie in dat hij elke zaterdagmiddag weg was (12 - 18 uur) en 2 avonden in de week. Toen onze oudste kwam ging dit gewoon door en ik trok dit niet. Ik had nooit een moment voor mijzelf en moest hebben van zijn vrije zaterdagen. Nou ja... en die waren er bijna nooit want als het voetbalsiezoen af is gelopen klust hij vaak bij zodat we wat extra geld hebben. allemaal voor het gezin natuurlijk maar ik werd heel moe van de zorgtaak. Ik kon soms de boel echt niet meer overzien. Totaal geen tijd voor mezelf. En ook weinig tijd om eens met het gezin weg te gaan. Op zondag gaan wij altidj naar de kerk, dus dan valt er ook zoveel tijd weg. Toen hebben we veel gesprekken gehad en ik heb heel veel gehuild en toen zag hij ook wel in dat het zo niet langer kon. Nu voetbalt hij 1 keer in de twee weken een wedstrijd op zaterdag en is hij 1 avond weg. Ik vind het super dat hij dat zo bij zijn team geregeld heeft, helemaal nu we een tweede ondeugd erbij hebben. Ik kan nu ook op de zaterdag dat hij weg is eens lekker de deur uit zonder kids of dat we eens lekker samen weg gaan.
En dan nog valt het me nog wel eens zwaar, afgelopen weekend had ik echt een dip. Mijn man ziet ook best tegen de zorg op als hij alles alleen moet doen en dat geeft mij ook altijd een schuldgevoel. Ik wil gewoon niet altijd die zucht horen of horen dat ie er tegenop ziet... dat doe ik ook niet terwijl ik het ook wel eens zwaar vind. Bedenk dat het voor ons allemaal routine is geworden, voor de mannen is dat veel minder zo. Zij doen het ook veel minder en werken meer dus het is ook best lastig voor ze. Maar zij moeten ook begrijpen dat het voor ons niet leuk is om dat altijd maar te horen.

Praat met je man en maak afspraken. Spreek gewoon af dat jij een bepaalde avond in de week voor jezelf wil, hij heeft dat tenslotte ook. Dan kun je die avond voor jezelf inplannen en daar naar uitkijken.

Succes!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan