hoi allemaal ik heb een leuke site ontdekt vol met leuke tips om te doen met de kids verhaaltjes om voortelezen en tips voor verjaardags feestjes neem eens een kijkje dit is het adress:http://msnusers.com/hobbyenfantasie hoop jullie daar te zien groetjes melanie
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
tips voor kids
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
hoi! Wat een vervelend probleem hè. Wij hebben hetzelfde thuis. In de ogen van onze 4 jarige dochter kan mijn man ook niets goed doen, en hij heeft dus precies hetzelfde gevoel als jij. Ook wij weten niet wat hij fout doet. We hebben dezelfde aanpak in dingen, in straffen en belonen,en hij is zelfs vaak geduldiger dan ik. Mijn man heeft bedacht dat het een periode is, en dat het wel weer beter gaat worden. Misschien heeft jouw dochter wel het gevoel dat ze, als ze maar zo lief mogenlijk doet, haar papa niet meer weg gaat, of is dit haar manier van hem overtuigen van haar liefde.Dat ze van jou houdt en dat jij bij haar bent is voor haar al een vastiets, maar van haar papa is ze daar misschien niet meer zo zeker van. Twee maanden is best lang voor zo'n guppie. Geef haar nog even de tijd, en volgens mij d
raait ze dan vanzelf weer bij. Denk in iedergeval niet dat het aan jou ligt, want volgens mij is dat het probleem niet hoor! Succes in ieder geval!
raait ze dan vanzelf weer bij. Denk in iedergeval niet dat het aan jou ligt, want volgens mij is dat het probleem niet hoor! Succes in ieder geval!
Hallo dames(neem ik aan)
Ik ken dit probleem niet in zo'n erntige mate met mijn dochter. Ze heeft wel soms van die periodes maar wij bepalen wie haar naar bed brengt. Op dit moment zit ik zelf al een tijdje lang ziek thuis en kan ik niet veel. Ze heeft dan ook wel eens de neiging om mij te claimen. Wij leggen haar dan uit dat papa haar nu naar brengt en daar legt ze zich vrij snel bij neer. Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ik hoor het daar ook vaak van ouders. Het beste is toch om haar wil te negeren en te laten zien dat jullie de baas zijn. De kans is groot dat ze dit blijft doen omdat ze door heeft dat zij macht over deze situatie heeft. Dit is echt nog een leeftijd van grenzen verleg en kijken hoever ze hier in kunnen gaan. Ik vrees dat ze dit nog lang blijft doen als jullie jullie kids hun zin blijft geven. Je kunt ook afspraken maken bijv: vandaag brengt mama je naar bed en morgen papa. Waarschijnlijk gaat ze een paar avonden tekeer en dit is heel moeilijk maar dit is echt het beste. Uit ervaring met andere ouders weet ik dat dit de beste methode is. Ik wens jullie beide heel veel succes en laat nog even weten hoe het over een tijdje gaat.
Groetjes paula
Ik ken dit probleem niet in zo'n erntige mate met mijn dochter. Ze heeft wel soms van die periodes maar wij bepalen wie haar naar bed brengt. Op dit moment zit ik zelf al een tijdje lang ziek thuis en kan ik niet veel. Ze heeft dan ook wel eens de neiging om mij te claimen. Wij leggen haar dan uit dat papa haar nu naar brengt en daar legt ze zich vrij snel bij neer. Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ik hoor het daar ook vaak van ouders. Het beste is toch om haar wil te negeren en te laten zien dat jullie de baas zijn. De kans is groot dat ze dit blijft doen omdat ze door heeft dat zij macht over deze situatie heeft. Dit is echt nog een leeftijd van grenzen verleg en kijken hoever ze hier in kunnen gaan. Ik vrees dat ze dit nog lang blijft doen als jullie jullie kids hun zin blijft geven. Je kunt ook afspraken maken bijv: vandaag brengt mama je naar bed en morgen papa. Waarschijnlijk gaat ze een paar avonden tekeer en dit is heel moeilijk maar dit is echt het beste. Uit ervaring met andere ouders weet ik dat dit de beste methode is. Ik wens jullie beide heel veel succes en laat nog even weten hoe het over een tijdje gaat.
Groetjes paula
Ik ben blij met jullie reacties, nu weet ik toch al dat het niet alleen bij ons is.
Hallo allemaal. Wat heerlijk om te lezen dat er mensen zijn die dit meemaken. Ik ben dan niet zelf moeder maar wel is er elke vrijdag, zaterdag en zondag de dochter van mijn partner bij ons. Zoals jullie omschrijven zo doet zijn dochter tegen mij. Ik heb heel lang gedacht dat ik het fout deed omdat zijn ouders bij alles wat er gebeurt mij de schuld geven terwijl ik er soms niets van weet of mee te maken heb. Maar wat ik moeilijk vindt is dat mijn partner heel vaak wel haar d'r zin geeft. Als we bijvoorbeeld brood eten smorgens of onder de middag, loopt ze te huilen en te piepen dat ze niet meer lust (terwijl dat wat er op brood zit ze het lekkerste vindt). Op het moment dat zij loopt te drammen dat ze niet wil eten, heb ik op een gegeven moment iets van dan eet je toch niet en wil haar bord dan wel weg gooien. Op het moment dat mijn partner dan een broodje pindakaas neemt, loopt zij van dat ze een hap van zijn brood wil hebben. Ik vind dat persoonlijk niet juist, ze kan gewoon eten wat ze op brood wil hebben en als ze dat niet op eet, hoeft ze ook niet van zijn brood mee te eten. En altijd elke keer weer geeft hij haar wel van zijn brood. Op die manier zal ze toch nooit luisteren naar mij Terwijl ze wel heel veel tijd inhet weekend met mij alleen doorbrengt omdat mijn partner werkt. Kan iemand mij vertellen of ik dat allemaal maar naast me moet neerleggen en over me heen moet laten lopen, want ik voel me er knap beroerd onder omdat ook zij weet waar ze mee bezig is. Ik krijg elke keer weer die blik van haar dat ze het voor elkaar heeft. Misschien dat iemand mij kan helpen hier mee om te gaan.
Hoi Susan30, doet ze ook zo moeilijk tegen jou als je inderdaad alleen met haar bent, of alleen als je partner thuis is? Ik denk dat je sowieso met je partner 1 lijn moet trekken, anders blijf je nergens. Succes.
Ik heb het andersom meegemaakt, en aan den lijve ondervonden hoe verdrietig het je kan maken als je kind niets meer van je wil weten. Toen ik na een zeer accute opname in het ziekenhuis, na 11 dagen weer thuis kwam wilde mijn dochtertje niets meer van me weten. Papa moest het zijn, en mij sloeg ze letterlijk weg. Wat heb ik daar om gehuild, wat deed dat pijn. Maar na een poosje kwam haar vertrouwen in mij terug, en werd ze mijn "zonnestraaltje" weer. Ik zou dus zeggen, volhouden, en sterkte tot ze bijgetrokken is!
Hallo allemaal,
Deze verhalen klinken zeer bekend in mijn oren. Mijn dochter heeft haar eerste jaar alleen aan mij gehangen en wilde totaal niks van anderen en ook haar vader weten. Tot haar eerste verjaardag kon ik alles met haar doen, maar toen ik hoogzwanger was en mijn man de meeste verzorging op zich nam keerde zij zich helemaal van mij af. Alles papa en dat deed mij ook pijn. Ook omdat ik net toen ook de aandacht moest delen met haar en haar broertje. Na de kraamtijd ging het weer beter, want papa ging weer aan het werk en kon ik de dag zo indelen dat ik niet vaak beiden kinderen had. Toen was ik het weer helemaal. Nu is ze twee en gek op haar vader. Als papa er is dan moet hij alles voor haar doen. Hij krijgt ook de kusjes en knuffels ( maar ik ook nog wel). Papa is dan gewoon eventjes helemaal voor haar en ik vind het niet erg, want papa is er niet zo vaak als mama en logisch dat ze dan helemaal naar hem toe trekt. Soms is het erger dan anders en dan ziet ze mij totaal niet meer staan en duwt mij dan ook weg of het is altijd nee tegen mij en papa is ja.. Maar nogmaals ik vind het fijn dat ze blij is dat papa er is ook al doet het voor mij soms pijn, maar het is nog maar een kind en ik weet van mijzelf dat ik ook heel erg naar mijn vader toe trok. Nu nog moet ik zeggen.
groetjes
Deze verhalen klinken zeer bekend in mijn oren. Mijn dochter heeft haar eerste jaar alleen aan mij gehangen en wilde totaal niks van anderen en ook haar vader weten. Tot haar eerste verjaardag kon ik alles met haar doen, maar toen ik hoogzwanger was en mijn man de meeste verzorging op zich nam keerde zij zich helemaal van mij af. Alles papa en dat deed mij ook pijn. Ook omdat ik net toen ook de aandacht moest delen met haar en haar broertje. Na de kraamtijd ging het weer beter, want papa ging weer aan het werk en kon ik de dag zo indelen dat ik niet vaak beiden kinderen had. Toen was ik het weer helemaal. Nu is ze twee en gek op haar vader. Als papa er is dan moet hij alles voor haar doen. Hij krijgt ook de kusjes en knuffels ( maar ik ook nog wel). Papa is dan gewoon eventjes helemaal voor haar en ik vind het niet erg, want papa is er niet zo vaak als mama en logisch dat ze dan helemaal naar hem toe trekt. Soms is het erger dan anders en dan ziet ze mij totaal niet meer staan en duwt mij dan ook weg of het is altijd nee tegen mij en papa is ja.. Maar nogmaals ik vind het fijn dat ze blij is dat papa er is ook al doet het voor mij soms pijn, maar het is nog maar een kind en ik weet van mijzelf dat ik ook heel erg naar mijn vader toe trok. Nu nog moet ik zeggen.
groetjes