Tips weeën opvangen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Ik zit in week 35 van m'n zwangerschap en ben zo benieuwd naar de bevalling. Het is mijn eerste kindje dus los van alle verhalen die je hoort en leest weet ik niet echt wat ik kan verwachten (daarmee bedoel ik vooral hoe het vóelt). Ik moet in het ziekenhuis bevallen ivm een medische indicatie.

Voor de mensen die zonder pijnstilling en niét in bad zijn bevallen ; wat hielp jullie de weeën door? Bepaalde houdingen, ademhalingstechnieken, andere dingen die jullie goed geholpen hebben?

Ik snap dat het voor ieder lichaam anders kan zijn maar ben enkel op zoek naar ideeën om me nog even in te verdiepen of in m'n achterhoofd te hebben om mijn weeën goed op te kunnen vangen.

Alvast bedankt voor jullie tips!!
 
Ik ben ook in het ziekenhuis bevallen. Het liep een beetje vreemd. ik was bezig met een vergiftiging ontwikkelen, de ene dag was het nog wel oke. Ik lag er voor wat onderzoekjes, en had veel gerommel en om de 5 a 10 min krampen. Maar dit had ik de laatste weken vaker en betekende niks. Deed niet meer pijn dan menstruatie. Daar deed ik dus niets bijzonders voor, viel weinig op te vangen haha! Aan het eind van de middag bleek dat dus 4 cm ontsluiting te zijn. Ik was pas 35 weken, dus ik schrok. En door de adrenaline viel alles stil. Ik heb die nacht heerlijk thuis geslapen.

Volgende ochtend moest ik me weer in het ziekenhuis melden voor testjes. Maar vlak voor vertrek begon een weeenstorm. Dat waren echte weeen, heel pijnlijk en wee na wee na wee na wee, geen pauze. Ik had niet eens tijd om na te denken wat ik ook alweer moest doen. Ik herinner me nog wel wat hielp. 

Het zijn golven, pijn op, hevig, pijn af. Op het hevigst stond ik te puffen terwijl ik voorover gebogen op een stoel of tafel hing, leunend op mijn armen en een beetje door mijn knieen gebogen. Bij de op/af fase ijsbeerde ik terwijl ik rustig probeerde te ademen. Maar mijn man schrok en was in alle staten, we moesten ook naar het ziekenhuis enzo, dus ik was zelf ook behoorlijk rusteloos. In de aut met een weeenstorm... dat was gewoon ogen dicht, puffen, proberen niet te spugen (was erg misselijk voor een half uurtje), en overleven. Eenmaal in het ziekenhuis wilde ik niet in een rolstoel gereden worden, want ijsberen hielp. Stil staan en hangen op de armen van mijn man, ook weer in die voorovergebogen houding als het het op zn hevigst was. 

en toen werd ik vastgesnoerd op bed met infusen en kabeltjes en pillen enzo, want de vergiftiging had doorgezet, dus vanaf dat deel kan ik je niet meer helpen. Dat zal niet jouw ervaring zijn. 

Persen vond ik overigens fijner, deed ook pijn, maar dan kun je wat met de weeen doen. Dat dat 3 uur duurde was minder. Maar dat is meestal niet zo hoor. Persweeen zijn niets om bang voor te zijn in elk geval, in mijn ervaring. 

 
Ik heb mij vooral gericht op de golfademhaling, dat is een (diepe) buikademhaling waarbij je 4 tellen langzaam inademt en 4 tellen langzaam uit en heb mijn man mee laten tellen/ademen (dit kun je vooraf al oefenen). Zo komt er iets meer ontspanning en kun je je daarop concentreren. Voor wat betreft houdingen denk ik dat je het het beste over je heen kunt laten komen en je zo min mogelijk verzetten. Ik heb me in allerlei bochten gewrongen, lag op m’n knieën, stond tegen de deur, ging voorover gebogen tegen mijn man aan staan… vanalles. Zat (hing) op het laatst zelfs op de wc, dan heb je toch een soort tegendruk. In dat soort gevallen kan een baarkruk dan ook een uitkomst zijn. Ik vond het vrij heftig en de pijn kan ik niet zo goed beschrijven en zal voor iedereen anders zijn. Ik moet zeggen dat ik wel een weeënstorm had en binnen een paar uur 10 cm ontsluiting. Het “plan” was om in het ziekenhuis te bevallen, maar omdat het zo snel ging is mijn zoontje thuis geboren. Wanneer je zover bent om te persen doet je lichaam al heel veel zelf en je krijgt ook goede aanwijzingen van de verloskundige. Bij mij duurde het bijna twee uur en ik moest wel flink aan de bak, maar het was beter te doen dan de weeën. Probeer op je eigen lichaam te vertrouwen het is er voor gemaakt (cliché maar waar). Ik wens je een voorspoedige bevalling toe! ?
 
Mijn verloskundige legde het vooraf uit aan de hand van 2 "pijncirkels". De goede is: ontspannen/pijn accepteren > aanmaak oxytocine (wekt weeën op) > aanmaak endorfine (natuurlijke pijnstilling en "trans"hormoon, je keert je dan meer naar binnen, naar het proces in je lijf) > ontspannen/pijn accepteren wordt makkelijker.
De slechte cirkel: paniek/stress, pijn niet accepteren > aanmaak adrenaline > afname oxytocine > bevalling vordert niet > stress.

Het is dus vooral belangrijk je te beseffen dat paniek/angst juist averechts werkt. Ik heb zelf tijdens de bevalling vooral op mijn ademhaling gelet, en deze als het ware naar de plek van de weeën "gestuurd" in gedachten. Ik merkte heel goed dat ik daardoor in die trans terecht kwam en heb de hele bevalling als heel prettig ervaren. Toen de weeën heftiger werden, heb ik ook als een soort mantra "ontspan, ontspan, ontspan" gezegd tegen mezelf. Klinkt heel knullig, maar hielp bij mij echt! Met andere woorden: zoek naar een manier om in je "bevallingsbubbel" te komen, zie het als een soort meditatie. Focus op je adem, zodat je niet focust op de pijn =)

Hopelijk heb je hier wat aan!
 
Ik heb mijn baby naar buiten geademd. Ooit las ik een artikel over een vrouw in coma die een kind baarde. Het gaat erom dat je niks opvangt of jezelf verzet, maar juist laat gaan. Je lichaam van je geest scheiden en de natuur zijn werk laten doen. De weeën gaan als een golvende beweging door je baarmoeder-spieren heen. Met de beweging kan je goed mee ademen. Dit kan je nu al oefenen.

Mijn bevalling was ingeleid met 37 weken wegens HELLP syndroom. Vanaf het moment dat mijn vliezen braken duurde het nog geen 2 uur voordat mijn zoon er was. Ik was volledig ontspannen waardoor alles super snel ging. Na 4 persweeen waarbij ik niet heb geperst maar gewoon heb doorgeademd. Niks opvangen dus, dan is het gevoel wel super intens maar niet pijnlijk. Ik hoop dat mijn tweede bevalling volgende maand ook weer zo mag gaan. Ik ben in ieder geval nergens bang voor, want ik vertrouw op mijn lichaam en mijn baby ?

Heel veel succes met de laatste loodjes. Laat je niet gek maken door enge verhalen. Onthoud; naar beneden ademen.. Zodra de ontsluitingsweeen komen weet ik wat ik bedoel. Liefs!
 
Ik ben thuis bevallen van de 1e. En mijn 2e (nu 37e week) wordt in het ziekenhuis. Als je echt weeën hebt merk je dat meteen.

Bij mij was vooral opletten op het wegpuffen /goed doorademen mijn prioriteit. Ik had enorme rug weeën met persdrang. Dus heb me voornamelijk gefocust op ademen en wegzuchten/ puffen van de weeën.

De douche vond ik vreselijk hoe heftig mijn weeën ook waren. Heb er nog geen 2min gestaan omdat staan vreselijk was. En zitten kon ik ze niet goed opvangen..

Ik zou het een beetje op je af laten komen en kijken wat voor jou werkt.. Je man/vriend je laten supporten tenminste dat was echt mijn redding zijn steun tijdens mijn bevalling.

Benieuwd hoe de 2e bevalling in het ziekenhuis gaat zijn ik ben dit keer ook medisch..
 
Blijven bewegen!!! Is mijn tip. Heb bij mijn 2e kindje alle weeën staand/lopend/dansend opgevangen. Vond dit enorm fijn. Thuis bevallen (staand ook, hangend over het bed) zonder medicatie. Mooie ervaring!
 
Hoi.
Mijn 1e bevalling ging op 7u tijd, met 20 min persen. Geen pijnbestrijding. Mijn mantra tijdens de weeën: ze duren 1,5 minuut. Met halverwege een pijnpiek. Dus als ik tt 45 tel is t ergste achter de rug. En dat bij elke wee opnieuw.
Verder is ontspannen het enige wat je kan doen. Dus go with the flow.
Ik heb nog gestreken, bassie en adriaan gekeken. Lekker gedouched. 
Adrenaline doet al veel aan pijnstilling. En hoe meer je ontspant, hoe sneller het gaat.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan