Hoi dames,
Nou afgelopen vrijdag was ik het zat. Weer zo'n rotdag, ik kon niks hebben, ook van Jasmine niet. Ieder geluidje dat ze maakte was teveel en dat terwijl ze heel vrolijk aan het "kletsen" en lachen was. Zoals ik mezelf had beloofd heb ik eigenlijk al mijn moed bij elkaar geschraapt en de dokter gebeld. Heb flink zitten huilen aan de telefoon. Ze schrok enorm. Ze vroeg waarom ik zolang had gewacht.......... ;-s
Ze was niet blij dat ik vrijdag pas belde, vanwege het weekend voor de deur, maar ze ging heel erg haar best voor me doen. Ze heeft per direct anti-depressiva voor geschreven (ben ik eigenlijk niet heel erg blij mee, maar goed als het helpt....??!!) Ze gaat ook nog op zoek naar een geschikte psycholoog voor me, aangezien er nu ondertussen ook weer dingen uit mijn verleden meespelen (die blijkbaar zijn los gekomen door de bevalling...). Het leek haar een goed idee om er hulp bij te halen, want ze schrok van mijn gedachten over weggaan of mezelf iets aandoen. Ik had in de 3 weken geleden zelfs een aantal keer echt afscheid van mijn meisje genomen. Ik zei tegen haar dat ze lief moest zijn voor pappa en dat ze niet verdrietig moest zijn om mij, want ze was beter af zonder mij en na een week of 2 zou ze me wel vergeten zijn..... (kan dit nog steeds niet navertellen of opschrijven zonder te huilen!)
Ik ben blij dat ik hulp heb gezocht, ik moet er nu niet aan denken dat ik mezelf iets aan doe en dat ik alles van ons meisje zal missen. Haar eerste tandje, haar eerste woordje, haar eerste stapje....
Bedankt voor al jullie steun, we kennen elkaar niet, maar ik ben blij dat jullie er zijn.
groetjes daniëlle
Nou afgelopen vrijdag was ik het zat. Weer zo'n rotdag, ik kon niks hebben, ook van Jasmine niet. Ieder geluidje dat ze maakte was teveel en dat terwijl ze heel vrolijk aan het "kletsen" en lachen was. Zoals ik mezelf had beloofd heb ik eigenlijk al mijn moed bij elkaar geschraapt en de dokter gebeld. Heb flink zitten huilen aan de telefoon. Ze schrok enorm. Ze vroeg waarom ik zolang had gewacht.......... ;-s
Ze was niet blij dat ik vrijdag pas belde, vanwege het weekend voor de deur, maar ze ging heel erg haar best voor me doen. Ze heeft per direct anti-depressiva voor geschreven (ben ik eigenlijk niet heel erg blij mee, maar goed als het helpt....??!!) Ze gaat ook nog op zoek naar een geschikte psycholoog voor me, aangezien er nu ondertussen ook weer dingen uit mijn verleden meespelen (die blijkbaar zijn los gekomen door de bevalling...). Het leek haar een goed idee om er hulp bij te halen, want ze schrok van mijn gedachten over weggaan of mezelf iets aandoen. Ik had in de 3 weken geleden zelfs een aantal keer echt afscheid van mijn meisje genomen. Ik zei tegen haar dat ze lief moest zijn voor pappa en dat ze niet verdrietig moest zijn om mij, want ze was beter af zonder mij en na een week of 2 zou ze me wel vergeten zijn..... (kan dit nog steeds niet navertellen of opschrijven zonder te huilen!)
Ik ben blij dat ik hulp heb gezocht, ik moet er nu niet aan denken dat ik mezelf iets aan doe en dat ik alles van ons meisje zal missen. Haar eerste tandje, haar eerste woordje, haar eerste stapje....
Bedankt voor al jullie steun, we kennen elkaar niet, maar ik ben blij dat jullie er zijn.
groetjes daniëlle