<p>Onze dochter is net 8 maanden dus ik heb geen haast. Eerlijk gezegd moet ik niet denken aan een tweede erbij nu.Wij hebben de eerste 3 maanden als enorm zwaar ervaren. Baby huilde erg veel en slapen ging moeilijk. Hierna werd het wat mij betreft iets makkelijker. <br />Mijn man ervaart het nog steeds als erg zwaar. Het moeilijkste vind hij dat hij zo weinig tijd voor zichzelf overhoud. Maar telkens als de dingen net goed gaan voor mijn gevoel komt er weer wat nieuws wat gepaard gaat met veel huilen. Niet slapen overdag, oververmoeid, krampjes, warmte, tandjes etc. Het is gewoon heel veel werk, kleine wilt de hele dag vermaakt worden. En sommige dagen zijn gewoon zo veel. </p><p>Nu hebben wij altijd voor ogen gehad meer dan 1 kindje te willen met niet te groot leeftijd verschil. Van de geboorte af aan roept man nu echter dat hij er geen een meer bij wilt. Wanneer we echt zware dagen of nachten hebben word dit vaak vanuit emotie nog een keer geroepen. Ik denk, nu niet. Maar bij mij is de deur niet gesloten. Maar ik weet ook niet zeker of het wel verstandig is gezien hoe zwaar wij het ervaren. Ik ben bang dat het meeste op mij terecht zou komen en ik dat niet ga trekken. Erover praten op dit moment met man gaat niet, hij wilt niet, punt. </p><p>Herkenbaar voor iemand? Heeft iemand dit ook gedacht en wanneer was je zeker van je kinderwens voor een tweede? Of hoe heb je je toekomst beeld aan moeten passen toen we geen tweede meer kwam?</p>
Toekomstbeeld/kinderwens
- Onderwerp starter Oktobermama
- Startdatum
Hee! Grappig dat je dit schrijft, want ik was aan het denken zelf een soortgelijk (ish) topic te openen.
Ik herken heel erg wat je schrijft. Mijn zoontje is weliswaar inmiddels bijna twee, maar ons eerste jaar met hem was ook erg heftig. Huilde veel de eerste maanden, we moesten erg wennen aan het met zijn drieën zijn en ook onze relatie heeft wel eens betere tijden gekend dan tijdens dat eerste jaar - en dat is een understatement.
Ook ik had altijd voor ogen een gezin met meerdere kinderen te willen en mijn vriend idem dito. Tijdens dat eerste jaar ben ik gaan twijfelen. Mijn vriend was dit eerste jaar ook erg stellig, als we het er toevallig over hadden of als vrienden van ons vertelden een tweede te verwachten, bijvoorbeeld. Nee, hij wilde het niet. Punt. Ik kon, precies zoals jij nu zegt, heel stellig zeggen "nu niet", maar de deur dicht gooien wilde ik ook nog niet.
Bij ons is het inmiddels omgedraaid. We zijn het met elkaar eens dat we het nu (nog steeds) niet willen, maar voor mijn vriend is de deur richting ooit een tweede op dit moment meer open dan voor mij. Ik merk nu pas hoeveel de zwangerschap en tijd erna met mij gedaan hebben en voel me sinds dit jaar weer helemaal mezelf, prettig in mijn lichaam en in mijn rol en onze relatie is weer goed. Ik houd onwijs veel van onze zoon en ons gezin, en zie mezelf ooit wel met nog een kindje, maar het vooruitzicht van nog een keer die lichamelijke verandering, de slapeloze nachten en nog eens zo'n eerste jaar in combinatie met mijn al bestaande gezin & relatie weerhoudt me ervan. Mijn vriend daarentegen dus, die is inmiddels enorm geswitched. Hij begrijpt mij, de wens is voor hem (nu) niet onoverkomelijk groot, maar hij zou wel open staan voor een tweede kindje. Als ik zie hoe hij met onze zoon is - hij is helemaal gek op en met hem - zie ik ook zo'n verschil met vorig jaar. Hij is een voorbeeld van wat je wel eens aan stereotypering leest: hij heeft blijkbaar niet zoveel met baby's; ervoor zorgen ging zonder moeite maar ik zie hem echt veel meer genieten van zijn zoon sinds zijn eerste verjaardag.
Wat ik dus tegen je wil zeggen.. maak je er niet te druk over. 8 maanden is echt nog heel erg kort - jullie hebben nog zo'n jong kindje - en alle veranderingen zijn nog relatief vers. Tuurlijk zijn er mannen, vrouwen, stellen die al na een halfjaar het gevoel hebben klaar te zijn voor nog een zwangerschap en baby en daar is uiteraard niets mis mee. Maar er zijn ook mensen voor wie dat niet geldt. Ik zou niet té veel opgaan in hoe je man er nu in staat. Kans is echt aannemelijk dat dit over een jaar anders is - of op z'n minst milder. Focus op jullie dochter en kijk naar wat jullie hebben. En op den duur - als de slapeloze nachten met krijsende baby van de eerste maanden lang genoeg geleden zijn - overtreffen alle herinneringen aan mooie mijlpalen wellicht wel dat gevoel van weerstand het allemaal nog eens te doen.
In ons geval zijn we nu tot de conclusie gekomen dat we het er minstens nog een jaar eigenlijk niet (echt) over hebben. En over een jaar zien we dan wel. Komt het gevoel voor een tweede er echt niet, dan is ons gezin op dit moment ook compleet.
Succes!
Ik herken heel erg wat je schrijft. Mijn zoontje is weliswaar inmiddels bijna twee, maar ons eerste jaar met hem was ook erg heftig. Huilde veel de eerste maanden, we moesten erg wennen aan het met zijn drieën zijn en ook onze relatie heeft wel eens betere tijden gekend dan tijdens dat eerste jaar - en dat is een understatement.
Ook ik had altijd voor ogen een gezin met meerdere kinderen te willen en mijn vriend idem dito. Tijdens dat eerste jaar ben ik gaan twijfelen. Mijn vriend was dit eerste jaar ook erg stellig, als we het er toevallig over hadden of als vrienden van ons vertelden een tweede te verwachten, bijvoorbeeld. Nee, hij wilde het niet. Punt. Ik kon, precies zoals jij nu zegt, heel stellig zeggen "nu niet", maar de deur dicht gooien wilde ik ook nog niet.
Bij ons is het inmiddels omgedraaid. We zijn het met elkaar eens dat we het nu (nog steeds) niet willen, maar voor mijn vriend is de deur richting ooit een tweede op dit moment meer open dan voor mij. Ik merk nu pas hoeveel de zwangerschap en tijd erna met mij gedaan hebben en voel me sinds dit jaar weer helemaal mezelf, prettig in mijn lichaam en in mijn rol en onze relatie is weer goed. Ik houd onwijs veel van onze zoon en ons gezin, en zie mezelf ooit wel met nog een kindje, maar het vooruitzicht van nog een keer die lichamelijke verandering, de slapeloze nachten en nog eens zo'n eerste jaar in combinatie met mijn al bestaande gezin & relatie weerhoudt me ervan. Mijn vriend daarentegen dus, die is inmiddels enorm geswitched. Hij begrijpt mij, de wens is voor hem (nu) niet onoverkomelijk groot, maar hij zou wel open staan voor een tweede kindje. Als ik zie hoe hij met onze zoon is - hij is helemaal gek op en met hem - zie ik ook zo'n verschil met vorig jaar. Hij is een voorbeeld van wat je wel eens aan stereotypering leest: hij heeft blijkbaar niet zoveel met baby's; ervoor zorgen ging zonder moeite maar ik zie hem echt veel meer genieten van zijn zoon sinds zijn eerste verjaardag.
Wat ik dus tegen je wil zeggen.. maak je er niet te druk over. 8 maanden is echt nog heel erg kort - jullie hebben nog zo'n jong kindje - en alle veranderingen zijn nog relatief vers. Tuurlijk zijn er mannen, vrouwen, stellen die al na een halfjaar het gevoel hebben klaar te zijn voor nog een zwangerschap en baby en daar is uiteraard niets mis mee. Maar er zijn ook mensen voor wie dat niet geldt. Ik zou niet té veel opgaan in hoe je man er nu in staat. Kans is echt aannemelijk dat dit over een jaar anders is - of op z'n minst milder. Focus op jullie dochter en kijk naar wat jullie hebben. En op den duur - als de slapeloze nachten met krijsende baby van de eerste maanden lang genoeg geleden zijn - overtreffen alle herinneringen aan mooie mijlpalen wellicht wel dat gevoel van weerstand het allemaal nog eens te doen.
In ons geval zijn we nu tot de conclusie gekomen dat we het er minstens nog een jaar eigenlijk niet (echt) over hebben. En over een jaar zien we dan wel. Komt het gevoel voor een tweede er echt niet, dan is ons gezin op dit moment ook compleet.
Succes!
Herkenbaar hoor, ik vond de eerste 10 maanden echt pittig. Ik moest er echt niet aan denken om weer zwanger te zijn, terwijl ik ook geen groot leeftijdsverschil wilde tussen m'n kinderen.
Dat veranderde ineens toen ze 1 jaar werd! Ineens leek het me wel leuk en het was direct de eerste ronde raak dus veel tijd om erop terug te komen was er niet haha. Uiteindelijk schelen m'n dochters 20 maanden. En ja, dat vond ik toch ook wel pittig hoor, maar ook zooooo leuk!!
Ze zijn nu ruim 3.5 jaar en 22 maanden en ook wij hadden pittige babys en sliepen tot 18 maanden amper een nacht door. Zelfs nu de jongste 22 maanden is, zijn er nog heel wat avonden vol strijd en nachten met gehuil. Of dagen die om 5.30 al beginnen... dus pittig blijft het!! Maar de babytijd is achter de rug en dat is wel fijn zeg. Daar moet je gewoon echt even doorheen knallen.
Al vond ik het bij de tweede wel veel makkelijker en was ik relaxter dan bij de eerste. De maanden zijn voorbij gevlogen en nu is ze ineens alweer bijna 2 jaar.
Het leven met 2 kindjes is zoveel gezelliger en ik vind het echt een verrijking. De dagen gaan sneller, de focus ligt niet 100% op 1 kind en ze leren zoveel van elkaar. Eerlijk gezegd vind ik het met 2 zelfs makkelijker dan met 1.
Wij gaan nu zelfs voor een 3e kindje binnenkort
Dus dat zegt heel wat. Ondanks de gebroken nachten, het gehuil, het gedoe weer met ritmes etc.. we willen toch heel graag een 3e! Ik weet nu dat het 1.5 jaar doorknallen is en daarna wordt alles zoveel beter. Vanaf 2.5 a 3 jaar wordt het helemaal een makkie vind ik.
Laat her nog even rusten. Kijk hoe je er tegenover staat als je kindje 1 wordt. Want als er bijna 2 tot 2.5 jaar leeftijdsverschil tussen zit, is dit nog steeds heel dicht op elkaar hoor!! Misschien bekijken jullie het over 4 a 6 maanden wel heel anders, en vergeet niet dat her minimaal 9 maanden duurt voordat de baby er is en in die maanden groeit jouw dochter zoveel groter, echt!!
Dat veranderde ineens toen ze 1 jaar werd! Ineens leek het me wel leuk en het was direct de eerste ronde raak dus veel tijd om erop terug te komen was er niet haha. Uiteindelijk schelen m'n dochters 20 maanden. En ja, dat vond ik toch ook wel pittig hoor, maar ook zooooo leuk!!
Ze zijn nu ruim 3.5 jaar en 22 maanden en ook wij hadden pittige babys en sliepen tot 18 maanden amper een nacht door. Zelfs nu de jongste 22 maanden is, zijn er nog heel wat avonden vol strijd en nachten met gehuil. Of dagen die om 5.30 al beginnen... dus pittig blijft het!! Maar de babytijd is achter de rug en dat is wel fijn zeg. Daar moet je gewoon echt even doorheen knallen.
Al vond ik het bij de tweede wel veel makkelijker en was ik relaxter dan bij de eerste. De maanden zijn voorbij gevlogen en nu is ze ineens alweer bijna 2 jaar.
Het leven met 2 kindjes is zoveel gezelliger en ik vind het echt een verrijking. De dagen gaan sneller, de focus ligt niet 100% op 1 kind en ze leren zoveel van elkaar. Eerlijk gezegd vind ik het met 2 zelfs makkelijker dan met 1.
Wij gaan nu zelfs voor een 3e kindje binnenkort
Dus dat zegt heel wat. Ondanks de gebroken nachten, het gehuil, het gedoe weer met ritmes etc.. we willen toch heel graag een 3e! Ik weet nu dat het 1.5 jaar doorknallen is en daarna wordt alles zoveel beter. Vanaf 2.5 a 3 jaar wordt het helemaal een makkie vind ik. Laat her nog even rusten. Kijk hoe je er tegenover staat als je kindje 1 wordt. Want als er bijna 2 tot 2.5 jaar leeftijdsverschil tussen zit, is dit nog steeds heel dicht op elkaar hoor!! Misschien bekijken jullie het over 4 a 6 maanden wel heel anders, en vergeet niet dat her minimaal 9 maanden duurt voordat de baby er is en in die maanden groeit jouw dochter zoveel groter, echt!!
Ik zou langer wachten en accepteren dat er een groter leeftijdsverschil tussen jullie kindjes zal zitten. (Mocht je man bijdraaien). Ik vond de eerste jaren met mijn zoon ook erg pittig. Ik heb geaccepteerd dat ik er een 2e nog niet bij kon hebben. Dan zat ik nu waarschijnlijk in een gesticht. Nu is mijn zoon 4.5 en ben ik 34 wk zwanger. Mijn zoon maakt nu alles heel bewust mee. Erg leuk. En dat hij naar school gaat vind ik erg prettig. Dan heb ik hoofdzakelijk overdag maar 1 kindje om voor te zorgen. En na de vakantie ook meteen een ritme waar de baby wel in mee zal moeten. succes!
Nu is mijn zoon 4.5 en ben ik 34 wk zwanger. Mijn zoon maakt nu alles heel bewust mee. Erg leuk. En dat hij naar school gaat vind ik erg prettig. Dan heb ik hoofdzakelijk overdag maar 1 kindje om voor te zorgen. En na de vakantie ook meteen een ritme waar de baby wel in mee zal moeten. succes!Oooh enorm herkenbaar!! Inmiddels is de oudste bijna 3 en onze 2e is 3 maanden. Ook ik vond het eerste jaar enorm pittig. En mijn man vond het echt niet leuk (klinkt hard). Al hield hij echt wel van onze zoon hij vond het ook lastig om zijn eigen tijd zoveel in te moeten leveren. Onze tweede zoon is bewust “gepland” in hoever je het kan plannen. Maar ook nu vind hij het weer lastig. Ik daarin tegen, vond de eerste zwaarder dan nu de tweede.
Onze gevoelens zijn nu meer geaccepteerd vanuit onszelf. We praten erg veel en accepteren dat het soms gewoon zwaar is en spreken dit naar elkaar uit.
Bij de eerste vonden we dit beide moeilijk omdat we bang waren dat het leek of we niet van ons zoontje hielden. Nu weten we beide dat alles een fase is, dat een baby gewoon pittig is en dat het allemaal alleen maar makkelijker wordt. Dit helpt ons enorm om de “druk” eraf te halen.
Daarnaast is mijn man gek op onze kinderen even vind hij het heerlijk om met de oudste lekker te ravotten!!
En ooja, mijn man riep ook direct dit was 1 keer en nooit weer! Laat je gevoel een beetje los, ik vind het heerlijk dat er iets meer leeftijdsverschil tussen zit.
Het komt allemaal goed!
Liefs
Onze gevoelens zijn nu meer geaccepteerd vanuit onszelf. We praten erg veel en accepteren dat het soms gewoon zwaar is en spreken dit naar elkaar uit.
Bij de eerste vonden we dit beide moeilijk omdat we bang waren dat het leek of we niet van ons zoontje hielden. Nu weten we beide dat alles een fase is, dat een baby gewoon pittig is en dat het allemaal alleen maar makkelijker wordt. Dit helpt ons enorm om de “druk” eraf te halen
. Daarnaast is mijn man gek op onze kinderen even vind hij het heerlijk om met de oudste lekker te ravotten!!
En ooja, mijn man riep ook direct dit was 1 keer en nooit weer! Laat je gevoel een beetje los, ik vind het heerlijk dat er iets meer leeftijdsverschil tussen zit.
Het komt allemaal goed!
Liefs
Herkenbaar, ik vond het echt veel beter worden toen mn dochter ging lopen (met 11 mnd). Kon ze zichzelf meer vermaken. Het eerste half jaar was stom, met veel huilen. Uiteindelijk zit er 2,5 jaar tussen mijn meiden, al wilde ik eerst minder. Ik kan het aanraden. Peuter begrijpt zoveel en kan al zoveel zelf, en heeft begrip en interesse in de baby. Als ik soms hoor van ouders bij wie er andeehalf jaar tussen zit: die moeten echt bikkelen. Ik ervaar het ook wel als pittig (aandacht verdelen, maar ook bijv borstvoeden en ontbijt klaarmaken, handen tekort), maar het is echt prima te doen nu. Dus laat het even los, ik denk dat jullie over een half jaar een heel ander kind hebben, en er echt meer kan worden genoten als de baby een dreumes is!
Ja hoor zeker herkenbaar, ik had zelf ook voor ogen de kinderen iets dichter op elkaar te hebben. Maar hier in huis was ik juist de persoon die het elke keer uitstelde ?. Ons eerste jaar was ook heel zwaar veel lange of juist korte nachten, ze was veel ziek en in het zh gelegen dusja hakt er allemaal wel in. Toen heb ik het aan de kant geschoven en ik dacht ik zie wel weer wanneer het gaat kriebelen en uiteindelijk was dat bij de gedachte, Ok als we nu zwanger worden dan is ze ongv. 4 als de kleine geboren word. Dan is zij op school en heb ik alle tijd om zelf weer te wennen aan een baby zonder dat er nog een heel kleintje rondloopt. Nadeel: je begint weer opnieuw gebroken nachten enzo. Dusja ik zou het gewoon aankijken en straks word ze vanzelf makkelijker en ik vind het persoonlijk ook leuker als ze lopen enzo mis heeft je man dit ook wel! Komt vanzelf.