Mijn mannetje is nu op weg naar de kringloopwinkel.
We hebben de zolder uitgemest omdat we gewoon weg ruimte te kort hebben.
Met 5 mensen in huis zijn er gewoon veel spullen en ik zag door de bomen het bos niet meer. We hebben ruimte nodig.
Dit hield in dat we ook besloten hadden om de kinderwagen weg te gaan doen.
Mijn kinderwagen waar de drie prachtigste kinderen van de wereld heel wat uren in door gebracht hebben. Van die kleine mannetjes met die heerlijke geurtjes en baby gebrabbel en kreetjes...de trotse mama achter die wagen, extra rondjes om lopen om maar iemand tegen te komen die wat leuks over mijn kind kon zeggen...want ik vond ze echt het geweldigste en mooiste op deze aardbol.
Deze kinderwagen die ik met een dikke buik, hoogzwanger, soms even moest aanraken om te geloven dat ik toch echt zwanger was, de toekomst waar ik over droomde als ik de wagen zag en aanraakte. De dromen over de babietjes die erin kwamen te liggen. Het recht leggen van het dekentje. De lakentje van mezelf van vroeger gestreken erin...
Mijn mooiste jaren van mijn leven, zijn de drie eerste jaren van mijn kinderen.
Deze wagen, voor vele al een oud en beetje tuttig geheel..., betekende zoveel voor mij. Nu gaat hij weg. Het is gewoon tijd om hem weg te doen. We hebben de ruimte nodig. Chris zit er niet meer in, hij heeft een stoerdere jogger.
maar Mama heeft er zoveel moeite mee.
Tranen met tuiten rollen de hele tijd over mijn gezicht. Ik kan er niks aan doen.
Het gebeurd gewoon. Dit had ik niet voorzien, maar ze rollen toch echt.
Dit staat voor mij zo symbool voor het afscheid van de baby jaren.
Afscheid van zwangerschappen, afscheid van zo'n bijzondere tijd in je leven.
Ik vond echt het eerste jaar met je kind het meest mooie jaar van mijn leven.
Daar kan niets tegen op. Ik was zo verschrikkelijk verliefd, in de wolken ....
Maar ja....ze worden groot. Ik mag mezelf heel gelukkig prijzen dat ik 3 gezonde zonen op de wereld heb mogen zetten. Ik ben de gelukkigste mama van de wereld met mijn mannen.
Het voelt ook goed zo. Met een lijf als ik met reuma is meer ook niet haalbaar.
Maar dat het zo moeilijk was om dit boek van de baby tijd te sluiten....
dat wist ik niet.....
Nu gaan we weer gewoon verder met de jongens en natuurlijk komen er weer bijzondere jaren met de opgroeiende kinderen. Ze blijven geweldig mooi en ik blijf helemaal verliefd op alle drie, maar die bijzondere babytijd...die komt nu echt nooit meer terug
Pascal, mama van Sam, Mick en Chris
We hebben de zolder uitgemest omdat we gewoon weg ruimte te kort hebben.
Met 5 mensen in huis zijn er gewoon veel spullen en ik zag door de bomen het bos niet meer. We hebben ruimte nodig.
Dit hield in dat we ook besloten hadden om de kinderwagen weg te gaan doen.
Mijn kinderwagen waar de drie prachtigste kinderen van de wereld heel wat uren in door gebracht hebben. Van die kleine mannetjes met die heerlijke geurtjes en baby gebrabbel en kreetjes...de trotse mama achter die wagen, extra rondjes om lopen om maar iemand tegen te komen die wat leuks over mijn kind kon zeggen...want ik vond ze echt het geweldigste en mooiste op deze aardbol.
Deze kinderwagen die ik met een dikke buik, hoogzwanger, soms even moest aanraken om te geloven dat ik toch echt zwanger was, de toekomst waar ik over droomde als ik de wagen zag en aanraakte. De dromen over de babietjes die erin kwamen te liggen. Het recht leggen van het dekentje. De lakentje van mezelf van vroeger gestreken erin...
Mijn mooiste jaren van mijn leven, zijn de drie eerste jaren van mijn kinderen.
Deze wagen, voor vele al een oud en beetje tuttig geheel..., betekende zoveel voor mij. Nu gaat hij weg. Het is gewoon tijd om hem weg te doen. We hebben de ruimte nodig. Chris zit er niet meer in, hij heeft een stoerdere jogger.
maar Mama heeft er zoveel moeite mee.
Tranen met tuiten rollen de hele tijd over mijn gezicht. Ik kan er niks aan doen.
Het gebeurd gewoon. Dit had ik niet voorzien, maar ze rollen toch echt.
Dit staat voor mij zo symbool voor het afscheid van de baby jaren.
Afscheid van zwangerschappen, afscheid van zo'n bijzondere tijd in je leven.
Ik vond echt het eerste jaar met je kind het meest mooie jaar van mijn leven.
Daar kan niets tegen op. Ik was zo verschrikkelijk verliefd, in de wolken ....
Maar ja....ze worden groot. Ik mag mezelf heel gelukkig prijzen dat ik 3 gezonde zonen op de wereld heb mogen zetten. Ik ben de gelukkigste mama van de wereld met mijn mannen.
Het voelt ook goed zo. Met een lijf als ik met reuma is meer ook niet haalbaar.
Maar dat het zo moeilijk was om dit boek van de baby tijd te sluiten....
dat wist ik niet.....
Nu gaan we weer gewoon verder met de jongens en natuurlijk komen er weer bijzondere jaren met de opgroeiende kinderen. Ze blijven geweldig mooi en ik blijf helemaal verliefd op alle drie, maar die bijzondere babytijd...die komt nu echt nooit meer terug
Pascal, mama van Sam, Mick en Chris