Traumatische bevalling

N

Nail89

<p>Beste dames (en evt. heren)</p><p>Wat ik heel erg mis op dit forum is een onderwerp met betrekking tot traumatische ervaringen. Helaas gebeurt het heel vaak en het is niet zo van zelf sprekend dat er na een bevalling een roze wolk aanwezig is. Hierbij mijn verhaal en hopelijk kunnen we elkaar een beetje helpen door erover te praten. </p><p>Ik ben op 31-08-2016 moeder geworden van een dochter. Tot en met de tweede perswee had ik een prima zwangerschap en bevalling. Het duurde wel even voor ik “goed” zwanger was. Twee miskramen en twee jaar verder was dit HET moment dat we onze dochter gingen ontmoeten. Wat keek ik hier naar uit! Het ging dan wel niet zoals ik in mijn bevalplan had beschreven maar tot en met de tweede perswee was er geen reden tot paniek. Daarna stapten we in een rollercoaster van paniek, angst en onzekerheid. </p><p>De hartslag van onze dochter maakte grote pieken en dalen en ze had het zwaar. Op het moment dat ik alles op alles moest zetten zakte mijn persweeen weg. Met de vacuümpomp en een verpleegster op mijn buik en de oerkracht vanuit mijzelf kwam onze dochter ter wereld. Zonder veel in detail te treden over haar medisch rapport kan ik zeggen dat we in het eerste half uur niet wisten of ze het zou overleven. Ik heb haar een seconde op Mn borst gehad en een kusje mogen geven voor ze naar de Neonatologie vertrok. Na een half uur was ze stabiel en twee uur later was ze klaar voor vertrek naar het WKZ waar ze de zorg zou krijgen die ze nodig had. Midden in de nacht en inmiddels 24 uur wakker mochten we bij haar en heb ik haar eindelijk eens goed kunnen bekijken en aan kunnen raken. Helaas kreeg ik een koortslip de dag na de bevalling en omdat ze best ziek was kon ik haar na 5 dagen eindelijk op mijn borst leggen. Wel met een mondkapje op. Gelukkig ging het met onze dochter kleine stapjes vooruit. Uiteindelijk heeft ze 12 dagen in het ziekenhuis gelegen en kan ik nu na bijna 2 jaar zeggen dat ze gezond is. Wat een wonder en wat zijn we dankbaar. </p><p>Het afgelopen jaar kreeg het een plekje, heb ik enorm veel emoties ervaren en ik krijg nu steeds meer de behoefte om over een tweede na te denken. Toch is er twijfel. Omdat ik eerder twee miskramen heb gehad is er meer kans op herhaling. We zijn heel gelukkig nu met zn 3tjes en ik ben bang dat het best een hectische tijd kan zijn als er herhaling is. Toch weet ik dat ik zwanger kan raken en dat er ook kans is dat ik nooit geen miskraam meer krijg. Ik heb ook al een prachtige dochter rond lopen waar ik van geniet en mocht het gebeuren verzacht het misschien mijn verdriet?! </p><p>Daarnaast kan de gynecealoog geen reden geven aan het feit dat mijn dochter “ziek” is geboren en dat er kans is op herhaling. Aangezien ze de eerste was en de weg al “vrij” heeft gemaakt voor een eventuele tweede. Geen ene zwangerschap en bevalling is hetzelfde. </p><p>Toch krijg ik een paniekaanval als ik aan de bevalling denk. Straks gaat het dit keer wel mis en hebben we geen geluk. Met; wat als? Lossen we niks op en de wens voor meer kinderen is er wel. Ben ik dan wel toe aan een nieuwe zwangerschap en bevalling? Mijn hoofd draait overuren. Ik ben wel van plan om met iemand er over te praten. (maatschappelijk werker, gynecealoog of psycholoog) </p><p>Tot de tijd dat mijn spiraal er in zit ga ik alvast voorwerk doen. Mijn eventuele zwangerschap, bevalling en kindje mogen niet de dupe zijn van mijn psychische problemen. Ik wil hierbij wel even melden dat ik verder gezond van geest ben. Ik lijd niet dagelijks aan dit probleem, ik slaap goed, eet gezond en kan hier makkelijk over praten. Ik heb geen postnatale depressie of posttraumatische stresssyndroom. </p><p>Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en wie weet kunnen we elkaar een steuntje in de rug geven?! </p><p>Liefs! </p>
 
Lieve Nail!
Ik ga hier straks ff uitgebreid op reageren, want ik herken je verhaal helaas maar al te goed. Ik heb hier ook al gepost over zware bevallingen maar geen reactie op gehad, dus ik vind 't vind heel fijn dat iemand met mij dit doet. Ik moet nu gaan werken, maar ik kom er vandaag op terug. Liefs!
 
Mijn eerste bevalling beschouw ik ook als een traumatische bevalling. Mijn eerste zwangerschap was heerlijk alleen de bevalling vorderde maar niet. Pas na anderhalf uur persen zonder dat er echt iets gebeurde, luisterden ze dat het niet ging. De gyn werd gehaald en legde uit dat het vacüumpompje gebruikt zou worden. Prima, want zo ging het niet. Hoofdje was eruit en toen kwam het. Ze zat vast met haar schouders. De reden dat het dus niet vorderde. De gyn had het erover dat misschien het sleutelbeentje gebroken moest worden om dr eruit te krijgen. Dit was ook het moment dat er meer personeel opeens de kamer in kwam, voor het geval dat. Dat besefte ik pas later. Gelukkig hebben ze haar redelijk vlot eruit gekregen en niks hoeven te breken. Wel kon ze haar rechterarm niet gebruiken, met fysio was dit na 3 weken over. Tijdens mij tweede zwangerschap heb ik hier de hele tijd mee gezeten. De groei werd extra in de gaten gehouden (door dat ze te groot was zat ze vast). Ben op het laatst toch naar de gyn gestuurd, maar die zag geen reden tot keizersnede ook al was de tweede ook aan de grote kant. Gevolg ik was in paniek tijdens de bevalling. Ik had dit keer geluk, de kleine was na 4 keer persen eruit. Kreeg wel te horen dat ze haar handje bij haar hoofd had wat voor zorgde dat ze er zo makkelijk uitging. Anders had ook de tweede vast gezeten. Ik was echt boos toen ik dat hoorde. Wij willen misschien nog een derde, denk dat ik dan me flink zorgen over ga maken. Hopelijk wordt er beter geluisterd.
 
Hier in 2012 ook een traumatische ervaring gehad.
Eigenlijk een beetje hetzelfde als T.O. haar verhaal.
Ik had een ruggenprok gehad waarbij ze alleen mijn benen verlamd hadden, die werkte dus helemaal niet.
Ik had behoorlijke verhoging en tussen de weeen door kotste ik alles wat ik in mijn maag had eruit.
Mijn dochter bleef hangen in het geboortekanaal en ik had totaal geen persweeen.
Het bed voor de operatiekamer stond al klaar om over te gaan tot een keizersnee.
Haar hartslag liep op naar boven de 160 waarbij ze zijden, ze MOET er NU uit, anders gaan we haar halen, want het gaat niet goed.
Ik heb haar met al mijn oerkracht en een vacuümpomp ter wereld gebracht.
Ik ben hierbij richting mijn been uigescheurd.
Mijn dochter is meteen naar de IC gebracht, dus ik bleef achter zonder dochter en helemaal uitgescheurd in een hele rare richting.
Volgens mijn moeder waren ze het als een soort puzzel bij elkaar aan het houden om te zien hoe het gehecht moest worden.
Nadat ik gehecht was, mocht ik gaan douchen en ongeveer een uur later mocht ik met bed en al bij mijn dochter.
We hebben samen een week in het ziekenhuis gelegen *(waarbij je recht op kraamzorg vervalt) en daarna heb ik nog een maand in een rolstoel gezeten.
En o ja, ik kreeg de dag na de bevalling ook een koortslip.
Ik ben bevallen in het VU Amsterdam.
Daar hadden ze iets voor mijn koortslip, ik smeerde het er op en een dag later was het weg.
Het bestaat dus wel.......

Maargoed, dan nu het goede nieuws.
Mijn 2e bevalling.
Nou, hou je vast...
Dit word een heel verhaal......
3 minuten van in mijn buik tot op mijn buik, zonder scheurtjes of wat dan ook.

Ben morgen op de helft van mijn 3e zwangerschap en ben alles behalve bang voor de bevalling.
Gellukkig maar.

Succes met je keuze :)
 
Nou, daar ben ik. Hier mijn verhaal. Ik ben moeder geworden van 'n prachtige dochter op 11 Januari dit jaar. Op woensdag 10 januari rond 7uur s'ochtends braken m'n vliezen. Verloskundige gebeld die kwam en idd 't was vruchtwater. Ze ging weer weg en ik besloot lekker rustig te gaan douchen en ontbijten. Ondertussen kwamen de weeën vort goed op gang en rond 11uur zei m'n moeder bel de verloskundige maar terug want dit gaat snel. Zo gezegd zo gedaan en ze kwam ook meteen. Alles gecontroleerd en idd 4cm ontsluiting. Ik wilde in 't ziekenhuis bevallen dus we gingen meteen. Eenmaal daar aangekomen werden de weeën steeds heftiger en pijnlijker en er zat bijna geen tijd meer tussen. Dus toch maar besloten 'n ruggenprik te nemen. Hier was ik rond half 4 van terug en ik was 'n heel ander mens ineens. Rond 7uur haf ik 7cm ontsluiting en rond 9uur 9cm (heb dit onthouden omdat de getallen overeen komen haha). Ondertussen kreeg ik steeds hogere koorts, kon van de ruggenprik komen maar hij liep wel erg hoog op.. Toen begon 't hartslagje van ons meisje op en af te gaan en merkte ik wel aan hun dat ze zich toch wel zorgen begonnen te maken. Uiteindelijk had ik volledige ontsluiting rond 'n uurtje of 10 en mocht ik proberen te persen. Dit deed helemaal niks. Dus toch nog maar ff wachten met 'n hoop weeënopwekkers. Uurtje daarna nog 'n keer geprobeerd maar weer helemaal niks. Ze hadden 't over 'n randje wat terug moest maar dat ging niet of zo.. Maar ik was vort kapot van de koorts en alles, vuurrood was ik en de koude washandjes waren niet aan te slepen. Toen kwam de gynaecoloog (daar hadden ze ondertussen mee overlegd) en zei we moeten iets gaan doen voor haar omdat ze zich zorgen maakte om haar hartslag en voor mij omdat de koorts alleen maar op liep en ik kon niet meer. Ik mocht 't zo proberen maar de kans dat 't alsnog niet zou lukken was groot omdat 't totaal niks deed. En dan zou ik midden in de nacht alsnog 'n keizersnee krijgen en nog uitgeputter raken. Ik zei ik wil wat 'n beste is voor mijn meisje, toen zei ze dan stel ik 'n keizersnede voor want ze moet er wel vort uit. Zo gezegd zo gedaan. Om 12uur middernacht lag ik op de operatietafel en om 00:54 is ons meisje geboren. Dit was dan nog allemaal tot daaraan toe alles wat ik voor haar over zou moeten hebben zou ik zo nog 10.000 keer doen, maar toen kwam 't.. Ze hadden me gezegd als ze uit je buik is gehaald leggen we ze ff op je borst en nemen we haar kort mee en wordt ze onderzocht. Ze werd uit m'n buik gehaald 't doek ging naar beneden zodat ik haar kon zien ze schreeuwde 1 keer en deed vervolgens helemaal niks meer. En toen werd 't 'n sneltrein.. Ik zei mijn man maar de hele tijd bij haar te blijven, ik was in goede handen en kon toch niks vanaf 't bed. Vanuit m'n ooghoeken zag ik dat er van alles gebeurde in 't kamertje langs mijnmaar ik kon 't allemaal niet volgen. Op een gegeven moment kwam de kinderarts boven me hangen en zei 't gaat niet zo goed met haar maar we doen wat we kunnen.. toen sloeg bij mij de paniek toe, begon hevig over te geven en ze moesten stoppen met hechten. Wat was er in godsnaam aan de hand met mijn meisje?! Dat was 't enigste wat ik de hele tijd dacht. Ondertussen dat ze verder konden met mij ging mijn man met haar mee naar boven. Ook naar de afdeling neonatologie. Hier werd ze verder behandeld. Toen ze uiteindelijk met mij klaar waren en ik boven kwam waren ze nog steeds met haar bezig. De kinderarts kwam voorbij en ik vroeg hem ze gaat 't toch wel redden?! Waarop hij alleen maar zei ze is echt heel erg ziek. Ow mijn god, ik wist echt niet meer waar ik 't zoeken moest ik heb nog nooit zoveel angst gevoeld in mijn leven als toen. Er werden nog artsen uit 'n ander ziekenhuis opgepiept deze kwamen even later aanzetten met 'n enorm ding met enorm veel slangetjes enz waar ze dan in zou moeten. Maar wonder boven wonder begon ze vanaf de tijd dat hun onderweg waren toch wel op te krabbelen en bij te trekken (ze was wat blauw en grauw). Ze mocht blijven de arts uit 't andere ziekenhuis kwam me zeggen 'ik vind haar te goed om haar mee te nemen dus ze mag hier blijven' 't eerste goede nieuws dat we te horen kregen en inmiddels was 't al half 4 s'nachts. Ze heeft die donderdag nog op die afdeling doorgebracht en vanaf vrijdag mochten we met z'n 3tjes op 'n gewone kamer. Ze is uiteindelijk geintubeerd gereanimeerd beademing heeft ze na die nacht nog 1 dag aangelegen zondevoeding heeft ze gehad maar is niet lang nodig geweest want drinken deed ze meteen heel goed en de monitor waar ze aan lag om alles is de gaten te houden mocht ze na 3 dagen vanaf. Wel had ze antibiotica voor 'n week dus we moesten 'n week blijven. Maar op 1 of andere manier voelde ik me daar veilig met haar dus ik vond 't niet zo erg. En mijn omstekingswaarden en koorts zakte ook niet meteen dus ik moest zelf zoiezo ook blijven. Alles is op kweek gezet en uiteindelijk heeft er 'n infectie in mijn baarmoeder gezeten (wat niemand wist en ook niet kon weten, ze spreken dan gewoon van botte pech) die onze dochter ernstig ziek heeft gemaakt. En toen de navelstreng werd doorgeknipt moest zij zelf gaan ademen en dat werd moeilijk voor haar door al 't taaie slijm en pus wat bij haar naar binnen ging en er ook heel moeilijk uit te krijgen was. Daardoor heeeft ze 't zo moeilijk gehad. Borstvoeding heb ik geprobeerd maar dit lukte niet, maar ik wilde doorzetten omdat ik alleen 't beste wilde voor haar. Dat werd 'n borstonsteking weer flink ziek koorts en aan de antibiotica. Dus snel overgestapt op de fles. En vanaf toen werd 't godzijdank wat rustiger allemaal. Een week hebben we in 't ziekenhuis gelegen en toen lekker naar huis. Wij willen ook nog heel graag 'n tweede kindje dus ik heb maatregelen genomen. Wel wat later pas omdat ik eerst wel dacht dat 't allemaal ging maar voor eventuele volgede ansten de huilbuien die ik gehad heb en omdat m'n gynaecoloog 't ook 'n goed plan vind toch besloten om te gaan. 7 juni heb ik m'n eerste gesprek dus ik ben heel benieuwd.. Overigens gaat 't heel erg goed met ons meisje, ze doet alles fantastish is vrolijk en groeit als kool. Dus 't is echt volop genieten voor ons. Maar de roze wolk was bij ons in 't begin echt ff pik zwart. En junibaby wat 'n wereld van verschil aan bevallingen heb jij gehad zeg.. Uiteraard duim ik heel hard voor je dat deze bevalling ook zo lekker mag vlotten voor je. Liefs!
 
Ik kom ook even mijn verhaal doen! Gijn dat dat hier kan!
 
met 40 weken mijn slijmprop verloren en een dag later begonnen de weeen, ze begonnen rustig en waren goed op te vangen. Toen ze om 10 uur sochtend om de 3/4 minuten kwamen de verloskundige gebeld dat ze langs kon komen ( vond het best vlug gaan)
ik bleek al 6a 7 cm te hebben en heb toen besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig!!
daar aangekomen zat ik rond 12/ 1 uur op de 9,5 cm. Het randje bleef nog staan.
heb ik alle houdingen gehad met heftige rugweeen die bij elkaar 2 a3 minuten duurde. Om half 6 in bad gaan liggen en daar voelde ik me al iets beter bij. 
Om half 8 zat ik nog steeds op het “randje”. Toen werdt gelukkig de gynaecoloog erbij gehaald. Die heeft mij toen weeopwekers gegeven en pijnstillers en na een uurtje gingen ze kijken hoe het met me ging. 
De medicatie had nog niet veel effect en de vacuüm pop werdt erbij gehaald. Bij de derde keer trekken zagen ze de hartslag van me zoon te ver weg zakken. Onder de 60. Me zoon werdt met spoed terug geduwd (vond dit echt heel heftig!!) en binnen 10 minuten lag ik onder gehele narcose op de operatie tafel.
het heftige van alles is dat ik de geboorte zelf niet mee heb gemaakt. Ik werdt na 1,5 uur pas wakker. 
Het herstel ging gelukkig wel vlot (liep na 2 weken al weer in de Efteling met de familie) en me zoon heeft er gelukkig ook niks aan overgehouden.
Ik ben nu 21 weken zwanger van me 2de zoon en hoe dichter de bevalling eraan komt hoe spannender ik het vind. Zou ook heel graag vaginaal willen bevallen, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik er weer niet bij ga zijn.
 
gr sandra
 
Hi Sandra,
Jeetje, dat is me ook 'n verhaal zeg.. Dus 'n keizersnede gehad ook uiteindelijk? Dat je er dan niet bij kan zijn lijkt me ook echt vreselijk. Maar op dat moment natuurlijk alles voor je kleintje en jezelf. Je mag trots zijn op jezelf. Hebben ze niet met je besproken hoe 't met 'n tweede bevalling zal gaan? Of ga je zoiezo natuurlijk proberen te bevallen? Lijkt me ook spannend idd. Maar zoals je hierboven leest 't kan ook echt heel anders gaan en dat hoop ik dan ook van harte voor je! Hoelang heb je gewacht met opnieuw zwanger worden als ik vragen mag? Liefs!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan