<p>Mijn zoontje is nu 11 weken. Het is een heerlijk mannetje en alles gaat goed met hem. Met mij echter minder florisant. Ik heb een zware bevalling gehad, die ik toch wel als traumatisch heb ervaren. Na een dag weeën, weeënopwekkers, een uur persen, bleek mijn zoontje een sterrenkijker te zijn en draaide het uit op een spoedkeizersnede. Ik had al een ruggeprik, die bijgespoten is voor de keizersnede, maar ik heb alsnog veel pijn gehad tijdens de ingreep. Ik heb mijn zoontje wel geboren zien worden en even bij me gehad. Echter bij het hechten van de baarmoeder was de pijn niet meer te houden en heb ik een volledige narcose gehad. Ik kreeg een bloeding en ben 3 liter bloed verloren. Mijn fysieke herstel verloopt goed, gezien alles wat er is gebeurd. In de kraamweek kon ik ook niet over de bevalling praten zonder te huilen. Daarna trok het bij en dacht ik dat het wel zou slijten. Nu blijkt echter van niet. Ik heb er hulp voor gezocht, dus dat zit wel goed. Ik ben alleen benieuwd naar verhalen van vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Hoe ben jij er mee om gegaan? Wat waren voor jou signalen dat het niet ok was? Laten we hier met z’n allen meer over praten! </p>
Traumatische bevalling
- Onderwerp starter Myrthe M
- Startdatum
Ik heb best een zware bevalling gehad en heb deze verwerkt door mijn verhaal op te schrijven. Wat er volgens mij gebeurde. Hoe ik me voelde. Niet het feitelijke verhaal maar het verhaal vanuit mijn beleving. Dit heeft mij veel perspectief gegeven. Ik heb het mijn vriend en moeder laten lezen en zij snapte hierdoor beter wat ik heb meegemaakt.
Ik wens jou heel veel sterkte met de verwerking van jouw wereld prestatie! Je hebt het goed gedaan, jouw kind op de wereld gezet! Wauw!
Je kunt altijd bij de verloskundige aangeven dat het niet goed gaat. Je kunt daarnaast ook altijd een gesprek aanvragen met de verloskundige of gynaecoloog die jouw bevalling begeleide. Ik heb dit ook aangeboden gekregen maar vooralsnog geen behoefte aan gehad. Er zit geen tijdslimiet aan zeiden ze me.
Knuffel voor jou
Ik wens jou heel veel sterkte met de verwerking van jouw wereld prestatie! Je hebt het goed gedaan, jouw kind op de wereld gezet! Wauw!
Je kunt altijd bij de verloskundige aangeven dat het niet goed gaat. Je kunt daarnaast ook altijd een gesprek aanvragen met de verloskundige of gynaecoloog die jouw bevalling begeleide. Ik heb dit ook aangeboden gekregen maar vooralsnog geen behoefte aan gehad. Er zit geen tijdslimiet aan zeiden ze me.
Knuffel voor jou
Hoi Myrthe,
We hebben veel overeenkomsten. Mijn zoontje is nu 6 dagen oud dus het is echt recent gebeurd.
Ik heb er totaal 30 uur over gedaan en uiteindelijk onder volledige narcose een spoed keizersnede gehad omdat de kleine man klem kwam te zitten in het geboortekanaal en in nood kwam. Ook een sterrenkijker, er is nog een vacuümpomp van pas gekomen maar dat lukte ook niet.
Gelukkig is het goed gekomen en is de kleine man gezond te wereld gekomen en maakt hij het super goed.
Waar ik veel moeite mee heb is dat ik mijn zoontje zijn geboorte heb gemist. Ik heb me zo veel zorgen gemaakt over hem toen ik rennend naar de ok werd gebracht. Dat gevoel blijft beangstigend. In paniek werd ik wakker op de uitslaapkamer. Met dezelfde paniek dat ik de narcose in ging. Toen ik hoorde dat het met de kleine goed ging ontspande ik. Twee uur later werden we pas als gezinnetje bij elkaar gebracht.
Helaas had ik na de bevalling nog meer pech. Ook had ik wat bloed verloren en heb nu een hb van 5,4 plus ontwikkelde ik nog even na de bevalling zwangerschapsvergiftiging. We zijn nu aan het herstellen en het gaat gelukkig de goede kant op. Maar ik merk ook aan mezelf dat dit heel traumatisch is geweest en ik ben erg op zoek naar manieren hoe ik dit samen met mijn partner kan verweken.
In het ziekenhuis adviseerde de arts om mijn verhaal op te schrijven. Ik heb gesproken met de maatschappelijk werker daar en we houden nog even contact. Hij bood aan als het toch moeilijk zou worden dan we dan zouden starten met therapie (EMDR).
Wat je eventueel kan doen is contact opnemen met je huisarts of verloskundige. Mocht je behoefte hebben aan professionele hulp kunnen zij jou in contact brengen met de juiste mensen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Groetjes Myrna
We hebben veel overeenkomsten. Mijn zoontje is nu 6 dagen oud dus het is echt recent gebeurd.
Ik heb er totaal 30 uur over gedaan en uiteindelijk onder volledige narcose een spoed keizersnede gehad omdat de kleine man klem kwam te zitten in het geboortekanaal en in nood kwam. Ook een sterrenkijker, er is nog een vacuümpomp van pas gekomen maar dat lukte ook niet.
Gelukkig is het goed gekomen en is de kleine man gezond te wereld gekomen en maakt hij het super goed.
Waar ik veel moeite mee heb is dat ik mijn zoontje zijn geboorte heb gemist. Ik heb me zo veel zorgen gemaakt over hem toen ik rennend naar de ok werd gebracht. Dat gevoel blijft beangstigend. In paniek werd ik wakker op de uitslaapkamer. Met dezelfde paniek dat ik de narcose in ging. Toen ik hoorde dat het met de kleine goed ging ontspande ik. Twee uur later werden we pas als gezinnetje bij elkaar gebracht.
Helaas had ik na de bevalling nog meer pech. Ook had ik wat bloed verloren en heb nu een hb van 5,4 plus ontwikkelde ik nog even na de bevalling zwangerschapsvergiftiging. We zijn nu aan het herstellen en het gaat gelukkig de goede kant op. Maar ik merk ook aan mezelf dat dit heel traumatisch is geweest en ik ben erg op zoek naar manieren hoe ik dit samen met mijn partner kan verweken.
In het ziekenhuis adviseerde de arts om mijn verhaal op te schrijven. Ik heb gesproken met de maatschappelijk werker daar en we houden nog even contact. Hij bood aan als het toch moeilijk zou worden dan we dan zouden starten met therapie (EMDR).
Wat je eventueel kan doen is contact opnemen met je huisarts of verloskundige. Mocht je behoefte hebben aan professionele hulp kunnen zij jou in contact brengen met de juiste mensen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Groetjes Myrna
Geen ervaring mee, maar wil geef jou bij deze een virtuele knuffel!!
Ik vond mijn bevalling ook heel traumatisch.
26,5 uur over gedaan. De ruggenprik werd opgevoerd toen ik pers weeen had, dus ik moest via de monitor kijken wanneer ik moest persen.. sterrenkijkertje. Ik kreeg koorts, mn dochtertje kreeg koorts, ik heb toen ook nog heel het bed onder gekotst. Allebei de verloskundige lieten ons steeds alleen, dus waren met zn 2e de bevalling aan het doen terwijl we niet wisten hoe of wat. Daarna ingeknipt en via de zuignap gehaald.. toen ze er eindelijk was werd ze meteen bij me weggepakt. De kamer stond binnen no time vol met dokters (assistenten), kinderartsen, gynaecologen, zo ongeveer alles wat je maar kan bedenken. Ik hoorde niks, geen huiltje, niks.... ik vroeg waarom huilt ze niet?? Niemand gaf antwoord en het bleef stil.. wel 4 minuten lang. Ze werd direct gereanimeerd en zuurstof toegediend. Ik en mijn man keken elkaar aan van dit is niet goed. Maar ik bleef denken; ze gáát huilen hoe dan ook..... en na 4 minuten hoorde ik een heeeel zacht huiltje. Eindelijk! Ik moest ondertussen nog bevallen van de placenta, en gehecht worden. M'n dochter moest mee naar n andere kamer. Ik zei tegen mn man Ga met dr mee. Ik was om 06:01 bevallen en om half 11 mocht ik haar pas vasthouden. Uiteindelijk waren we steeds met zn 2e en lieten ze ons alleen omdat ze alle hulp troepen aan het inschakelen waren. Ze hadden allang gezien dat dr ademhaling en hartslag niet goed waren op de monitor. Uiteindelijk is alles goed gekomen en heeft ze er niks aan over gehouden gelukkig! Ze had een apgar score van 1 net na de geboorte. Daarna nog een week in het ziekenhuis gelegen samen ivm toezicht en antibiotica. Nu is ze 1.5 jaar en ze doet het geweldig. Ik ben zo trots op haar!
Na de bevalling heb ik het best wel zwaar gehad. 2 weken lang veel gehuild en heel veel met mn man erover gepraat. Ik deed 500 keer hetzelfde verhaal en hij hoorde me aan alsof elke keer de eerste was ❤ hij is ook echt een topper. Ik heb het maar getroffen met die 2 lieverds.
Ik denk heel vaak het is maar goed dat ik in het ziekenhuis bevallen ben. Ik wil er niet aan denken hoe het anders gelopen was. (Als ik had gekozen om 'lekker in mijn eigen omgeving' te bevallen omdat IK dat fijn had gevonden) Denk aan je kind. En aan zijn / haar / je eigen veiligheid! Niet voor niks dat Nederland een van de weinige landen is waarbij thuisbevallingen zijn toegestaan en geboorte sterfte zo hoog is in vergelijking met andere landen...
Ik wens je heel veel succes met het verwerken van dit trauma. Heel heftig zoiets. Goed dat je hulp hebt gezocht en emdr lijkt me een heftige maar wel een goede behandeling. Geniet lekker van je kindje en wees vooral ook trots op jezelf? sterkte
26,5 uur over gedaan. De ruggenprik werd opgevoerd toen ik pers weeen had, dus ik moest via de monitor kijken wanneer ik moest persen.. sterrenkijkertje. Ik kreeg koorts, mn dochtertje kreeg koorts, ik heb toen ook nog heel het bed onder gekotst. Allebei de verloskundige lieten ons steeds alleen, dus waren met zn 2e de bevalling aan het doen terwijl we niet wisten hoe of wat. Daarna ingeknipt en via de zuignap gehaald.. toen ze er eindelijk was werd ze meteen bij me weggepakt. De kamer stond binnen no time vol met dokters (assistenten), kinderartsen, gynaecologen, zo ongeveer alles wat je maar kan bedenken. Ik hoorde niks, geen huiltje, niks.... ik vroeg waarom huilt ze niet?? Niemand gaf antwoord en het bleef stil.. wel 4 minuten lang. Ze werd direct gereanimeerd en zuurstof toegediend. Ik en mijn man keken elkaar aan van dit is niet goed. Maar ik bleef denken; ze gáát huilen hoe dan ook..... en na 4 minuten hoorde ik een heeeel zacht huiltje. Eindelijk! Ik moest ondertussen nog bevallen van de placenta, en gehecht worden. M'n dochter moest mee naar n andere kamer. Ik zei tegen mn man Ga met dr mee. Ik was om 06:01 bevallen en om half 11 mocht ik haar pas vasthouden. Uiteindelijk waren we steeds met zn 2e en lieten ze ons alleen omdat ze alle hulp troepen aan het inschakelen waren. Ze hadden allang gezien dat dr ademhaling en hartslag niet goed waren op de monitor. Uiteindelijk is alles goed gekomen en heeft ze er niks aan over gehouden gelukkig! Ze had een apgar score van 1 net na de geboorte. Daarna nog een week in het ziekenhuis gelegen samen ivm toezicht en antibiotica. Nu is ze 1.5 jaar en ze doet het geweldig. Ik ben zo trots op haar!
Na de bevalling heb ik het best wel zwaar gehad. 2 weken lang veel gehuild en heel veel met mn man erover gepraat. Ik deed 500 keer hetzelfde verhaal en hij hoorde me aan alsof elke keer de eerste was ❤ hij is ook echt een topper. Ik heb het maar getroffen met die 2 lieverds.
Ik denk heel vaak het is maar goed dat ik in het ziekenhuis bevallen ben. Ik wil er niet aan denken hoe het anders gelopen was. (Als ik had gekozen om 'lekker in mijn eigen omgeving' te bevallen omdat IK dat fijn had gevonden) Denk aan je kind. En aan zijn / haar / je eigen veiligheid! Niet voor niks dat Nederland een van de weinige landen is waarbij thuisbevallingen zijn toegestaan en geboorte sterfte zo hoog is in vergelijking met andere landen...
Ik wens je heel veel succes met het verwerken van dit trauma. Heel heftig zoiets. Goed dat je hulp hebt gezocht en emdr lijkt me een heftige maar wel een goede behandeling. Geniet lekker van je kindje en wees vooral ook trots op jezelf? sterkte
Allereerst bedankt voor jullie lieve berichtjes en het delen van jullie verhalen. Wat zijn we toch powervrouwen!
Ik heb mijn bevallingsverhaal ook opgeschreven. Dat hielp me vooral om een soort reconstructie te maken, want ik kwam er achter dat ik best wel wat stukken van de film kwijt was. Ook vond ik het wonderbaarlijk hoe rustig ik al die tijd ben geweest. Ik kon me toen goed neerleggen bij de situatie. Het traumatische is echter ook voor een deel dat het je allemaal overkomt. Je ligt er totaal machteloos. Ik vond het ook heel heftig om door zoveel verschillende mensen getoucheerd te worden. Doordat het zolang duurde en medisch werd, heb ik 3 verloskundigen gehad en dan nog alle andere verpleegkundigen en artsen. Twee keer katherisatie in die dagen. Je bent zo kwetsbaar en open tijdens een bevalling en dan overkomt je dat allemaal. Daarnaast vond ik de keizersnede door de pijn en alles ook traumatisch. Ik heb een nagesprek met de gynaecoloog gehad en dat heeft me wel geholpen om nog verder ‘een reconstructie’ te maken en het verloop te bespreken. Het was goed om te horen dat ze de medische beslissingen een volgende keer weer zo zouden nemen, dus daar zit geen ‘fout’. En een eventuele volgende keer krijg ik ook een gesprek met een anaestesist om samen een plan te maken en angsten voor pijn weg te nemen. Ik heb over 2 weken een intake bij een medisch psycholoog in het ziekenhuis. Daar heb ik vertrouwen in en ik ben blij dat die mogelijkheid er is.
Na de bevalling kwam mijn borstvoeding niet op gang door het bloedverlies. Ik heb het 9 dagen geprobeerd en toen huilend besloten op flesvoeding over te gaan. Mijn wens was een natuurlijke badbevalling en minstens een jaar borstvoeding geven. Dat vond ik echt verdrietig om los te laten. Inmiddels heb ik daar vrede mee, omdat mijn zoontje het goed doet op de fles en ik daardoor veel beter kan herstellen. Het is zo fijn om samen met mijn vriend de voedingen te kunnen delen! En aan een fitte mama heeft de kleine ook meer.
Ik heb mijn bevallingsverhaal ook opgeschreven. Dat hielp me vooral om een soort reconstructie te maken, want ik kwam er achter dat ik best wel wat stukken van de film kwijt was. Ook vond ik het wonderbaarlijk hoe rustig ik al die tijd ben geweest. Ik kon me toen goed neerleggen bij de situatie. Het traumatische is echter ook voor een deel dat het je allemaal overkomt. Je ligt er totaal machteloos. Ik vond het ook heel heftig om door zoveel verschillende mensen getoucheerd te worden. Doordat het zolang duurde en medisch werd, heb ik 3 verloskundigen gehad en dan nog alle andere verpleegkundigen en artsen. Twee keer katherisatie in die dagen. Je bent zo kwetsbaar en open tijdens een bevalling en dan overkomt je dat allemaal. Daarnaast vond ik de keizersnede door de pijn en alles ook traumatisch. Ik heb een nagesprek met de gynaecoloog gehad en dat heeft me wel geholpen om nog verder ‘een reconstructie’ te maken en het verloop te bespreken. Het was goed om te horen dat ze de medische beslissingen een volgende keer weer zo zouden nemen, dus daar zit geen ‘fout’. En een eventuele volgende keer krijg ik ook een gesprek met een anaestesist om samen een plan te maken en angsten voor pijn weg te nemen. Ik heb over 2 weken een intake bij een medisch psycholoog in het ziekenhuis. Daar heb ik vertrouwen in en ik ben blij dat die mogelijkheid er is.
Na de bevalling kwam mijn borstvoeding niet op gang door het bloedverlies. Ik heb het 9 dagen geprobeerd en toen huilend besloten op flesvoeding over te gaan. Mijn wens was een natuurlijke badbevalling en minstens een jaar borstvoeding geven. Dat vond ik echt verdrietig om los te laten. Inmiddels heb ik daar vrede mee, omdat mijn zoontje het goed doet op de fles en ik daardoor veel beter kan herstellen. Het is zo fijn om samen met mijn vriend de voedingen te kunnen delen! En aan een fitte mama heeft de kleine ook meer.
@ Myrna, dat is nog heel vers! En gefeliciteerd met de kleine man.
Wat een heftig verhaal ook. Ik kan me je paniek heel goed voorstellen. Pfff... in de eerste twee weken zit je natuurlijk nog volledig in de hormonale schommelingen, dus ik had het even afgewacht hoe het daarna ging. Het werd daarna wat minder en de herinneringen zakten wat weg naar de achtergrond.
Wij hebben ook het kraambezoek druppelsgewijs gedaan. In de eerste 2-3 weken alleen mensen waar ik me prettig bij en vertrouwd bij voelde. Kies hierin ook echt voor jezelf! En een vriendin van me had een goede tip: Iedereen die op kraamvisite komt, kiest er voor om jouw bevallingsverhaal aan te horen. Inclusief alle heftige details. Dus vertel het 100x. Ook al kijken ze er ongemakkelijk bij hahaha!’
Daar kon ik me ook wel ik vinden...
Wat een heftig verhaal ook. Ik kan me je paniek heel goed voorstellen. Pfff... in de eerste twee weken zit je natuurlijk nog volledig in de hormonale schommelingen, dus ik had het even afgewacht hoe het daarna ging. Het werd daarna wat minder en de herinneringen zakten wat weg naar de achtergrond.
Wij hebben ook het kraambezoek druppelsgewijs gedaan. In de eerste 2-3 weken alleen mensen waar ik me prettig bij en vertrouwd bij voelde. Kies hierin ook echt voor jezelf! En een vriendin van me had een goede tip: Iedereen die op kraamvisite komt, kiest er voor om jouw bevallingsverhaal aan te horen. Inclusief alle heftige details. Dus vertel het 100x. Ook al kijken ze er ongemakkelijk bij hahaha!’
Daar kon ik me ook wel ik vinden...
Hallo Myrthe
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. Ik vind de manier waarop je het onderwerp omschrijft heel mooi, we kunnen dit zeker opener bespreken. Soms lijkt het net alsof we ‘falen’ als we niet zonder enige pijnbestrijding een kind baren waarna deze vrolijk gelijk aan de borst zijn/haar ding doet.
Natuurlijk doet het pijn, daar zit voor mij niet het ‘trauma’. Mijn dochter bleek klem te liggen en achteraf komt van de kinderen die zo liggen 75% met een gebroken sleutelbeen ter wereld. We hadden dus geluk met een flinke blauwe bloeduitsorting. Ook ben ik nu dankbaar dat we in het ziekenhuis waren waardoor ze de middelen hadden een tube in te brengen en te beademen. Anders had ze t miss niet gered. Achteraf zei de arts dat een ks vriendelijker was geweest voor t kind. Iets wat ik nooit heb gezien als een ‘fout’, het is een constante afweging die erbij hoort.
Ik kan je zeggen dat het (in mijn geval) slijt. Ik heb ook veel rust gekregen bij de gedachten dat ik in heel veel dingen best goed ben. Ben creatief, een goede vriendin, kan goed koken, ben dol op kindjes maken ?, genoot intens van mn ukkie dragen maar een kind baren... nja daar ben ik dan net ff niet zo talentvol. Die paar uur kwam ik ff niet zo lekker uit de verf maar ik heb nog de rest van mn leven om een geweldige moeder te zijn. ??
Zet m op dames, jullie zijn super
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. Ik vind de manier waarop je het onderwerp omschrijft heel mooi, we kunnen dit zeker opener bespreken. Soms lijkt het net alsof we ‘falen’ als we niet zonder enige pijnbestrijding een kind baren waarna deze vrolijk gelijk aan de borst zijn/haar ding doet.
Natuurlijk doet het pijn, daar zit voor mij niet het ‘trauma’. Mijn dochter bleek klem te liggen en achteraf komt van de kinderen die zo liggen 75% met een gebroken sleutelbeen ter wereld. We hadden dus geluk met een flinke blauwe bloeduitsorting. Ook ben ik nu dankbaar dat we in het ziekenhuis waren waardoor ze de middelen hadden een tube in te brengen en te beademen. Anders had ze t miss niet gered. Achteraf zei de arts dat een ks vriendelijker was geweest voor t kind. Iets wat ik nooit heb gezien als een ‘fout’, het is een constante afweging die erbij hoort.
Ik kan je zeggen dat het (in mijn geval) slijt. Ik heb ook veel rust gekregen bij de gedachten dat ik in heel veel dingen best goed ben. Ben creatief, een goede vriendin, kan goed koken, ben dol op kindjes maken ?, genoot intens van mn ukkie dragen maar een kind baren... nja daar ben ik dan net ff niet zo talentvol. Die paar uur kwam ik ff niet zo lekker uit de verf maar ik heb nog de rest van mn leven om een geweldige moeder te zijn. ??
Zet m op dames, jullie zijn super