In de loop van dit jaar willen we heel graag een brusje voor Renée, maar wat zijn we bang. Tijdens mijn zwangerschap van Renée ben ik héél erg ziek geweest. Ik heb hyperemesis gravidarum gehad oftewel extreem zwangerschapsbraken. Ben twee maanden niet uit bed geweest, 20 dagen opgenomen in het ziekenhuis (3 opnames) ivm uitdroging en was 15 kilo afgevallen. Maar dat valt allemaal nog mee in vergelijking tot de psychologische klap die je krijgt. Een omgeving die dit allemaal niet serieus genomen heeft ("je bent zwanger, niet ziek", "het hoor er allemaal bij hoor"
. Dit is wel degelijks iets serieus en we zijn er ook serieus bang voor. Om gelijk maar antwoord te geven op de veelgestelde opmerking "het hoeft toch niet zo te zijn een tweede keer", jawel. Ik ben overgevoelig voor hormonen en dat is precies de oorzaak hiervan.
Ik heb gesproken met een gespecialiseerde gyn in Zwijndrecht en die bevestigde dat de kans heel erg groot is, dat het met een tweede zwangerschap weer prijs is.
Eigenlijk wilden we een jaar of vier tussen de kinderen, maar dat zie ik nu niet meer zitten. We hikken zo ontzettend tegen die zwangerschap aan, dat we zoiets hebben van, we kunnen het maar achter de rug hebben. En dat terwijl de tweede helft van mijn zwangerschap echt geweldig was. Daar heb ik heerlijk van genoten.
Natuurlijk zullen er nu veel dingen anders zijn. Het overvalt ons niet meer zo als bij Renée. We weten beter welke diensten er tot onze beschikking staan en zullen ons niet meer zo makkelijk laten afschepen door iedereen. Rationeel kan ik het allemaal bedenken, maar er vreet iets aan me. Iets wat ik niet echt goed kan beschrijven. Een soort angst voor mijn eigen lichaam. Dat heeft me toen, voor mijn gevoel, zo ontzettend in de steek gelaten.
Volgende week hebben we een gesprek met een "speciale gevallen" gyn hier in Breda. Om even te kijken of er in de tussentijd iets veranderd is met hoe ze er hier mee omgaan. Anders kan ik in Zwijndrecht terecht. Maar liever in Breda natuurlijk. Dichterbij mijn gezinnetje.
Het voelt goed om er praktisch bezig te zijn met de voorbereidingen, maar het veranderd niets aan de angst. Hoe kan je bang zijn voor iets dat je zó graag wilt? Alleen als het positive verlangen groter is dan de angst waarschijnlijk. Maar hoe gaan we met die angst om? Ik weet het niet.
Ik heb als voorwaarde gesteld, dat we pas gaan "klussen" als Renée zelfstandig de trap op en af kan. Ik kon de vorige keer bijna geen trappen lopen, als je dan ook nog eens een peuter op je armen hebt, lijkt me niet veilig.
Tot die tijd leven we tussen hoop en vrees.
Dank jullie wel dat ik hier dit verhaal even kwijt mocht.
Dikke kussen,
Evelien
. Dit is wel degelijks iets serieus en we zijn er ook serieus bang voor. Om gelijk maar antwoord te geven op de veelgestelde opmerking "het hoeft toch niet zo te zijn een tweede keer", jawel. Ik ben overgevoelig voor hormonen en dat is precies de oorzaak hiervan. Ik heb gesproken met een gespecialiseerde gyn in Zwijndrecht en die bevestigde dat de kans heel erg groot is, dat het met een tweede zwangerschap weer prijs is.
Eigenlijk wilden we een jaar of vier tussen de kinderen, maar dat zie ik nu niet meer zitten. We hikken zo ontzettend tegen die zwangerschap aan, dat we zoiets hebben van, we kunnen het maar achter de rug hebben. En dat terwijl de tweede helft van mijn zwangerschap echt geweldig was. Daar heb ik heerlijk van genoten.
Natuurlijk zullen er nu veel dingen anders zijn. Het overvalt ons niet meer zo als bij Renée. We weten beter welke diensten er tot onze beschikking staan en zullen ons niet meer zo makkelijk laten afschepen door iedereen. Rationeel kan ik het allemaal bedenken, maar er vreet iets aan me. Iets wat ik niet echt goed kan beschrijven. Een soort angst voor mijn eigen lichaam. Dat heeft me toen, voor mijn gevoel, zo ontzettend in de steek gelaten.
Volgende week hebben we een gesprek met een "speciale gevallen" gyn hier in Breda. Om even te kijken of er in de tussentijd iets veranderd is met hoe ze er hier mee omgaan. Anders kan ik in Zwijndrecht terecht. Maar liever in Breda natuurlijk. Dichterbij mijn gezinnetje.
Het voelt goed om er praktisch bezig te zijn met de voorbereidingen, maar het veranderd niets aan de angst. Hoe kan je bang zijn voor iets dat je zó graag wilt? Alleen als het positive verlangen groter is dan de angst waarschijnlijk. Maar hoe gaan we met die angst om? Ik weet het niet.
Ik heb als voorwaarde gesteld, dat we pas gaan "klussen" als Renée zelfstandig de trap op en af kan. Ik kon de vorige keer bijna geen trappen lopen, als je dan ook nog eens een peuter op je armen hebt, lijkt me niet veilig.
Tot die tijd leven we tussen hoop en vrees.
Dank jullie wel dat ik hier dit verhaal even kwijt mocht.
Dikke kussen,
Evelien