Ik heb nog geen ervaring met een tweede kind. Maar ik heb de roze wolk bij de eerste ook niet ervaren. Ik was niet instant verliefd toen ik mn dochter op mijn buik kreeg. En ook die eerste maanden miste dat wel. Het was voor mij een hele heftige periode met veel somberheid en tranen. Ook de baby huilde non stop. Na 4 maanden verbeterde dat en vanaf toen werd het meer mijn T. Mijn meisje, ipv de baby. Sinds een maand of 6 kan ik haar echt niet missen. En die band groeit en groeit en groeit. Mijn hart op pootjes.
Nooit babies met honden vergelijken, maar ik heb 6 pups opgevoed en het kost me altijd minimaal een half jaar om voor de nieuwste te voelen wat ik voor de andere honden voel. Ook die band moet groeien. Ik leer hun persoonlijkheden kennen, we raken op elkaar ingespeeld, de liefde groeit. Ik weet dat het komt. Maar het is er niet meteen. Nu is dit zonder baren, zonder genen delen, zonder hormonen enzo. Maar ik denk hieraan als ik me voorstel hoe het zal zijn als voor ons de tweede zal gebeuren, hoop ik.
Je weet al hoe het kan voelen met de eerste. Maar daar is dat in de loop van de maanden/jaren ook gegroeid. Toen je de eerste kreeg wist je nog niet beter en was dat misschien het mooiste ooit. Maar die band heeft zich ontwikkeld. En dan komt je tweede kindje. En daar moet je weer vanaf de start. Natuurlijk is die omgang met elkaar en het gevoel nog niet zo diep als je eerste. Ook daar zul je eerst elkaar moeten leren kennen, en een routine opbouwen, de dingetjes die echt van jullie twee zijn enzo. En zodra dat er is met een paar maanden is die band er ook.
Daarnaast weet ik dus van de eerste dat er niet altijd een roze wolk is. Door hormonen of omstandigheden. En die somberheid mag er ook zijn. Je kan erover praten met familie, vriendinnen, evt de kraamzorg/verloskundige of een coach. Je zal veel herkenning vinden denk ik. Je bent in elk geval geen slechte moeder omdat je het moederschap niet elke dag een magische mooie ervaring vindt. Dat hoeft helemaal niet. En zo te horen wil je het allerbeste voor je beide kindjes, en dat maakt je een goede moeder!
Geef het tijd en gun je gevoel de ruimte, het komt echt over een paar weken/maanden.
Nooit babies met honden vergelijken, maar ik heb 6 pups opgevoed en het kost me altijd minimaal een half jaar om voor de nieuwste te voelen wat ik voor de andere honden voel. Ook die band moet groeien. Ik leer hun persoonlijkheden kennen, we raken op elkaar ingespeeld, de liefde groeit. Ik weet dat het komt. Maar het is er niet meteen. Nu is dit zonder baren, zonder genen delen, zonder hormonen enzo. Maar ik denk hieraan als ik me voorstel hoe het zal zijn als voor ons de tweede zal gebeuren, hoop ik.
Je weet al hoe het kan voelen met de eerste. Maar daar is dat in de loop van de maanden/jaren ook gegroeid. Toen je de eerste kreeg wist je nog niet beter en was dat misschien het mooiste ooit. Maar die band heeft zich ontwikkeld. En dan komt je tweede kindje. En daar moet je weer vanaf de start. Natuurlijk is die omgang met elkaar en het gevoel nog niet zo diep als je eerste. Ook daar zul je eerst elkaar moeten leren kennen, en een routine opbouwen, de dingetjes die echt van jullie twee zijn enzo. En zodra dat er is met een paar maanden is die band er ook.
Daarnaast weet ik dus van de eerste dat er niet altijd een roze wolk is. Door hormonen of omstandigheden. En die somberheid mag er ook zijn. Je kan erover praten met familie, vriendinnen, evt de kraamzorg/verloskundige of een coach. Je zal veel herkenning vinden denk ik. Je bent in elk geval geen slechte moeder omdat je het moederschap niet elke dag een magische mooie ervaring vindt. Dat hoeft helemaal niet. En zo te horen wil je het allerbeste voor je beide kindjes, en dat maakt je een goede moeder!
Geef het tijd en gun je gevoel de ruimte, het komt echt over een paar weken/maanden.