Tweede kind

G

Gebruiker10220082

<p>Hallo mede mama’s,</p><p>Ik zit al een tijdje in een tweestrijd en ben benieuwd naar jullie mening. Ik weet namelijk niet of ik nog een tweede kind wil of niet. Mijn vriend neigt steeds meer naar geen tweede kind. Wat ik dus aan de ene kant jammer vind, maar aan de andere kant ook begrijp.</p><p>We hebben nu een dochter van 1,5 jaar. We hebben onze handen best vol met haar. Met name toen zij een baby was. Ze heeft koemelkallergie en was mede hierdoor ook een huilbaby. Wat ook heeft geleid tot een ziekenhuisopname , omdat we alle drie oververmoeid waren. Ik raakte daarna ook in een burn-out. Onze relatie heeft door die periode ook veel deukjes op gelopen. Nu gaat alles wel goed. Onze dochter is een pracht kind en op een slapeloze nacht hier en daar doet zij het perfect. Onze relatie hebben we ook net weer een beetje op de rails.</p><p>Plus dat een kind best wel duur is. We hebben nu nog niks te klagen, maar met een tweede word het toch wel wat krapper. We werken allebei, dus dan moeten we ook voor twee opvang betalen. Dat is nu al best wel prijzig voor 2 dagen in de week ?</p><p>Plus dat we dan weer helemaal opnieuw moeten beginnen. We vinden het nu zo fijn dat we met onze dochter kunnen communiceren (tot op een zeker niveau natuurlijk) en dat het allemaal zoveel makkelijker is dan een jaar geleden.</p><p>Onze vrije tijd word dan nog weer minder met een tweede.  Kunnen we dus onze dochter nog net zoveel tijd en liefde bieden als nu? En tijd met z'n tweeën doorbrengen? De kans is er dat onze relatie zo’n periode wellicht niet overleefd. Dit willen we natuurlijk niet. Dus doen we onze dochter dit aan? </p><p> Ik ben heel blij met ons gezinnetje nu, waarom dit nu nog veranderen en riskeren het kwijt te raken?</p><p>Maar…</p><p>Krijg ik er later geen spijt van als mijn dochter groter is? </p><p>Is het niet sneu voor mijn dochter dat ze geen broertje of zusje heeft? En dus later wellicht geen neefjes en nichtjes krijgt of iemand om op terug te vallen als dit nodig is als wij er niet meer zijn? Ik heb namelijk zelf wel broers en zussen waar ik veel aan heb. Waar was ik geweest zonder hun? Ontneem ik dit mijn dochter dan niet?</p><p>Dan denk je waarom de haast nu? Je dochter is nog maar 1,5. Nou ik word er natuurlijk niet jonger op. Ik ben nu 31 jaar en mijn vriend is 38 jaar. En als we wel voor een tweede willen gaan, wie zegt dan dat het net zo snel gaat als bij de onze eerste? En ik zou het wel leuk vinden als ze kwa leeftijd bij elkaar in de buurt zitten.</p><p>Zo ratelen mijn hersenen maar door. Ik ben opzoek naar iemand die hier ook ervaring mee heeft en zijn er mensen die ook als enigste kind zijn opgegroeid? En wat zijn jullie ervaringen hiermee?  Ik hoor het graag ? Groetjes.    </p>
 
Ik begrijp heel goed dat je bang bent dat ze niemand heeft om op terug te vallen.
Mijn vriend en ik gaan waarschijnlijk ook niet voor een 2de maar ondanks dat loopt hij ook met deze gedachte rond.
Hij komt uit een hecht gezin. Ikzelf niet.
Ik heb eigenlijk niet echt een band met mijn broertje en mis hier ook niet veel aan.
Het hebben van een broer of zus betekend niet automatisch ook dat daar een mooie band uit voorkomt.
Misschien word jou kindje ook wel heel zelfstandig. Ik kan je niet zeggen wat de beste optie is gezien bij ons de deur ook nog op een mini kiertje staat.
Maar ik kan je wel dit geven om te overwegen.
Succes!
 
De start met jullie kindje komt mij heel bekend voor. Ik ben nu zwanger van de tweede en ik ben als de dood dat het weer zo loopt. Maar ondanks dat is de wens voor een tweede heel sterk. Ik zie hier weinig rationeels in. Het is puur gevoelsmatig. 
En wat zaramaart zegt is wel waar. Het hebben van een broer of zus betekent lang niet altijd dat er een mooie band komt. En die band kun je ook met vrienden hebben. Dat een kind als enig kind opgroeit, hoeft niet direct te betekenen dat ze alleen is als jullie er niet meer zijn. 
De opvang kost voor een tweede trouwens een stuk minder. Of nou ja, je krijgt meer terug voor die tweede. Dat is in ons geval wel zo. En wij hoeven dus niet alle babyspullen weer opnieuw te kopen. Dus zo heel veel duurder is het niet.
En wat collegas mij vertelden (maar heb ik dus geen ervaring mee) is dat de oudste ook vermaak biedt voor de tweede, en dat een baby van 6+ maanden dus ook even vermaakt kan zijn door de oudste. Plus baby 2 schijnt noodgedwongen meer onderweg te slapen, waardoor je niet zo aan huis gebonden bent. Dat snap ik zelf nog niet zo goed, omdat onze dochter echt niet goed sliep onderweg. Lichte slaper, slaapproblemen, sliep heel kort in de auto of wagen. Dus als dat weer zo gaat zijn, zitten we toch wel weer wat meer aan huis gebonden. Maar dat is maar tot de baby 2 slaapjes gaat doen. Vrij korte periode. 
 
Oh en ik was 37 toen ik beviel van mijn dochter. En straks 39 als ik beval van deze meid. Dus 31 vind ik echt niet oud nog hoor. Je vruchtbaarheid neemt pas echt sneller af na 35 en pas na 38 wordt het wat spannender. Problemen daargelaten natuurlijk. Bij ons duurde de eerste 4 jaar door een probleem bij mijn man. Maar nu we wisten wat werkte was ik zo zwanger van nr 2.
 
Ik zou allereerst loslaten dat je wil dat ze qua leeftijd dicht op elkaar zitten. Feit is gewoon dat het zwaarder is als de eerste nog klein is, vaak slapen ze wat minder goed maar in ieder geval is het gewoon puur qua zelfstandigheid heel anders.

Ook mbt jouw leeftijd zou ik het echt loslaten. Als je zelf nu tegen de 40 liep, zou ik het gevoel wel begrijpen, maar tot ongeveer 35 is je vruchtbaarheid gewoon nog goed, gemiddeld gezien. Je weet het natuurlijk nooit zeker, maar jouw gevoel en de wens wel of niet voelen, is veel belangrijker!! Dus waarom de haast? Ons zoontje is 3,5 als onze tweede wordt geboren straks en ook bij ons was de eerste zwaar in het begin, heel slecht slapen, verborgen reflux, en om die reden hebben we ook even gewacht (langer dan "gepland"), we zijn gelukkig en onze zoon vast en zeker ook straks!!
 
Ik snap je verhaal.
Ik voel aan alles dat ik een 2e niet zie zitten. Denk dat ik dan echt een constant oververmoeide, gestreste moeder ben die rondrent als kip zonder kop om alles maar bol te houden. Nu kan ik zo genieten van mn dochter en er echt zijn.
Ook kan je dan makkelijk 1 op 1 wat doen en heeft de ander even tijd voor zichzelf. Ook belangrijk.
Heel lang voelde ik ook de drang om het voor haar te doen, maar dat is er niet meer. Hoe vaak hebben kinderen totaal geen aansluiting met broer/zus en dan heb je vind ik ook niet vanuit je eigen wens een 2e gekregen.
Mijns inziens kan je er alleen voor gaan als beide ouders niets liever willen.
Ik voel me een stuk gelukkiger nu ik die druk er voor mezelf heb afgehaald en lekker geniet van mn moppie ♡♡
 
Ik begrijp je gevoelens. Bij ons is nr3 onderweg (andere zijn 4 en 2). De eerste huilde tot 3 maanden vrij veel, de 2de was vooral tussen 1 en 2 jaar vaak ziek (verkouden, maar ook koorts, bijna om dd week kon ze niet naar kdv) . Heel stressvol met werk, maar de wens voor een 3de was sterk, al zit er straks iets groter verschil tussen 2en3. Bij ons spelen ze lief met elkaar en oudste wil jongste ook helpen en voor haar zorgen.
Ik ken ook mensen die bewust 4 jaar ertussen laten. Eerst alle aandacht voor nr1 en als die naar school gaat, aandacht voor nr2. Inmiddels, slaaptekort ook weer ingehaald, en dergelijke. Of iemand die na nr 1 een post-natale depressie, ptss van bevalling en uiteindelijk een burnout heeft gehad, en dat meisje is ook geen makkelijk kind. En toch was er altijd de wens voor nr 2. Oudste 5 jaar toen nr2 kwam en nu, ook al is het slechte slaper, is mama meer relaxt en probeert van de kleine te genieten.
Dus ja, het hangt helemaal van jullie af waf je wilt. Er is geen goed of fout, en in jouw geval nog geen  haast. Succes!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan