Bij ons bleek bij een controle dat 1 van de tweeling met 20 weken in mijn buik overleden.
Het meest verschrikkelijke nieuws om te horen, hoe ga je hiermee om.. Meerdere gedachtes die door mijn hoofd gingen, dat het dan al helemaal niet meer hoeft, tot aan we moeten vechten voor degene die wel leeft! het kindje dat nog wel in leven was, had bij het overlijden van zijn broertje kans op een hersenbeschadiging.
Na een hele moeilijke periode met heel veel onzekerheid tijdens de zwangerschap werd ik met 37 weken ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging.
De bevalling waar we zo tegen aanzaten, we wisten niet of het levende kindje een hersenbeschadiging op had gelopen, we moesten afscheid gaan nemen van het overleden kindje. Zoals de geboorte van je kind de mooiste dag van je leven moet zijn, was voor ons de zwartste dag. Na de geboorte heeft onze zoon allerlei onderzoeken en scans gehad, en er was geen spraken van hersenbeschadiging (zover te zien)
de placenta en het overleden kindje hebben wij na autopsie in het ziekenhuis achtergelaten. Wij hebben hiervoor bewust gekozen, als wij het zouden laten begraven moet je van jezelf op de "speciale dagen" er naartoe, en vind dit niet eerlijk tegen over mijn zoontje, hij moet lekker zijn verjaardag en kerst kunnen vieren zonder "het zwarte randje"
De gedachten zal altijd door het hoofd gaan dat er 2 hadden rond kunnen lopen en draag je heel je leven mee.. maar als ouders moet je sterk zijn, en je kindje alle liefde geven die je kindje verdien je kind staat op 1 en hoe gek dan ook moet ik mijn gevoel aan de kant schuiven.
De confrontatie als er ouders met een tweeling lopen, of met een wagen is enorm heftig.. overal de naam tweeling of twins trouwens alleen al.
Het meest verschrikkelijke nieuws om te horen, hoe ga je hiermee om.. Meerdere gedachtes die door mijn hoofd gingen, dat het dan al helemaal niet meer hoeft, tot aan we moeten vechten voor degene die wel leeft! het kindje dat nog wel in leven was, had bij het overlijden van zijn broertje kans op een hersenbeschadiging.
Na een hele moeilijke periode met heel veel onzekerheid tijdens de zwangerschap werd ik met 37 weken ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging.
De bevalling waar we zo tegen aanzaten, we wisten niet of het levende kindje een hersenbeschadiging op had gelopen, we moesten afscheid gaan nemen van het overleden kindje. Zoals de geboorte van je kind de mooiste dag van je leven moet zijn, was voor ons de zwartste dag. Na de geboorte heeft onze zoon allerlei onderzoeken en scans gehad, en er was geen spraken van hersenbeschadiging (zover te zien)
de placenta en het overleden kindje hebben wij na autopsie in het ziekenhuis achtergelaten. Wij hebben hiervoor bewust gekozen, als wij het zouden laten begraven moet je van jezelf op de "speciale dagen" er naartoe, en vind dit niet eerlijk tegen over mijn zoontje, hij moet lekker zijn verjaardag en kerst kunnen vieren zonder "het zwarte randje"
De gedachten zal altijd door het hoofd gaan dat er 2 hadden rond kunnen lopen en draag je heel je leven mee.. maar als ouders moet je sterk zijn, en je kindje alle liefde geven die je kindje verdien je kind staat op 1 en hoe gek dan ook moet ik mijn gevoel aan de kant schuiven.
De confrontatie als er ouders met een tweeling lopen, of met een wagen is enorm heftig.. overal de naam tweeling of twins trouwens alleen al.