twijfels

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo, ik ben Judy en op 7 juli jl. hebben wij ons dochtertje Anne verloren na een zwangerschap  van 19 weken. We hebben hier ontzettend veel verdriet van gehad en hebben dat nog steeds. Toch kijken we langzaamaan weer naar de toekomst en vooral ik zou graag weer zwanger willen worden. Maar er zijn elke keer twijfels. Is het niet te snel, kan mijn lichaam wel opnieuw een zwangerschap aan?
Momenteel laten we natuur de vrije gang gaan. Maar ik vind het wel eng hoor en ik word er best onzeker van.
De ene dag ben ik nog erg verdrietig om het verlies van Anne en de andere dag gaat het heel goed en denk ik, wat zou het fijn zijn als ik weer zwanger zou zijn. Dan kan ik me weer op de toekomst richten. Nu denk ik als maar aan wat is geweest.

Ik ben nu een paar dagen over tijd maar voel me nog niet zwanger zoals ik me in het begin voelde tijdens de zwangerschap van Anne. Aan de ene kant wil ik test doen maar ben ook bang voor de uitkomst.

 
Hi Judy,

Wat vreselijk om mee te moeten maken. Je kind verliezen lijkt mij het allerergste dat er bestaat. Zelf heb ik het gelukkig nooit meegemaakt, maar mijn ouders wel (mijn oudere broer is overleden toen we heel klein waren, mijn zoontje heeft zijn naam gekregen). Maar ook twee vriendinnen van mij is dit overkomen. De ene vriendin verloor hun dochtertje na 22 weken zwangerschap en de andere vriendin veloor eveneens hun dochtertje na 41 weken zwangerschap. In het laatste geval bleek het kindje niet helemaal in orde te zijn, ze overleed enkele uren voor de bevalling terwijl ze nog in de buik zat. Beide gevallen heel schreinend en binnen 3 maanden na elkaar. Voor henzelf en voor alle vrienden/familie eromheen heel wat om te verwerken.

Heel fijn was dat zij beiden na 3 maanden weer zwanger waren en beiden een gezonde dochter gekregen hebben. De vriendin van de 22 weken heeft afgelopen augustus ook nog een zoontje gekregen en de ander is nu ook weer zwanger. Ik vertel je dit omdat je schreef dat je je afvroeg of het niet te vroeg was om weer zwanger te worden. Kennelijk niet dus, want mijn beide vriendinnen waren er ERG aan toe en bij allebei is het helemaal goed gegaan. Beiden liepen onder controle bij de gynaecoloog.

Ik denk dat je er zelf aantoe moet zijn om weer zwanger te willen worden, dat is het allerbelangrijkste. Ik hoop dat je bij een eventuele volgende zwangerschap kunt gaan genieten en een mooi kindje zult krijgen. Nu heb je in elk geval kunnen lezen dat het ook goed kan gaan!

Sterkte en liefs,

Anouk
 
hallo,
wat een vreselyk verlies,
ook ik heb dit (gelukkig)niet zelf meegemaakt
maar myn nichtje verloor haar meisje  na 5 maanden zwangerschap
oorzaak onbekend,vreselyk verdriet,
ze kreeg wél nog een jongetje,én pas nog een tweeling!!,
maar op het geboortekaartje staat nog steeds als eerste haar meisje...
ze heeft het wel een plaatsje gegeven,
het slyt langzaam zei  ze me laatst nog,al vergeet ze (en wy)haar nooit!!
veel succes en  begrip wens ik je toe,
groetjes,anne    
 
halo judy,

ik ben pas geleden ook bevallen van een zoon hij was pas 20 weken oud,het is zo inmens verdriet en de ene dag gaat het beter als de andere dag.dit was niet de eerste keer dat ik een kindje verloor,maar ik was nooit zo ver.ik zelf zou graag snel weer zwanger raken.maar ik begrijp je angst zo goed.je bent bang dat is logisch.maar je kan het aan geloof me.
laat je het me weten als det test positief is.

groetjes bianca
 
Dag Judy,

Ik leef erg met je mee.. ik ben in mei bevallen van een zoontje na 20 wkn zwangerschap, oorzaak onbekend. Ik was 2 maanden later alweer zwanger (nu 17weken) en moet zeggen dat ik ook zo graag weer zwanger wilde raken. Ik vertrouwde m'n lichaam niet meer en betwijfelde het of ik uberhaupt nog wel zwanger zou raken en het was dus heel snel raak gelukkig! Terwijl het de 1ste keer 1,5 jaar heeft geduurd!
Ik denk dat als je lichaam er niet aan toe is, het ook niet gebeurt. Uiteindelijk bepaalt je lichaam of het weer tijd is of (nog) niet. Het zwanger zijn biedt een soort van troost en hoop op een nieuwe toekomst, ondanks dat ik super onzeker ben. Ik weet hoe het van de ene op de andere dag mis kan zijn.. Zeker nu de 20 weken weer dichtbij komen, maar ik moet vertrouwen en hoop hebben van mezelf!!
Ik hoop voor jou dat jullie weer snel zwanger raken, tuurlijk ben je nog lang bezig met het verwerken van het verlies van je 1ste kindje, maar het staat elkaar niet in de weg vind ik. Het helpt juist!
Ik wens je heel veel sterkte en geluk!

Vlinder
 
Hallo lieve meiden,

Wat fijn om zulke lieve reacties te ontvangen. En Bianca, jouw verhaal heb ik inmiddels ook gelezen en jij weet precies welk rouwproces wij nu meemaken en de twijfels die er zijn over wel weer zwanger willen worden of niet.
Inmiddels heb ik een test gedaan, helaas negatief maar ongesteld ben ik ook nog niet geworden. Gek word ik ervan.
Trouwens, mijn echte dagelijkse naam is Judith en niet Judy

Liefs Judith
 
hallo judith,

ja ik herken je verdriet zeer goed,het is en blijft ontzettend moeilijk ook al weet je ik moet door.ik blijf zelf ook maar denken aan wat is geweest,daarom zou het fijn zijn als je weer vooruit kan denken aan je toekomst,maarja inderdaad wat zal zo'n zwangerschap teweeg brengen.ik was zo overtuigd dat het deze keer wel goed zou gaan na de 3 de maand en nu dit dat komt verschrikkelijk hard aan.
aan de ene kant de hoop dat je snel weer zwanger bent en de andere kant zo bang daarvoor.ikzelf heb nu zo'n oergevoel dat ik graag een kindje wil.ik mis mijn buik en de voetjes die trappelden.wat is er mis gegaan in hemelsnaam daarbinnen? daar zullen we nooit antwoord op krijgen helaas.


groetjes bianca
 
Hallo Bianca,

Ik heb wederom gisteren een test gedaan omdat ik maar niet ongesteld werd (op 1 druppel na dan). Ik deed de test eigenlijk meer om voor mijzelf uit te kunnen sluiten dat ik weer zwanger zou zijn want aan mijn lichaam merk ik helemaal niets afgezien van een wat zeurend gevoel onder in mijn buik maar dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik nog ongesteld moet worden.
Gistermiddag had ik mijn dochtertje Emma naar bed gebracht en deed de test en tot mijn grote verbazing was die dus positief. Ik kon het niet geloven, ben ik huilen uitgebarsten, ik moest huilen van schrik, van ongeloof, van angst. Er gingen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar de blijdschap overheerste wel hoor. Ik heb direct een sms-je naar mijn vriend gestuurd en die belde later terug, door het dolle heen.
Gelijk ook de gynaecoloog gebeld, dat hadden we zo afgesproken en over 2,5 weken mag ik al komen voor een eerste echo.

Ik heb momenteel erg gemengde gevoelens, weet niet of ik al blij mag zijn zo bang dat het weer niet goed zal gaan of zal eindigen in een miskraam. Deze angst heb ik nog nooit eerder gevoeld.

Als je het op prijs stelt, zal ik je op de hoogte houden.

Liefs Judith
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan