<p>Dag Dames,</p><p>Op dit moment ben ik 28 weken zwanger. Van week 3 tot week 24 heb ik non stop overgeven. Zowel overdag als snachts. Tussendoor een paar keer een paar dagen thuis geweest van mijn werk en minder uren gaan werken. Met 24 weken veel pijnklachten gehad (niet meer kunnen lopen, steken, harde buiken). Vanaf week 24 op advies van de bedrijfsarts gestopt met werken. </p><p>Nu gaat het sinds een week een stuk beter. Het spugen en de misselijkheid is een stuk minder. Wel na korte stukken lopen meteen weer steken en ook de vermoeidheid van mijn lichaam blijft sommige dagen.</p><p>Echter voel ik mij op deze goede dagen meteen schuldig naar mijn werk toe dat ik er niet ben en heb ik er last van dat ik thuis zit. Ik vind het lastig om thuis te zitten en te beseffen dat dit nog 12 weken zo zal zijn. Iedereen adviseert om niet meer te gaan werken maar toch blijf ik in strijd met mezelf. </p><p>Wat vinden jullie? </p>
Twijfrl
- Onderwerp starter Gebruiker10154718
- Startdatum
Als ik je verhaal zo lees, dan geeft je lichaam heel duidelijk aan dat je rust nodig hebt om je goed te voelen. Jij en jouw kleintje zijn nu t belangrijkste wat er is.
Natuurlijk wil je liever gewoon functioneren. Ik zou me zorgen maken als dat niet zo was. Maar voor nu moet je er even vrede mee hebben dat t is wat t is. Probeer te genieten van wat je nu wel kunt doen.
Zelf een goede zwangerschap gehad, maar daarna slecht hersteld. Kon dus na 12 Weken na de bevalling nog niet volledig mijn uren maken. T hoofd wilde wel, maar t lijf schreeuwde me terug. Dat accepteren vond ik ook echt lastig.
Natuurlijk wil je liever gewoon functioneren. Ik zou me zorgen maken als dat niet zo was. Maar voor nu moet je er even vrede mee hebben dat t is wat t is. Probeer te genieten van wat je nu wel kunt doen.
Zelf een goede zwangerschap gehad, maar daarna slecht hersteld. Kon dus na 12 Weken na de bevalling nog niet volledig mijn uren maken. T hoofd wilde wel, maar t lijf schreeuwde me terug. Dat accepteren vond ik ook echt lastig.
Hi, ik herken je verhaal erg goed. Ik ben van week 5 tot week 23 erg ziek geweest. Ook met erg veel overgeven, flauwvallen en noem maar op. Ik kon vanaf dat moment ook niet meer werken want ik heb werk waarbij ik niet zomaar even weg loop of iets dergelijks.
Ik ben begonnen met accupuntuur in week 19 en dat helpt mij. Ik voelde ook dat ik op betere dagen wel wilde werken maar nu heb ik er bekkeninstabiliteit bij gekregen. Ik ben er dus wel achter gekomen dat mijn lichaam niet gebouwd is op zwanger zijn.
Het heeft me heel veel moeite gekost en nog steeds wel om mijzelf neer te leggen bij het feit dat werken en gewoon niet in zit.
Ik zou je dus adviseren, laat het los. Het is vervelend maar je moet nu gewoon naar je lichaam luisteren en werk komt dan helaas op de 2e plaats.
Heel veel sterkte!
Ik ben begonnen met accupuntuur in week 19 en dat helpt mij. Ik voelde ook dat ik op betere dagen wel wilde werken maar nu heb ik er bekkeninstabiliteit bij gekregen. Ik ben er dus wel achter gekomen dat mijn lichaam niet gebouwd is op zwanger zijn.
Het heeft me heel veel moeite gekost en nog steeds wel om mijzelf neer te leggen bij het feit dat werken en gewoon niet in zit.
Ik zou je dus adviseren, laat het los. Het is vervelend maar je moet nu gewoon naar je lichaam luisteren en werk komt dan helaas op de 2e plaats.
Heel veel sterkte!
Ik herken je verhaal ook. In mijn eerste zwangerschap heb ik tot week 18 bijna non-stop overgegeven. Mijn lichaam was helemaal op, op de bank zitten en de dag doorkomen was al een hele opgave. Ik ben uiteindelijk weer een paar uurtjes gaan werken, maar wel pas na de 24e week zwangerschap. Hier heb ik toen echt spijt van gehad. Mijn lichaam had zo'n grote klap gehad, dat ik er echt niet aan toe was, maar ik wilde mijn baan niet in gevaar brengen. Ik had op dat moment een tijdelijk contract dat zou aflopen óf verlengd moest worden naar een vast contract als ik 32 weken zwanger zou zijn. Uiteindelijk hebben mijn bazen toen besloten me eruit te gooien en ik kwam werkeloos thuis te zitten. Dat was achteraf alleen maar goed, want mijn lichaam was gewoon niet klaar voor werk. Ik heb dat laatste stukje zwangerschap ontzettend kunnen genieten, omdat ik eindelijk van alle stress en druk af was die ik mezelf oplegde om weer te gaan werken. Met deze zwangerschap (ondertussen 37+5) ben ik ook thuis komen te zitten, maar gelukkig maar voor een paar weken omdat de medicatie dit keer beter aan sloeg. Maar wél weer te vroeg begonnen met werken, mijn lijf was eigenlijk nog niet voldoende hersteld. Gelukkig heb ik een baan waar ik mijn eigen uren redelijk in kan delen en toen ik merkte dat ik weer naar een grensgebied ging, heb ik mezelf wat minder uren gegeven. Dit zodat ik toch nog wat extra rust kon pakken. Ik ben blij dat ik eindelijk een beetje naar mezelf geluisterd heb, want ik heb deze zwangerschap zelfs in het ziekenhuis gelegen wegens uitdroging, iets wat ik mezelf de vorige keer onthouden heb (wat ik eigenlijk wél had moeten doen). Dat heeft gezorgd voor een wake-up call! Ik heb de rest van mijn zwangerschap goed kunnen doorlopen en heb zelfs tot 36 weken door kunnen werken dit keer. Trots dat ik op mezelf was! En alleen maar omdat ik naar mezelf, mijn lichaam heb geluisterd en eerder aan de bel heb getrokken. Mijn advies? Stop met jezelf schuldig voelen, want dit is jouw schuld niet. Jij kunt niks aan die hormonen doen, maar je kunt wel goed voor jezelf en die kleine in jouw buik zorgen. En dat is prioriteit nummer 1. Je lijf heeft een mega klap te verduren gehad! Geniet van de dagen dat het wel goed gaat, ga er dan eens een keer op uit. Maar geloof mij dat werken er nu effe gewoon niet meer in zit, en dan hebben ze op je werk ook niks aan jou. Na je verlof kun je weer vol goede moed aan de slag, met de inzet die je voor je zwangerschap ook kon tonen! 
Succes dame.
Succes dame.