Uiteindelijk toch keizersnee

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben eigenlijk een november-moeder, maar las "stiekem" op dit forum het verhaal van Petra die ingeleid werd en na een dag heftige weeën toch een keizersnee kreeg. Ik wil hier graag ook mijn verhaal kwijt in de hoop op reacties.
Op vrijdagmorgen braken de vliezen, dus verwachtte dat de bevalling was begonnen, maar er gebeurde verder niets dus moest ik de volgende morgen naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Ik had heftige weeën (om de 2 a 3 minuten) maar er kwam maar geen ontsluiting. Ook de dag daar weer na (dus zondag) schoot het maar niet op. Intussen ging ik aardig kapot want ik had ook nog eens "versterkers"gekregen. Om 16.00 had ik 4 com maar was echt helemaal knock out;   ik kon de weeën niet meer opvangen want ik had echt geen energie meer over. Toen hebben we gevraagd (geëist) om een keizersnee wat ook heeft plaatsgevonden. Helaas werkte de ruggenprik (nog) niet goed, want het snijden heeft heel erg zeer gedaan. Daarom kreeg ik lachgas wat dan weer als nadeel had, dat ik niet bij kennis was toen onze zoon Thomas werd geboren.
Ik heb het hier allemaal best moeilijk mee gehad. Last van depressies, verdriet, teleurstellingen e.d. Ik had onze zoon zo graag zelf willen aanpakken en gelijk op de buik willen leggen. Ook wilde ik borstvoeding geven, maar toen ik hem te zien kreeg, had hij een druppeltje melk aan z'n kin; ze hadden hem al een flesje gegeven.
Het bleek dat Thomas 9 pond woog en vanwege z'n gewicht een suikertekort had en daarom snel melk moest hebben. Zal allemaal wel, maar ik vond het allemaal niet leuk, want "ze beslisten" allemaal over mij en mijn kind.
Wie heeft er ook mee rondgelopen dat de teleurstellingen van de bevalling moeilijk te verwerken waren? Wat heb je toen gedaan om er bovenop te komen?

Wees welkom met je reacties, ik wil er graag van leren.

Groetjes

Ida
 
Hallo Ida

Wat vervelend voor je! En ik denk dat je bij 'je eigen forum' niet genoeg reacties hebt kunnen krijgen, omdat je nu ook hier komt (prima trouwens!) Echt rot!
Ik kan je helaas niet helpen. Mijn bevalling is heel goed en soepel verlopen, dus ik heb geen adviezen oid voor je. Ik wens je wel heel veel succes en hoop dat je het een plaatsje kan geven.

Overigens kan ik me met jouw verhaal heel goed voorstellen dat je daar moeite mee hebt. Ik denk dat ik dat in jouw plaats ook zou hebben.

Groeten
Rosanne
 
Hoi Ida,

Bij mij is het niet zo dramatisch gelopen als bij jou, ik kreeg Maddox gelijk heel even bij me. Ik vond het alleen jammer dat we niet bloot op bloot hebben gelegen. Ook heb ik Maddox gelijk kunnen aanleggen toen ik terug op de zaal kwam. Gelukkig heb ik die gevoelens die jij omschrijft niet gehad, dus ik kan je daarmee niet helpen. Wel vroeg ik me af hoe het nu met je is, ik bedoel heb je het er nu nog moeilijk mee of heb je het wel een plekje kunnen geven?

Groetjes,
Petra
 
Rottig voor je dat het zo is gelopen. Lijkt me heel moeilijk om het e.e.a. een plaats te geven. Weet je, je hebt gedaan wat je kon op dat moment. Het heeft weinig zin om je daar nu allemaal nog druk om te maken. Ik snap wel dat je dat zo voelt hoor en ik heb ook makkelijk praten... maar toch. Zelf heb ik niet zo'n zelfde soort bevalling als jij meegemaakt, maar ik had juist zelf dat ik na de geboorte van Quinn  (met vacuumpomp en ingeknipt na 16,5 uur) zoiets had van "ik wil even tot mezelf komen". Ze legden hem op mijn buik, gingen daarna prikjes geven en testen en zo en wilden hem daarna weer bij me leggen. Ik had zelf juist zo iets van liever even niet, want ik zat er helemaal doorheen. Hij is toen bij papa in de armen gegeven en die zat samen met Quinn in mijn kamer. Quinn is wel aangelegd voor borstvoeding later, maar het deed teveel zeer en de verpleegkundige heeft toen een flesje gegeven. Ikzelf vond dat eigenlijk wel prettig.
Je hebt al zo'n heftige bevalling meegemaakt (voor papa was het ook heftig) dat het ook wel fijn is dat het uit handen wordt genomen. Het verschil is misschien wel dat ik bij was en ze het me ook vroegen. Bij jou deden ze het gewoon, maar ja... ze moesten misschien ook wel als ik het zo lees. Maar voor jou toch vervelend.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal. Ik hoop dat het je lukt het e.e.a. een plek te geven.
Groetjes Veerle
 
Na vier maanden ging het beter; kon toen ook meer genieten van onze zoon.
Wat betreft Thomas direct op de buik leggen en aanleggen; had ook helemaal niks geweest, want inderdaad je bent daar helemaal nog niet aan toe. Ik had ook geen gevoel in m'n armen dus kon hem niet eens aaien. Ze hadden absoluut gelijk dat ze hem het flesje hadden gegeven. Het is meer het gevoel van teleurstelling dat het niet KON. Ik had het me zo anders voorgesteld en die voorstelling ging dus niet door. Ook dat je lichaam iets niet doet (gewoon bevallen) wat je zelf wel graag wil (onder controle houden).
Toen na drie maanden mijn tweelingzus wel normaal beviel en de baby kon aanpakken en op haar buik leggen was ik vreselijk jaloers. Ik had me die "droombevalling' ook voorgesteld maar bij mij ging het niet door en bij haar dus wel. Nu is die jaloersheid wel weggeëbs gelukkig. Ik had gewoon plinke pech.
 
hoi ida.
ik typ met een hand, en aan het voeden, dus even geen hoofdletters.
rot dat je bevalling zo verlopen is. ik snap dat het moest, maar je had natuurlijk anders gehoopt.
ik kijk goed terug op mijn bevalling, maar heb een pittige zwngerschap gehad. zat er aan het einde zo doorheen... ik herken de jaloerse gevoelens dus wel. mijn schoonzusje is en stralende zwangere en ik  gun het haar natuurlijk ook. maar ik vind het ook zo moeilik om te zien, ik  had dat ook gewild. voel me dan tegenover familie e.d. ook de zwakkere partij, waarom is het mij niet gelukt mijn kind negen maanden stralend te dragen. ik weet dat ik me niet heb aangesteld, ik he  keihard gevochten, maar ben bang dat de familie of misschien zelfs mijn man, haar sterker en dapperder vind. terwijl ikzo heb  geknokt, dst weet ik zelf heel goed. ik had het graag anders gezien. ik zal ook moeten erkennen dat het niet was wat ik had gehoopt  en afscheid nemen van die verwachting... dat kost tijd denk ik.  

geen tips en een beetje slordig gescreven, maar ik snap je dus wel een beetje.
succes en bedenk maar dat je geweldige kindje alles waard is geweest.
gr irene  
 
Dag Ida,
Ik lees eigenlijk ook illegaal mee (ik ben een juni 2006-moeder), maar omdat je zo graag reacties wil, geef ik je ook een antwoord. (Met excuses aan de echte voorjaar 2007-moeders.)

Mijn bevalling was lang zo erg niet als de jouwe, maar ik heb wel onverwacht een keizersnee gekregen. Ik was bij kennis en heb het dus allemaal heel bewust meegemaakt. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat het moeilijk is om je er bij neer te moeten leggen dat je niet bij kennis was. Natuurlijk wil je de geboorte van je kind zelf helemaal meemaken! Het is helemaal niet gek dat je daar achteraf problemen mee hebt. Heb je achteraf nog steun gehad aan het ziekenhuis? Omdat het bij bij ook anders was gelopen dan de bedoeling was, heb ik in de dagen erna (en bij de nacontrole na 6 weken) continu mensen bij me gehad die vroegen hoe ik het ervaren had en of ik erover wilde praten. Ik vond dat niet nodig, maar de erkenning was op zich wel prettig.

Ik heb eigenlijk geen problemen met hoe het bij mij verlopen is, ik heb het alleen heel jammer gevonden dat we niet bloot-op-bloot hebben kunnen liggen. (Dat schreef iemand anders ook al.) Daar had ik me juist zo op verheugd! Toen ze bij me gebracht werd, was  ze al aangekleed.  Maar daar kan ik me wel makkelijk bij neerleggen.  

Wat je schrijft over de voeding, vind ik ook erg. Heb je daarna helemaal geen borstvoeding kunnen geven? Ik heb mijn dochter binnen een uur  kunnen aanleggen, ik was zo blij dat dat kon!  Ze was alleen erg licht en dan gaat het suiker-verhaal ook spelen. Ze is de eerste dagen steeds bijgevoed (met kunstvoeding) voordat ik de borst mocht geven. DAAR heb ik wel problemen mee gehad. We lagen uitsluitend in het ziekenhuis omdat IK moest herstellen. Als ik gewoon bevallen was, waren we allang thuis geweest en zouden ze haar helemaal niet hebben bijgevoed. Ach, het is maar een  detail en de borstvoeding is verder prima verlopen, maar het is wel iets waar ik nog regelmatig aan denk.  Ik kan me jouw gevoelens dus levendig voorstellen.

Onze verhalen zijn  niet te vergelijken, dus je zult er misschien niet veel aan hebben. Maar ik wil je laten weten dat ik goed begrijp dat je het er moeilijk mee hebt. Het is ook niet niks.  Hopelijk kun je e.e.a. de komende maanden verwerken door er veel over te praten/schrijven. Veel sterkte ermee.

Groetjes, Marijke      
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan