Uiteindelijk toch keizersnee

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik las nu pas je tweede berichtje (dat het na 4 maanden beter ging). Ik denk dat zoiets   inderdaad tijd nodig heeft.

Mijn zus is in maart 2007 "gewoon" bevallen en alhoewel ik het ook graag op die manier had gehad, heb ik gek genoeg geen spoortje jaloezie gevoeld. Maar misschien zat er teveel tijd tussen. Ik heb haar wel gevraagd hoe het voelde, om direct na de bevalling de kleine bij je te krijgen. Ik wilde dat graag horen omdat ik dat zelf gemist heb.

En eigenlijk heb ik het er -tot mijn eigen verbazing- inderdaad  niet echt moeilijk mee gehad (op een paar kleine details na). Bij mij overheerste het gevoel dat ik alles geprobeerd had, maar dat het gewoon niet ging. Ik heb bijna een volledige bevalling meegemaakt (tot en met persen aan toe), maar toen de hartslag van de kleine achteruit ging, was ik allang blij dat een keizersnee mogelijk was. Als ik in een eerder stadium een keizersnee had gekregen, dan zou ik het er een stuk moeilijker mee hebben gehad, denk ik.

Groetjes, Marijke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi

Mijn verhaal is wel heel anders maar de gevoelens na de bevalling snap ik helemaal.

In juni 2005 is Luna geboren. Op zondag avond om 20.30 ongeveer krijg ik een hellp insult, ben volkomen knock out en word met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar snel een ctg gemaakt waaruit bleek dat Luna's hartslag rond de 200 slagen per minuut lag, veel te hoog dus. Ik was voor het grootste buiten bewustzijn heb maar een paar fragmenten van die dag nog. Ik ben toen naar de ok gebracht voor een spoedks en om 21.17 uur is Luna geboren, ze was blauw en slaap en is een paar keer uitgezogen en beademt omdat ze dat niet deed. De gyn zei later in het nagesprek als ik een half uur later in het ziekenhuis was geweest was onze dochter overleden. De keizersnede was onder algehele narcose dus mijn man mocht er niet bij zijn. Hij heeft na de bevalling wel veel foto's voor me gemaakt en filmpjes.

Toen ik 's nachts om 4 uur wakker werd op de intensive care was ik volledig in paniek, ik wist niet meer wat er gebeurt was en mijn buik was weg. Leefde mijn meisje nog wel, waar was ze en meer van die vragen. 's Ochtends om 11 uur was mijn toestand pas stabiel genoeg om naar de kraam afdeling te mogen en toen heb ik Luna dus ook pas voor het eerst gezien, 14 uur na de bevalling. Ze werd gebracht maar was al gewassen, had flesjes gehad (logisch natuurlijk) en was aangekleed. Ik heb heel erg aan haar moeten wennen tenslotte hadden ze me net zo goed een wild vreemde kunnen brengen ik had het verschil niet gezien. Ik wou per se bv geven, met kolven kwam het goed op gang gelukkig alleen snapte Luna niet wat de bedoeling was die had immers al wat flesjes gehad. Na 2 dagen  hadden we het samen eindelijk voor elkaar.

Na 2 maand ofzo kwam bij mij de post natale depressie kijken. Ik had het verschikkelijk moeilijk met het feit dat ik me er niets van kon herrineren en elke keer als ik van iemand anders een bevallingsverhaal moest aanhoren barste ik in tranen uit. Tijdens mijn pnd heb ik veel foto's gemaakt en achteraf maar goed ook want ik kan me er weinig meer van herrinneren helaas. Ik kon wel genieten van Luna toen maar echt die diepe band is pas gekomen rond de tijd dat ze 6 maanden was. Toen ze 9 maanden was ongeveer was ik er weer bovenop, nog weleens een dag met depri gevoelens maar kon wel weer lachen en genieten van het leven.

Inmiddels is onze 2e dochter geboren (dec 2006), wederom een hellp insult waardoor ze een maand te vroeg is geboren. Dit keer lag ik al in het ziekenhuis en was er tijd voor een ruggeprik. Ik vond het super dat ik erbij was zeg maar ondanks dat door alle valium en spierverslappers (door het insult trokken mijn spieren helemaal samen) een beetje wazig is. Ik kon haar horen huilen, mocht haar even zien en wist dus dat ze gezond was. Had tijdens de zwangerschap ook niet de hoop op een natuurlijke bevalling, vanaf het moment van het positieve testen wist ik al... ik krijg weer hellp.

Ik heb de pnd zonder hulp van medicijnen gedaan (alleen de bach remedie gebruikt), tips zijn er volgens mij niet echt het is een heel persoonlijk proces. Het is een rottijd maar je komt eruit
groetjes Chislaine

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Halle

Allemaal hartelijk dank voor jullie reactie. Ik herken er veel van en het doet me ECHT GOED om begrepen te worden. Het is ook allemaal zo verwarrend.
Over de borstvoeding; die is middels kolven op gang gekomen en ik heb gelukkig 5 maanden zonder problemen borstvoeding kunnen geven. Vanaf 5 maanden ging Thomas bijten en vond ik het ook welletjes, dus zijn we met een goed gevoel overstapt op de fles.
Nog even een reactie over de depressie; ik moest ook veel huilen na andere bevallingsverhalen uit de familie (er  is sprake van een heuze geboortegolf)  en iedere huilbui was een stukje genezing, dus dat was dan eigenlijk wel positief.

Groetjes

Ida

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ida30,

Ik ben in maart bevallen. Mijn zoon is onmiddelijk naar de kinderafdeling gegaan en ik ben na de bevalling richting OK gegaan wegens bloedverlies. Ik heb mijn zoon ongeveer 1 seconde gezien en daarna enkele dagen op de intensive care gelegen. Heb de eerste dagen van mijn zoon ook gemist. En als gevolg van traag herstel mag ik hem geen borstvoeding geven.

Dat is onwijs balen. Gelukkig heeft mijn partner veel foto's gemaakt en veel gefilmd.
Maar die eerste dagen komen nooit meer terug. Dus dat ken ik.
Het was 12 dagen na de bevalling toen ik mijn zoon voor het eerst in bad kon doen. (zittend op de bank).

Maar ik probeer het van een positieve kant te bekijken. Ik geniet nu nog steeds van elke fles die ik hem geef. Elk badje is een feest. Elke keer verschonen is nog een feest. Misschien komt de depressie nog.
Sterkte!