Hoi,
Ik doe dit ook even anoniem hoor, sorry...
Ik herken jouw verhaal heel erg. Mijn man en ik hebben ook weken lang alleen maar ruzie gehad. Mijn beste vriendin heeft mij toen ook aangeboden om even een weekendje bij haar te komen (wel met de kleine), maar ik wist dat als ik dat zou doen het definitief over zou zijn. Wij konden ook niet praten...
Toen heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gingen nu praten of ik ging weg! Hij koos voor het praten. Voordat we gingen praten een paar "regeltjes" opgesteld (b.v. niet schreeuwen en de ander uit laten praten). En ja hoor, het hoge woord kwam eruit: hij moest wennen aan het feit dat ik er niet alleen meer voor hem was, maar dat de kleine voorgaat. Hij voelde zich gewoon buitenspel gezet. Na heel lang praten hebben we besloten om wat minder op elkaars lip te hangen en gewoon eerst praten (sowieso afspraken maken, zo van; wij gaan mee boodschappen doen etc etc.). Het hielp.
Maar ik wil je sowieso sterkte wensen!
Doe wat je hart je ingeeft, dat is altijd goed.
Liefs