Dag Opaal,
Wij hadden bij ons vorige kindje precies hetzelfde. Ik vond het verschrikkelijk. Ineens de angst, de keuzes, alles tolt en draait in je hoofd rond.
Onze vk heeft ons naar de gyn verwezen, die ons heel rustig en duidelijk alle risico´s (van bijvoorbeeld een vruchtwaterpunctie) heeft uitgelegd. Omdat 1:200 echt een kleine kans is (precies de grens nota bene voor wel of geen vervolgonderzoek), heeft ze ons aangeboden een heel uitgebreide echo met 20 weken te doen waar ze in het bijzonder kijken naar wat zij noemde `softmarkers´ van het Downsyndroom. Ik weet alleen nog bijvoorbeeld het neusbotje, dat hebben kindjes met Down niet. Zo waren er nog een stuk of vier kenmerken. Op basis daarvan hebben we besloten wel of geen vruchtwaterpunctie te laten doen (uiteindelijk niet, en gelukkig was alles goed).
Wat ik heel moeilijk vond, is dat het eigenlijk ´not done´ is om erover te praten en dat mensen snel zeggen dat kindjes met het syndroom van Down toch vaak zo gelukkig zijn. Zonder meer is dat waar, maar wat ook waar is, is dat 1/3 van deze kindjes een ernstige hartafwijking heeft en voor mij was dat absoluut een reden om er heel serieus over na te denken. Ook bij deze nieuwe zwangerschap hebben we weer de test laten doen en ik vind het weer een even moeilijke beslissing als toen om eraan te beginnen, omdat mocht het nodig zijn om een heftige beslissing te moeten nemen ik nog altijd het gevoel heb dat ik die niet kan nemen. En toch.
Een lang verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Laat je vooral rustig voorlichten en doe niets overhaast of gedwongen door druk uit je omgeving zou ik zeggen.
Groetjes, Mulatsag
