Hoi Rianne,
Leuk je hier weer te treffen. Hoe was jullie vakantie?
We spreken zeker een keer af in januari.
Rebecca kan voorlopig nog niet naar Benjamin, dus vanaf volgende week kunnen wij alleen de dinsdag niet en woensdag ochtend.
We spreken snel af.
En Nelleke en Susan, leuk dat jullie mij nog herkennen. Dat had ik niet verwacht!!! Grappig, doet me wel goed! ; )
Het klopt, Susan dat Rebecca al meer affectie toont en dat is heel fijn. Dat deed ze eerst niet. Ook niet als ze zich bezeerd had, we konden haar niet troosten. Ze duwde ons van haar af, zodat het leek alsof wij het hadden gedaan. Ze was dan altijd ontzettend boos en niet te troosten/benaderen. Heel moeilijk vond ik dat. Op zulke momenten wilde ik haar zo graag vasthouden. Ik heb haar dat echt moeten uitleggen, zo van als je pijn/verdriet hebt of boos bent, wil mama en papa je troosten en mag je bij ons komen. Ze had het pas door toen er in een kinderboek zoiets naar voren kwam. Vanaf die tijd doet ze het wel. Ik vond het zo apart dat het zo werkte bij haar en had daar vraagtekens bij.
En Nelleke het is inderdaad zo dat Rebecca zich niet goed kan aanpassen aan ons. Wij passen ons waar kan en nodig is aan haar aan, maar zij moet ook leren zich aan ons en de maatschappij aan te passen, dus doen we het ook weleens zo dat zij zich moet aanpassen. Dat lukt met heel veel voorbereiden en uitleggen en als het regelmaat is, dan pakt ze het meestal ook vanzelf op, op den duur. Maar het kost ons en haar meer tijd, meer energie en extra inzet. Maar daar wennen we inderdaad ook wel aan op den duur. Het scheelt dat Rebecca verbaal zo sterk is, ze kan dus heel veel goed aangeven. Soms huilt ze het ook uit: "Ik snap het niet!!" Dan kan ze iets niet meer volgen, gaat het te snel, is ze de draad even kwijt oid.
Wat bij mijn man het moeilijkste is, is om duidelijk, consequent te zijn en geduldig te zijn. Hij heeft vroeger geen grenzen leren aangeven, en kan dat nu ook niet goed toepassen. Hij vind alles wel goed, wil onze dochter het naar de zin maken en geven aan haar wat hij vroeger gemist heeft. Maar dat werkt niet goed...hij zal daarin nog moeten leren.
Ik geloof ook wel dat een stukje rust gaat komen. We geloven ook dat we het niet alleen doen, er is Iemand (met hoofdletter) die ons helpt, als jullie begrijpen wat ik bedoel.
Groetjes, Marianne
Leuk je hier weer te treffen. Hoe was jullie vakantie?
We spreken zeker een keer af in januari.
Rebecca kan voorlopig nog niet naar Benjamin, dus vanaf volgende week kunnen wij alleen de dinsdag niet en woensdag ochtend.
We spreken snel af.
En Nelleke en Susan, leuk dat jullie mij nog herkennen. Dat had ik niet verwacht!!! Grappig, doet me wel goed! ; )
Het klopt, Susan dat Rebecca al meer affectie toont en dat is heel fijn. Dat deed ze eerst niet. Ook niet als ze zich bezeerd had, we konden haar niet troosten. Ze duwde ons van haar af, zodat het leek alsof wij het hadden gedaan. Ze was dan altijd ontzettend boos en niet te troosten/benaderen. Heel moeilijk vond ik dat. Op zulke momenten wilde ik haar zo graag vasthouden. Ik heb haar dat echt moeten uitleggen, zo van als je pijn/verdriet hebt of boos bent, wil mama en papa je troosten en mag je bij ons komen. Ze had het pas door toen er in een kinderboek zoiets naar voren kwam. Vanaf die tijd doet ze het wel. Ik vond het zo apart dat het zo werkte bij haar en had daar vraagtekens bij.
En Nelleke het is inderdaad zo dat Rebecca zich niet goed kan aanpassen aan ons. Wij passen ons waar kan en nodig is aan haar aan, maar zij moet ook leren zich aan ons en de maatschappij aan te passen, dus doen we het ook weleens zo dat zij zich moet aanpassen. Dat lukt met heel veel voorbereiden en uitleggen en als het regelmaat is, dan pakt ze het meestal ook vanzelf op, op den duur. Maar het kost ons en haar meer tijd, meer energie en extra inzet. Maar daar wennen we inderdaad ook wel aan op den duur. Het scheelt dat Rebecca verbaal zo sterk is, ze kan dus heel veel goed aangeven. Soms huilt ze het ook uit: "Ik snap het niet!!" Dan kan ze iets niet meer volgen, gaat het te snel, is ze de draad even kwijt oid.
Wat bij mijn man het moeilijkste is, is om duidelijk, consequent te zijn en geduldig te zijn. Hij heeft vroeger geen grenzen leren aangeven, en kan dat nu ook niet goed toepassen. Hij vind alles wel goed, wil onze dochter het naar de zin maken en geven aan haar wat hij vroeger gemist heeft. Maar dat werkt niet goed...hij zal daarin nog moeten leren.
Ik geloof ook wel dat een stukje rust gaat komen. We geloven ook dat we het niet alleen doen, er is Iemand (met hoofdletter) die ons helpt, als jullie begrijpen wat ik bedoel.
Groetjes, Marianne