Gisteren een positieve test. Vandaag nog eentje voor de zekerheid en weer positief. Morgen de vk bellen en over 3 weken hopelijk een echo. Spannend...
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Van de eerste zo zwanger, nu twee miskramen..
- Onderwerp starter gebruiker178438
- Startdatum
Dankje wel! Het is inderdaad zoals je zegt. We zijn er heel blij mee!
Vandaag de eerste (vroege) echo, nog geen 7 weken, maar een kloppend hartje! Verder nog heel pril, dus over 2,5 week weer terug voor een volgende echo.... Nog spannend, maar vandaag was fijn!
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap gebruiker178438!
Helaas is je verhaal voor mij erg herkenbaar. Afgelopen dinsdag hadden wij de 2e echo...helaas bleek dat het hartje gestopt was met 8 weken + 4 dagen, net na de 1e echo dus...erg verdrietig...Vooral omdat we het begin januari ook al hebben meegemaakt, toen hadden we een missed abortion ( leeg vruchtzakje), toen kwamen we er achter met 8 weken. Toen heb ik eerst tabletten geprobeerd om de miskraam op te wekken, dit bleek niet te werken en ben ik alsnog gecuretteerd...
Daarna nog een keer ongesteld geweest en daarna weer zwanger! Wat waren we blij om met 8 weken een kloppend hartje te zien...! Helaas toch mis gegaan dus...
We hebben een dochter van bijna anderhalf, deze zwangerschap is ook zonder problemen verlopen...heel snel zwanger van haar en geen complicaties! Dan ga je je toch afvragen waarom het nu twee keer achter elkaar mis gaat...is er iets mis met mij? Heb ik iets verkeerd gedaan? Voor nu houden we het maar op 'pech'...
Morgen onderga ik opnieuw een curettage...vorige keer weinig last van gehad...hopelijk nu ook...
Blij dat ik even mijn verhaal kwijt kon...
Helaas is je verhaal voor mij erg herkenbaar. Afgelopen dinsdag hadden wij de 2e echo...helaas bleek dat het hartje gestopt was met 8 weken + 4 dagen, net na de 1e echo dus...erg verdrietig...Vooral omdat we het begin januari ook al hebben meegemaakt, toen hadden we een missed abortion ( leeg vruchtzakje), toen kwamen we er achter met 8 weken. Toen heb ik eerst tabletten geprobeerd om de miskraam op te wekken, dit bleek niet te werken en ben ik alsnog gecuretteerd...
Daarna nog een keer ongesteld geweest en daarna weer zwanger! Wat waren we blij om met 8 weken een kloppend hartje te zien...! Helaas toch mis gegaan dus...
We hebben een dochter van bijna anderhalf, deze zwangerschap is ook zonder problemen verlopen...heel snel zwanger van haar en geen complicaties! Dan ga je je toch afvragen waarom het nu twee keer achter elkaar mis gaat...is er iets mis met mij? Heb ik iets verkeerd gedaan? Voor nu houden we het maar op 'pech'...
Morgen onderga ik opnieuw een curettage...vorige keer weinig last van gehad...hopelijk nu ook...
Blij dat ik even mijn verhaal kwijt kon...
Hoi allemaal,
Wat fijn dat er meer mensen zijn die deze dingen mee maken. Ik heb een kern gezonde dochter Quinsey van 5 (geboren door HELLP) en een zoon Quint (die helaas de HELLP niet overleefd heeft) ben met 20 weken moeten bevallen van onze zoon en sindsdien zijn ze erachter gekomen dat ze na de geboorte van me dochter verder onderzoek hadden moeten doen omdat ze er nu achter zijn gekomen dat ik APS heb en beginnende SLE. Kort uitgelegd is een auto immuun ziekte waardoor mijn bloed stolt en dus de placenta nooit heeft kunnen doen wat moest.
Nu zijn we 7 maanden verder en ik ben nog steeds niet zwanger. Ik wil zo graag die dwang en drang uitzetten want zoals iedereen zegt lukt het dan wel. Maar ik kan het niet. Het is zelfs zo erg dat mijn man niet meer wil. Hij zegt je bent te gefocust. Dat doet me zo'n pijn en ben d'r zo verdrietig van.
Maar 1 sept kan ik een afspraak maken met de fertiliteitsarts voor verder onderzoek en kijken waarom het uit blijft.
Mijn vraag aan jullie is, hoe lukt het jullie om er niet zo mee bezig te zijn?
liefs Q
Wat fijn dat er meer mensen zijn die deze dingen mee maken. Ik heb een kern gezonde dochter Quinsey van 5 (geboren door HELLP) en een zoon Quint (die helaas de HELLP niet overleefd heeft) ben met 20 weken moeten bevallen van onze zoon en sindsdien zijn ze erachter gekomen dat ze na de geboorte van me dochter verder onderzoek hadden moeten doen omdat ze er nu achter zijn gekomen dat ik APS heb en beginnende SLE. Kort uitgelegd is een auto immuun ziekte waardoor mijn bloed stolt en dus de placenta nooit heeft kunnen doen wat moest.
Nu zijn we 7 maanden verder en ik ben nog steeds niet zwanger. Ik wil zo graag die dwang en drang uitzetten want zoals iedereen zegt lukt het dan wel. Maar ik kan het niet. Het is zelfs zo erg dat mijn man niet meer wil. Hij zegt je bent te gefocust. Dat doet me zo'n pijn en ben d'r zo verdrietig van.
Maar 1 sept kan ik een afspraak maken met de fertiliteitsarts voor verder onderzoek en kijken waarom het uit blijft.
Mijn vraag aan jullie is, hoe lukt het jullie om er niet zo mee bezig te zijn?
liefs Q
Gefeliciteerd <span style="background-color: #f6f6f4; color: #000000; font-family: ProximaNovaA-Regular, Helvetica, sans-serif; font-size: 15px;">gebruiker178438! Als het goed is ben je nu bijna aan de bevalling toe?
Ik kwam dit bericht tegen en wilde toch nog even reageren. Ik merk dat ik er behoefte aan heb om mijn verhaal kwijt te kunnen... Wij hebben een zoon van anderhalf, een prachtig kereltje, gekregen na een probleemloze zwangerschap en zonder moeite (we waren nog niet eens aan het proberen). Toen we in juli vorig jaar besloten weer met de pil te stoppen en te proberen, was het direct de eerste keer raak. Ik voelde me de gelukkigste vrouw op de wereld, vooral omdat ik inmiddels al 38 was. Helaas heeft het niet mogen zijn. Op 7+5 heb ik een miskraam gehad. We hebben op een mooie manier afscheid genomen van het vruchtje en zijn daarna weer met goede moed begonnen.
Anderhalve maand later had ik weer een vroege positieve test in handen. Weer blijdschap en opluchting dat het dus echt wel goed zou komen. Maar een week later werd ik ongesteld en waren de testen weer negatief. Waarschijnlijk waren het nog resthormonen van de vorige zwangerschap. Een echo bevestigde dat er niks zat. En sindsdien heb ik het gevoel dat het gewoon niet meer gaat lukken. We doen echt ons best wel, maar het wil gewoon niet. Deze maand dacht ik dat het raak was. Ik had wat ik dacht dat een innestelingsbloeding was op precies het juiste moment en begon ook al wat symptomen te vertonen. Ergens durfde ik niet te hopen, maar ik merkte dat ik dat stiekem wel deed. Vanmorgen kwam echter de veeg bloed... en mijn hart brak weer een klein beetje.
Ik krijg ook van iedereen het advies om er niet zo mee bezig te zijn en dat het heus wel zal komen, maar ik weet niet hoe. De laatste twee weken van elke cyclus ben ik er echt elke dag wel mee bezig. De wens is gewoon zo groot!
Hoe is het jullie verder allemaal vergaan? </span>
Ik kwam dit bericht tegen en wilde toch nog even reageren. Ik merk dat ik er behoefte aan heb om mijn verhaal kwijt te kunnen... Wij hebben een zoon van anderhalf, een prachtig kereltje, gekregen na een probleemloze zwangerschap en zonder moeite (we waren nog niet eens aan het proberen). Toen we in juli vorig jaar besloten weer met de pil te stoppen en te proberen, was het direct de eerste keer raak. Ik voelde me de gelukkigste vrouw op de wereld, vooral omdat ik inmiddels al 38 was. Helaas heeft het niet mogen zijn. Op 7+5 heb ik een miskraam gehad. We hebben op een mooie manier afscheid genomen van het vruchtje en zijn daarna weer met goede moed begonnen.
Anderhalve maand later had ik weer een vroege positieve test in handen. Weer blijdschap en opluchting dat het dus echt wel goed zou komen. Maar een week later werd ik ongesteld en waren de testen weer negatief. Waarschijnlijk waren het nog resthormonen van de vorige zwangerschap. Een echo bevestigde dat er niks zat. En sindsdien heb ik het gevoel dat het gewoon niet meer gaat lukken. We doen echt ons best wel, maar het wil gewoon niet. Deze maand dacht ik dat het raak was. Ik had wat ik dacht dat een innestelingsbloeding was op precies het juiste moment en begon ook al wat symptomen te vertonen. Ergens durfde ik niet te hopen, maar ik merkte dat ik dat stiekem wel deed. Vanmorgen kwam echter de veeg bloed... en mijn hart brak weer een klein beetje.
Ik krijg ook van iedereen het advies om er niet zo mee bezig te zijn en dat het heus wel zal komen, maar ik weet niet hoe. De laatste twee weken van elke cyclus ben ik er echt elke dag wel mee bezig. De wens is gewoon zo groot!
Hoe is het jullie verder allemaal vergaan? </span>
Sorry dat ik pas zo laat weer reageer. Inmiddels ben ik heerlijk aan het genieten van onze wolk van een dochter (inmiddels 3 maanden oud), maar wat kan ik me goed voorstellen wat je schrijft. De periode van zwanger worden is me zwaar gevallen en heeft ook op mijn zwangerschap 'gedrukt'. In mei 2015 gestopt met de pil, 3 miskramen en uiteindelijk in januari 2017 bevallen van een mooie gezonde dochter. Toch heb ik bij de zwangerschap tot 20 weken 'on hold' gestaan. Pas toen we met de 20-weken-echo hoorde dat alles goed was kon ik de onzekerheid wat loslaten en gaan genieten van het groeiende wonder.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik hoop dat het jullie ook nog een keer overkomt. Wat ik probeerde te geloven is dat 'het moet werken in mijn lijf', omdat het bij de oudste zonder tegenslagen goed is gegaan. Het bewijs dat je zwanger kan worden en een gezonde baby op de wereld kan zetten heb je. Ik had voor mezelf voorgenomen dat ik bij drie miskramen verder onderzoek wilde doen. Uiteindelijk is dit niet gedaan, aangezien ik na de 3e keer snel weer zwanger was en uiteindelijk goed ging.
Probeer je mentaal op te peppen en te genieten van je zoon en ik hoop dat jullie binnenkort een 2e wonder mogen verwachten.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik hoop dat het jullie ook nog een keer overkomt. Wat ik probeerde te geloven is dat 'het moet werken in mijn lijf', omdat het bij de oudste zonder tegenslagen goed is gegaan. Het bewijs dat je zwanger kan worden en een gezonde baby op de wereld kan zetten heb je. Ik had voor mezelf voorgenomen dat ik bij drie miskramen verder onderzoek wilde doen. Uiteindelijk is dit niet gedaan, aangezien ik na de 3e keer snel weer zwanger was en uiteindelijk goed ging.
Probeer je mentaal op te peppen en te genieten van je zoon en ik hoop dat jullie binnenkort een 2e wonder mogen verwachten.