choi allemaal!
Bedankt voor de superlieve reacties! Afgelopen week zonder internet gezeten, dus kon even moeilijk reageren.
Het gaat inmiddels een stuk beter dan vorige week. Ik was in het begin echt verschrikkelijk verdrietig. Veel verdrietiger dan ik zelf had verwacht... Ik heb heel veel gehuild en er erg veel met mensen over gepraat. Toch is het frappant dat je zelden over miskramen hoort in je directe omgeving, maar het gebeurt echt vaker dan je denkt en dat hoor je dan pas nadat het jezelf is overkomen.
Ik heb momenten dat ik me enorm sterk voel en zoiets heb van: we gaan ervoor en volgende keer gaat het helemaal goed! En aan de andere kant is er de onzekerheid dat het de volgende keer weer misgaat. En het vervelende is: je weet het pas weer als het zover is. Ik heb weleens tegen mijn vriend gezegd: kunnen ze niet mijn eitje en jouw zaadje in een potje gooien, die kritieke drie maanden buiten mijn lichaam goed laten verlopen en dan terugstoppen?! Zou toch echt een hoop treurnis schelen! Ook het idee dat de kans dat het goed gaat heel groot is, houdt me wel goed, maar toch.
Ik hoop dat jullie ook kracht halen uit andermans succesverhalen en dat we allemaal maar lieve en goede moeders van gezonde kinderen mogen worden! Ik ben blij dat we elkaar hebben om lekker ons verhaal bij te doen; dat doet me echt goed en helpt me door moeilijke momenten heen.
Bedankt voor jullie steun en we houden elkaar op de hoogte van de vorderingen!
knuffel,
Roebie
