Vaste relatie en toch twijfels? Ben ik wel echt de vader?

A

ANONYMOUS_USERNAME

<p>Hoi allemaal,</p><p>ik zit een beetje met een dilemma.</p><p>ik ben al meer dan 1.5 jaar samen met mijn vriend en ben nu bijna 5 maanden zwanger. Mijn vriend heeft blijkbaar al wat langer twijfels of hij wel echt de vader is van de baby en wil nu een vaderschapstest doen! Terwijl ik voor de volle 100% zeker weet dat hij de vader is, we hebben namelijk een vaste relatie en er is voorheen nooit wat voorgevallen qua vreemdgaan e.d. dus heeft hij eigenlijk geen enige aanleiding daarvoor. Het doet me daarom ook erg veel pijn en verdriet, ik bedoel hoe kan je nou zoiets zeggen? of zoiets denken? Toen hij het zei voelde ik mezelf gewoon door de grond heen zakken en wat ik hem ook vertel hij blijft erover twijfelen. Ik weet niet zo goed wat ik hier verder mee aan moet aan de ene kant denk ik : Ik doe de test zodat hij bewijs heeft dat hij echt de vader is, maar aan de andere kant gaat het zo erg tegen mezelf in omdat ik me er zo depressief van ga voelen.  Iemand die dezelfde ervaring heeft ? of misschien enige ideeën heeft wat nou het beste is om te doen?</p><p>Gr Maan</p>
 
Heel naar lijkt me dit inderdaad. Ik denk dat ik in jou geval zou zeggen ik doe de test en daarna moeten we eens goed gaan zitten met elkaar en wil ik heel graag weten waar dit gevoel vandaan komt en ook zeggen dat je gevoelens echts gekwetst zijn. Maar wil je verder gelukkig worden met elkaar dan moet dit een nieuwe start inluiden waarin vertrouwen voorop staat. Maar ik zou me ook echt heel gekwetst voelen, ik probeer nu in oplossingen te denken en niet in gevoelens voor je ??
 
Ja ik sluit me aan bij de vorige reactie. Eerst bewijzen dat hij je ongegrond beschuldigt en dan eens goed praten over wat deze beschuldiging met jou doet en waar hij dit idee vandaan heeft. Basis van een relatie is vertrouwen en kennelijk heeft hij dat niet echt, goed om te weten hoe dat zo komt. Sterkte! 
 
Wat een super vervelende situatie.
Hmm ik snap dat zo’n test doen wellicht altijd tussen jullie in zal blijven staan.
Mijn eerste gevoel zegt dat de test (aangezien jij weet wat eruit gaat komen) niet de oplossing maar een verdere escalatie kan betekenen. Want, zal hij zich echt gerustgesteld voelen erna of zal hij zich de komende jaren enorm lullig voelen dat hij zo weinig vertrouwen in jou/ jullie had?
En zou het altijd bij jou blijven? Dat je t ‘m kwalijk zal blijven nemen of altijd een stapje meer doet om hem in z’n vertrouwen te bevestigen? 
Probeer zoals hiervoor al staat, lange termijn te denken. Waar komt dit vandaan en hoe lossen jullie dit vertouwensprobleem op? 
Sorry als ik het moeilijker maak dan zeggen ‘gewoon de test doen’. 
Als ik voor die keuze gesteld zou worden is mijn eerste gedachte: als ik de test doe, prima, dan is het voor altijd duidelijk (voor hem vooral) dat hij de vader is. Maar vanaf dan zullen we ook niet meer samen een huish/gezin runnen. Zo zwart/wit zal het uiteindelijk niet lopen want je houdt ook erg van elkaar. 
Dus ik zeg, veel praten, missch zelfs therapie en dan kan je altijd een test doen. 
Het leven biedt nou eenmaal niet alleen maar zekerheden. In dit geval, het lot van de man.. Daar zal hij wel vaker mee moeten leren dealen. 
 
Ik wil niet lullig doen maar ik kan me niet voorstellen dat dit de eerste keer is dat hij twijfelt aan je. Want je komt niet zomaar uit het niets met zo’n vraag als er verder nooit wat aan de hand is. Als ik in deze situatie zou zitten zou ik de test wel doen, maar daarna eens heel goed praten en misschien zelfs wel in therapie. Want ik vind het ontzettend raar om zo’n vraag te stellen als je een normale relatie hebt en er verdernooit iets is gebeurd tussen jou en een andere man. Succes
 
Jeetje, wat een heftige reactie van je vriend.
Vraag me inderdaad af waar dat wantrouwen vandaan komt. Als je samen gewoon een goede of gezonde relatie hebt dan snap ik niet dat je vriend dit soort vragen stelt. Zijn jullie bewust zwanger geworden of is het spontaan gebeurd? Als het bewust is, dan lijkt het inderdaad alsof er misschien meer aan de hand moet zijn, want je twijfelt niet zomaar als man zijnde toch?

Ik zou nooit op een normale manier zwanger kunnen worden. Ik zou sowieso heel veel medicatie moeten nemen en daarna een traject in moeten gaan. Mijn vriend (waar ik 4,5 jr mee samen ben) heeft al lange tijd bindingsangst en had toen hij dat nieuws vorig jaar hoorde allemaal twijfels of hij uberhaupt wel kinderen wilde en aan dat hele traject wilde beginnen. Ik ben nu wel spontaan zwanger geworden, zonder medicatie gebruikt te hebben, en ondanks dat hij eigenlijk liever geen kinderen wilde heeft hij geen 1x aan me gevraagd of ik dit zelf geforceerd heb (de mensen om hem heen overigens wel).. Dus... het lijkt mij dat er iets niet helemaal goed zit daar. Sorry...
 
Ja ik heb ook zo'n vriend! 
3 maanden voor ik zwanger werd een moeilijke periode met veel ruzie gehad en elkaar weinig gezien. 
Hij zegt ook een DNA test te willen doen zodra de baby er is. 
Ook ik weet 100% zeker dat hij natuurlijk de vader is en ook bij ons nooit spraken geweest van vreemdgaan. Hij is sowieso erg wantrouwend door vorige ralties en ervaringen. 
Maar dit raakte mij enorm. 
Weet niet hoe serieus hij hiermee is hij heeft het tot nog toe 2 x benoemt. 
En van mij mag hij een DNA test op z'n baby uitvoeren. 
Maar daarna gaan we zeker om de tafel want ik vind dit soort beschuldigingen niet normaal! 
Snap je helemaal meid, afschuwelijk die wantrouwende kerels....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan