Veel verdriet om het verlies van onze mooie zoon

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Wij hebben onze zoon met 5 maanden zwangerschap helaas moeten laten gaan. Hij was zo ernstig ziek dat hij geen menswaardig bestaan zou hebben. Hij zou leven als een kasplantje wat alleen maar pijn kent, dit konden wij echter niet aan. Ik zou mijn leven voor het zijne hebben gegeven als het kon, maar helaas is de werkelijkheid hard. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik met het verlies een beetje  overweg kon.

Gelukkig heb ik nog een mooie en lieve dochter van 2,5 rondlopen die mij erdoor heen heeft geholpen, anders was ik er echt onder door gegaan. Zo'n beslissing moet geen enkele ouder hoeven te nemen.

Nu zijn we 6 maanden verder en willen we een nieuw kindje, maar ik blijf het moeilijk vinden.

Herkend iemand dit?
 
Hoi,

Ik heb net gereageerd op een ander berichtje van dezelfde strekking. Ik heb mijn reactie even gekopieerd en die plak ik hieronder. Heb nl. geen fut om het hele verhaal nog een keer te typen, het al laat. Ik heb er wel hier en daar wat aan toegevoegd.


Ik begrijp je heel goed. In februari is onze jongste zoon van 2,5 overleden. In het begin ben je helemaal murw geslagen en trekt de hele wereld langs je heen. Ik heb me in het begin ook wel verzet tegen het leven. Kon niet begrijpen dat ik gewoon bleef leven, terwijl mijn zoontje er niet meer was. Het is en blijft en een strijd, maar het zit toch in de meeste van ons om door te gaan. En dat gaat niet zonder slag of stoot, maar je zult merken dat het steeds een stukje beter gaat. En soms geniet je van dingen en achteraf voel je je daar schuldig over. Ook dat hoort bij een rouwproces. Sta je zelf toe alles te voelen wat je voelt. Praat er zo veel mogelijk over. Laat je niet gek maken over wat iemand anders vindt of zegt. Dat vind ik zelf vaak nog wel moeilijk, maar ik heb ook geleerd in het afgelopen jaar dat jij zelf de enige bent die weet wat goed is, niemand anders. En soms moet je gewoon schijt hebben aan iedereen en jezelf voorop zetten.
Een half jaar na mijn zoontjes overlijden kregen mijn man en ik het gevoel dat we toch graag nog een derde kindje wilden. Natuurlij hebben we een zoon van 5 lopen, onze trots en houvast in het leven, maar ja, het ons ooit zo complete gezin voelt zo incompleet. En we weten ook dat we onze zoon nooit meer terugkrijgen (dat is ook absoluut niet de opzet bij een nieuwe zwangerschap!!)  en dat hij altijd in ons voorleeft en elke dag doet nog pijn, maar een nieuw kindje zal ook zovel zonneschijn gaan brengen. Ik hoop echt dat het ons gegund zal zijn.  Natuurlijk voelt een nieuwe zwangerschap dubbel en verdrietig, dat heb ik onlangs wel ervaren, maar toch die wens is zo groot.

Sterkte meid,

groetjes, keesje
 
Hallo,

zoals keesje al aangeeft heeft ze net op mijn topic gereageerd.
zit in hetzelfde schuitje, heb er erg veel moeite mee om door te gaan met alles.

Jammergenoeg hebben wij nog geen kinderen, behalve onze *Angel. het is een groot gemis en dat zal altijd zo blijven.

Ik hoop dat we samen hier wat steun kunnen vinden en ik merk dat erover praten mij goeddoet. ik hoop dat het jou ook verderhelpt.

Liefs Sylvia
 
Lieve Kees,

Wat lijkt me dat verschrikkelijk een zoontje van 2,5. Ik krijg gewoon een brok in mijn keel. Mijn kleine meid is nu ook 2,5 als ik daar aan moet denken, dat wil ik nog niet eens. Mag ik vragen waar aan je zoontje is overleden? Ik vind het super dapper dat jullie voor nog een kindje gaan. Misschien lacht het jaar 2008 ons toe. Ik hou het kort want het inderdaad al laat.

Liefs Margret
 
Lieve Sylvia,

Het is echt triest he, je denkt dat het jou niet zal overkomen en dan overkomt het je toch. Het is en blijft verschrikkelijk. Meid schrijf inderdaad alles van je af, wat je ook denkt dat helpt altijd. Ik zelf mail al een tijdje mee met lieve-engeltjes dit ervaar ik ook als zeer prettig. Misschien dat je hier ook iets aan hebt. Ik hou het kort want het is al laat.

Liefs Margret
 
Lieve Kees,

Ik zei net tegen Sylvia dat ik mijn verhaal ook kwijt kan bij lieve-engeltjes misschien ook iets voor jou (tenminste als je dit al niet deed).

Liefs Margret
 
Hoi Margret,

ja  je mag je  vragen waar hij aan overleden is. Hij had een zeldzame, slecht te genezen vorm van leukemie. Hij werd ziek toen hij 1 jaar en 10 maanden was. Zijn ziek zijn was een weg van veel tegenslag, weer veel hoop en later dan toch weer tegenslag en uiteindelijk moeten besluiten kanker sterker is dan je kind.
Ik heb zelf niet veel met die site van lieve engeltjes. Ik had vooral in het begin heel erg behoefte om te praten met iemand die precies wist wat ik had meegemaakt. Dus ook kanker. En ik heb toen iemand gevonden, ook een moeder, die 2 wken voor ons haar zoontje had verloren, ook aan die vorm van leukemie. En we mailen veel over en weer. Haar ups en downs zijn vaak de mijne. Je houdt elkaar overeind. Nu, na bijna een jaar merk je dat je steeds meer aankan en zelf de dipjes beter aan kan. Maar dat heeft lang geduurd hoor en nog steeds kan ik soms onwijs diep vallen. Maar ja, dat hoort erbij. Ik merk dat ik soms mensen kan helpen met mijn verhaal en dat doe ik dan ook. Ik praat ook om de zoveel weken met iemand in het ziekenhuis. Gewoon om mijn hoofd te legen en om mijn nieuwe leven te begrijpen. Je staat immers zo anders in het leven, je kan minder, je bent van binnnen veranderd, je relaties met anderen zijn veranderd  en om dat te accepteren kost tijd.

groetjes, keesje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan