Lieve allemaal,
Ook ik voel helaas wat jullie voelen en begrijp het dus...
In november 2006 is onze wereld ingestort, bij de 20-weken echo hoorden wij dat onze dochter geen levensverwachtingen zou hebben buiten mijn lichaam.
En stonden wij voor de onmenselijkste keuze die er is, gaan we door met de zwangerschap of breken we deze af...
Daar zij heel veel pijn zou hebben als ze geboren zou worden bij een vergevorderde zwangerschap, hebben wij deze afgebroken en is op 18-11-2006 onze dochter Ninthe* geboren, waarna zij na ruim een uur is ingeslapen, om een engeltje te worden...
Het leven leek heel oneerlijk, verscheurd door verdriet, ons eerste kindje, zoveel liefde die we niet konden uiten...en het leven dat keihard doorging.
Ook wij gingen door, we moesten wel, we kregen Ninthe* niet terug, maar wilden wel heel graag een broertje of zusje voor haar...
In april 2007 was ik weer in verwachting, we probeerden de toekomst weer wat zonniger in te zien, maar oh wat waren wij bang...
En niet voor niks, ik kreeg een miskraam bij 6 weken en we waren weer terug bij af.
Het was niet te vergelijken met wat wij voelden rondom Ninthe* maar het vertrouwen in de toekomst had weer een deuk opgelopen.
Gelukkig waren we samen heel sterk, en dat bleek ook nodig, om ons heen leek iedereen zwanger te worden, we gunden het iedereen, maar weer die vragen, waarom wij niet, kon mijn lichaam geen gezonde kindjes op de wereld zetten???
Na de geboorte van mijn broer zijn 3e kind, een meisje, 1 augustus, stortte ik in, ik wou mijn ouders met onze dochter zien, ik vond het zo oneerlijk, mijn schoonzus had 3 makkelijke zwangerschappen binnen 3 jaar, en ik 2 zwangerschappen en uiteindelijk alleen een droom en een herrinering...
Ik kwam bij een psycholoog, die kwam tot de conclusie dat ik het verlies van Ninthe* wel goed een plek had gegeven, ik was alleen geobserdeerd door het opnieuw zwanger raken en dat zou mij niet ten goede komen...
Ik begon me steeds meer af te zetten van iedereen, wat die psycholoog zei had ik zelf ook wel bedacht, maar ze had geen oplossing om het los te laten, en dat gewoon doen, was te moeilijk voor mij...
Die maand was ik er meer mee bezig dan ooit, ik werd niet ongesteld maar elke test bleeft negatief, zelfs een bloedtest in het ziekenhuis...
Ik ben gewoon zelf 4 weken verder gaan tellen, en werd weer niet ongesteld, het enige houvast wat ik had was weg, mijn cyclus was op de hobbel, het wachten en afwachten was nou juist iets wat me zo opbrak...
Toch heb ik 2 weken later een test gedaan, en binnen 1 sec was er een dikke 2e streep te zien...ik was weer ZWANGER....
blijdschap, dankbaarheid, vreugde, verdriet....maar vooral ANGST was waar ik toen in leefde.
Met 9w+4dgn zagen wij een kindje op de echo, met armpjes en beentjes en een kloppend hartje....maar nog steeds verschrikkelijk bang...
Met 12w+3dgn een dubbeltest...uitslag....absoluut geen verhoogde kans op een afwijking....maar nog steeds die angst...
Met 16w+3dgn een uitgebreide echo....alles goed aangelegd, het is weer een meisje, alleen het mondje over 4 weken nakijken... toch nog onzekerheid...
Met 20w+4dgn weer een uitgebreide echo...alles wat ze kunnen bekijken is goed.. toch nog genieten met een zwart randje...
Met 22 w eindelijk verder in de zwangerschap dan de vorige keer, een gezond meisje in mijn buik die goed trappelt en van zich laat weten.. endelijk is het genieten voorzichtig begonnen...
Ik ben nu 23w+1dag en geniet van de bewegingen, geniet van de controles, geniet van het babykamertje, geniet van het geboortekaartje uitzoeken, maar toch blijft er een bepaalde angst tot ik dit meisje gezond en wel in mijn armen heb.....