Verdoving

Thuis bevallen dus geen verdoving. Ik vond het prima te doen. Ja, rond de 8cm was het even heeeel pittig maar dan ben je in het ziekenhuis ook al te laat voor verdoving en dan zijn het echt de laatste loodjes en is de baby er al bijna.

Ik heb van tevoren ook nooit nagedacht over verdoving, ik wist dat het er thuis niet was en had alle vertrouwen erin dat mijn lichaam het zonder verdoving zou kunnen. Ik vond het prachtig om de 'pijn' te voelen.

Bij m'n tweede kindje werd het een keizersnede ivm stuitligging dus dat was ee heel ander verhaal, hierin had ik geen keuze.

Nu zwanger van de 3e en een verplichte ziekenhuis bevalling ivm de eerdere keizersnede maar alsnog ben ik van plan om het weer zonder pijnstillers te doen!
 
Beide keren zonder verdoving. Ik vond het prima te doen. Wel had ik vlotte bevallingen hoor, we was niet eens tijd voor een ruggenprik. Tegen die tijd maar aanvoelen of je verdoving nodig hebt of niet
 
Ruggenprik en vrijwel pijnloos bevallen (ja, het kan echt). Mijn insteek was: waarom pijn lijden als het niet nodig is? ;)
 
2 x een ruggenprik gezet, waarvan maar 1x de dosis heb gekregen. 
1e keer was ik al langer dan 24 uur op weg qua weeën met slechts 4 cm ontsluiting wat echt mega traag ging. Ik was op. Na de prik kon ik mij ontspannen en volgde de ontsluiting snel. Ik heb alleen de persweeën minder gevoeld wat dat deel dan weer vertraagde. 
2e keer wederom een ruggenprik gevraagd ivm persweeën bij 4 cm ontsluiting tgv een sterrenkijker. Dat ging ik niet volhouden als het net zo traag ging als bij de eerste. De prik is gezet, maar voor ze de verdoving wilde geven bleek ik op 10 cm te zitten en mocht ik persen. In een poep en een scheet is ze toen de wereld ingeschoten. 
Doe wat op dat moment nodig voelt. Wel of geen verdoving maakt je straks niet minder moeder. 
 
Ik wilde zonder pijnstilling. Maar alles liep anders. Bevallen met een vergiftiging die snel erger wordt, betekent veel draadjes en slangetjes en pilletjes enzo, en ik mocht mn bed niet uit. Mijn ontsluiting tot 4 cm was eigenlijk niet erger dan menstruatiekrampjes. Maar van 4-7 cm had ik een weeenstorm en dat ging heel snel. Rond 7 cm raakte ik in paniek en ik mocht geen ruggenprik meer. Ik heb een remifentanyl pompje gehad. Dat had het minste effect op de baby van wat nog over was. Ik wil dat spul nooit meer hebben. Kan me voorstellen dat als je verder een vrij normale bevalling hebt, en niet angstig bent, het fijn is om een beetje out of it te zijn. Maar dat gold in mijn geval niet. Ik heb de rest van mijn bevalling niet goed op een rijtje kunnen zetten, en er schoten achteraf constant nachtmerrieachtige nare flitsen van herinneringen boven. Samen met de arts en de kraamhulp heb ik kunnen puzzelen hoe het liep en dat het allemaal goed gegaan is. Maar toch hielden de nachtmerries tijdens het slapen maanden lang aan. Maargoed, ik denk dat de vergiftiging en vroeggeboorte daar ook een groot aandeel in hebben hoor. 
Het was verder wel fijn dat het me rustiger maakte. De pijn voelde ik nog, maar ik trok het beter. Viel tussen de weeen door in slaap. Dat deed het middel wel. Moest daardoor ook wel weer de weeen wat opwekken, want die vielen ineens een beetje weg. Dat vond ik ook wel een nadeel. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan