<p>Ik wilde graag kort mijn verhaal kwijt, omdat ik mij zo eenzaam voel. Ik heb gezonde kindjes, waar ik erg dankbaar voor ben. Ik heb deze samen met mijn man, die zich behoorlijk narcistisch kan gedragen. Hij heeft niet de stoornis, maar met de trekken ervan, heb ik het zwaar. Ik word niet serieus genomen en toch ook wel geestelijk mishandeld, d.m.v. negeren, mijn gevoelens ontkennen, verdraaien. Emotionele diepgang ontbreekt. Hij doet natuurlijk ook wel dingen goed, maar dat zijn vooral de praktische zaken.</p><p>Mijn partner is altijd al egocentrisch geweest, en hoewel ik me daardoor regelmatig heel gekwetst heb gevoeld, bleef ik voor de kinderen. Emotioneel gezien leef ik in een warzone. Als ik me kwetsbaar opstel, word ik neergesabeld, ook al doe ik nog zo mijn best om vanuit de ik-vorm te spreken. Eigenlijk zijn gesprekken niet mogelijk. Daar kon ik me inmiddels overheen zetten middels steun van vriendinnen. Mijn hartegeluk haal ik wel uit mijn kindjes. </p><p>Totdat de oudste begon ‘tegen te spreken’. Toen werd mijn man, tegen een kleintje van amper 6, verbaal en soms fysiek agressief. Hijzelf vindt het niets voorstellen, maar ik vind het afschuwelijk. Nu hebben ze bijna dagelijks conflicten en ben ik chef scherven opruimen. Ik probeer aangedane schade om te keren en probeer mijn man in te laten zien hoe het anders kan, beheerst en zonder geschreeuw, geruk en geduw.</p><p>Nu bleek ik een aantal weken geleden in verwachting. Dat was niet de bedoeling... ik ben net bevallen en ik voel me niet veilig. Ik hou niet eens persé meer van mijn partner. Hij is mijn partner, ja. Maar ik kan hem niet verder binnenlaten dan goed voor mij is.</p><p>Na lang wikken en wegen besloot ik dat abortus de enige ‘oplossing’ is, ook voor de veiligheid van mijn andere kinderen en dit ongeboren kindje. Maar het past niet bij wie ik ben en dit is de zoveelste grens die overschreden is in mijn hart. Hoe kan ik hiermee leren leven? </p><p> </p>
Verdriet na abortus
- Onderwerp starter Gebruiker10381179
- Startdatum
Ik heb een gedicht geschreven voor mijn kindje, want ik wenste hem wel en ik wens hem terug. De onrechtvaardigheid weegt zwaar. Ik hoop dat hij weet dat dit is gebeurd uit wanhoop en liefde.
Baby
We never met
and never will
I need to tell
I love you still
My heart will feel a forever longing
For i miss your eyes so blue
When I’m old I’ll count the days
I could not share my love with you
Please don’t forget
your loving mom
don’t forget
the place you belong
Baby,
I’m so sorry i could not welcome you
my world is not safe, but my heart is
Baby
We never met
and never will
I need to tell
I love you still
My heart will feel a forever longing
For i miss your eyes so blue
When I’m old I’ll count the days
I could not share my love with you
Please don’t forget
your loving mom
don’t forget
the place you belong
Baby,
I’m so sorry i could not welcome you
my world is not safe, but my heart is
Je onderwerp gaat over het verwerken van een abortus, maar wat je grotendeels schrijft is nog schrijnender. Als iemand anders dit berichtje zou plaatsen, wat zou je dan die persoon adviseren? Lees je eigen berichtje nog eens en probeer je voor te stellen dat een lieve vriendin van jou dat schreef. Wat zou je haar zeggen?Ik hoop dat je inziet dat de situatie waaraan jij jezelf en je kinderen blootstelt heel schadelijk is. Stap uit die situatie. Het komt er kort gezegd op neer dat je beter verdient. Iemand die jou behandelt met liefde en respect. Daarvan is nu geen sprake, ook niet op spaarzame momenten dat hij niet onaardig is. Zolang hij jou ook zo slecht behandelt, kan er geen sprake zijn van liefde. Kijk wat er nodig is om weg te gaan. Therapie? Steun van familie? Alvast een veilige plek om naartoe te gaan?Je kinderen lijken er (op basis van je bericht), meer baat bij te hebben dat ze niet bij hun vader wonen. Ze zien hoe hun moeder behandeld wordt en leren dat dat normaal is. Dat kan grote gevolgen hebben voor meisjes (die later groot risico lopen ook zo behandeld te worden) maar ik denk ook voor jongens. Zeker nu er bij jouw kinderen ook psychisch en fysiek geweld plaats vindt. Het doet me verdriet dit te lezen. Ik hoop echt dat je ergens het inzicht en de moed krijgt om voor jezelf en je kinderen op te komen.
Daarnaast dan toch ook je abortus. Ik kan me, voorstellen dat je erg verdrietig bent en daar bovenop je eenzaam bent omdat je geen steun van je partner hebt. Steun via vrienden en familie en internetfora kan dan hopelijk een beetje helpen. Als je er echt heel erg mee zit kan je wellicht ook therapie krijgen. Neem dan gelijk de situatie waarin je zit mee. Twee vliegen in 1 klap. Ik denk dat je veel kunt leren om ongezonde patronen bij jezelf aan te pakken. Daar zal je de rest van je leven onwijs veel baat bij hebben. Je hebt de keuze genomen voor een abortus omdat dat jou op dat moment het beste leek voor het kindje. Je keuze is dus gekomen uit een hart van liefde. Ik hoop dat je je daarin kunt berusten. Een abortus is ook niet mogelijk als een embryo (want het is nog geen baby) iets voelt. Dus deze heeft er geen enkele last van gehad.
Heel veel succes en sterkte gewenst met deze situatie.
Daarnaast dan toch ook je abortus. Ik kan me, voorstellen dat je erg verdrietig bent en daar bovenop je eenzaam bent omdat je geen steun van je partner hebt. Steun via vrienden en familie en internetfora kan dan hopelijk een beetje helpen. Als je er echt heel erg mee zit kan je wellicht ook therapie krijgen. Neem dan gelijk de situatie waarin je zit mee. Twee vliegen in 1 klap. Ik denk dat je veel kunt leren om ongezonde patronen bij jezelf aan te pakken. Daar zal je de rest van je leven onwijs veel baat bij hebben. Je hebt de keuze genomen voor een abortus omdat dat jou op dat moment het beste leek voor het kindje. Je keuze is dus gekomen uit een hart van liefde. Ik hoop dat je je daarin kunt berusten. Een abortus is ook niet mogelijk als een embryo (want het is nog geen baby) iets voelt. Dus deze heeft er geen enkele last van gehad.
Heel veel succes en sterkte gewenst met deze situatie.
Bedankt voor je reactie, daar haal ik veel steun uit. Ik wilde nog even zeggen dat mijn man ook wel lieve dingen doet met mijn oudste, zoals knuffelen op de bank en fietsen. Hij is alleen nogal onberekenbaar... misschien heb je gewoom hartstikke gelijk...
Bedankt voor je reactie, daar haal ik veel steun uit. Ik wilde nog even zeggen dat mijn man ook wel lieve dingen doet met mijn oudste, zoals knuffelen op de bank en fietsen. Hij is alleen nogal onberekenbaar... misschien heb je gewoom hartstikke gelijk...
Fijn dat je er iets aan hebt 
slechte mensen/mensen die slecht doen, zijn niet alleen maar slecht. Dat is ook het ongezonde patroon. Je klampt je vast aan die kleine brokjes van zogenaamde liefde/aardigheden totdat er wéér zo’n heel erg ongezond voorval is. Iemand die van jou houdt en van zijn kinderen houdt moet er toch niet aan denken ze schade te berokkenen door psychisch of fysiek geweld? Het gaat er dan niet meer om of de balans tussen goed en kwaad meestal goed is…. Bepaalde dingen doe je gewoon niet, nooit.
slechte mensen/mensen die slecht doen, zijn niet alleen maar slecht. Dat is ook het ongezonde patroon. Je klampt je vast aan die kleine brokjes van zogenaamde liefde/aardigheden totdat er wéér zo’n heel erg ongezond voorval is. Iemand die van jou houdt en van zijn kinderen houdt moet er toch niet aan denken ze schade te berokkenen door psychisch of fysiek geweld? Het gaat er dan niet meer om of de balans tussen goed en kwaad meestal goed is…. Bepaalde dingen doe je gewoon niet, nooit.O, wat een heftige situatie waar je in zit. Idd die abortus die nu op de voorgrond staat, maar zoals BibiWa schrijft... De hele situatie er omheen klinkt heel onveilig.
Ik ken het persoonlijk niet, maar heb 2 vriendinnen die ik gelijke situaties hebben gezeten. Beiden een man met narcistische trekken, maar geen diagnose. Wat je zegt, vooral heel onberekenbaar, soms lief, soms deden ze alles, maar dan ook alles fout. En uiteindelijk waren de mannen volgens hem altijd het slachtoffer en hadden het zo zwaar. De ene vriendin had (nog) geen kinderen, dus kon er makkelijker uitstappen. Al was dat ook ontzettend moeilijk! Want hij is soms ook lief en doet natuurlijk niet alles fout. Maar het ging wel langzaam van kwaad tot erger en dat zag ze eigenlijk pas met terugwerkende kracht toen ze de scheiding in gang had gezet. Zij heeft ook therapie gehad, om dit in te kunnen zien, te verwerken, maar vooral om zichzelf weer terug te kunnen vinden. In al die jaren had ze zichzelf compleet weggecijferd en dat had ze gewoon niet door! Zo langzaam en manipulatief gaat het. Zij heeft ook groepstherapie gedaan met vrouwen in gelijke relaties. Dat heeft haar enorm geholpen om de situatie onder ogen te zien, herkenning te krijgen en uiteinde stap naar een scheiding heeft durven te zetten. Al zeg ik niet dat je moet scheiden, dat is natuurlijk je eigen keus. Maar ik denk wel dat het goed is dat je geholpen wordt om van buitenaf naar de situatie te kijken en dan een keuze te kunnen maken of je hier mee door wil gaan of niet.
Die andere vriendin was zelfs soort verhaal. Zij had alleen 4 kinderen en bleef voor de kinderen. Totdat de oudsten tieners werden, zagen wat hun vader met hun moeder deed (bij haar was het vooral naar haar gericht) en de kinderen series vroegen: 'mama, waarom blijf je eigenlijk nog bij papa?' Dat zegt denk ik genoeg... Wat zouden jou kinderen zeggen als ze nog wat ouder zijn?
Heel veel sterkte in deze ingewikkelde situatie!
Ik ken het persoonlijk niet, maar heb 2 vriendinnen die ik gelijke situaties hebben gezeten. Beiden een man met narcistische trekken, maar geen diagnose. Wat je zegt, vooral heel onberekenbaar, soms lief, soms deden ze alles, maar dan ook alles fout. En uiteindelijk waren de mannen volgens hem altijd het slachtoffer en hadden het zo zwaar. De ene vriendin had (nog) geen kinderen, dus kon er makkelijker uitstappen. Al was dat ook ontzettend moeilijk! Want hij is soms ook lief en doet natuurlijk niet alles fout. Maar het ging wel langzaam van kwaad tot erger en dat zag ze eigenlijk pas met terugwerkende kracht toen ze de scheiding in gang had gezet. Zij heeft ook therapie gehad, om dit in te kunnen zien, te verwerken, maar vooral om zichzelf weer terug te kunnen vinden. In al die jaren had ze zichzelf compleet weggecijferd en dat had ze gewoon niet door! Zo langzaam en manipulatief gaat het. Zij heeft ook groepstherapie gedaan met vrouwen in gelijke relaties. Dat heeft haar enorm geholpen om de situatie onder ogen te zien, herkenning te krijgen en uiteinde stap naar een scheiding heeft durven te zetten. Al zeg ik niet dat je moet scheiden, dat is natuurlijk je eigen keus. Maar ik denk wel dat het goed is dat je geholpen wordt om van buitenaf naar de situatie te kijken en dan een keuze te kunnen maken of je hier mee door wil gaan of niet.
Die andere vriendin was zelfs soort verhaal. Zij had alleen 4 kinderen en bleef voor de kinderen. Totdat de oudsten tieners werden, zagen wat hun vader met hun moeder deed (bij haar was het vooral naar haar gericht) en de kinderen series vroegen: 'mama, waarom blijf je eigenlijk nog bij papa?' Dat zegt denk ik genoeg... Wat zouden jou kinderen zeggen als ze nog wat ouder zijn?
Heel veel sterkte in deze ingewikkelde situatie!
Bedankt voor deze reactie 