Lang verhaal.
Verhaal over mijn 2e zwangerschap.
Na een grote schok mijn partner verteld dat mijn menstruatie is uitgebleven en na een duidelijke positive test. ZWANGER. Ik heb al een dochter van 6 en mijn partner wilde helemaal geen kinderen. Erg spannend dit want wat moeten we doen. Ik wil het graag hij wil het niet. Zo fijn hij vertelde me ik ga jou omdat ik weet hoe graag je het wilde niet vragen om dit weg te halen we gaan ervoor.
Na een 2 weken verder te zijn geweest had mijn partner een kampioen wedstrijd op de voetbal. We zullen veel vrienden zien en ja ik aan de water normaal lust ik wel een wijntje... Maar lieverd wil je het nog niet vertellen ajb en een beetje voor je houden zei hij nog voordat die naar de voetbal vertrok. Uiteraard dit is aan jou om het aan jouw vrienden te vertellen. Ik was toen ong 5 weken zwanger. Na de wedstrijd: vriend 1 tm vriend heel veel kwam naar me toe om mij te feliciteren met dit super nieuws. Wat was ik trots en blij en zo fijn dat dit toch een teken was, dat hij dit vertelde. Gaf mij aan dat die toch wel trots was.
Al snel in de zwangerschap vroeg ik constant bevestiging aan meerdere: het zal toch wel goed gaan. Komt wel goed toch. Ik zocht enorm veel op over waneer een miskraam het meest voor komt. In welke periode word het minder risicovol enz enz. Gek want dit heb ik totaal niet gehad met mijn 1e zwangerschap.
De afspraak inmiddels vastgezet bij de verloskundige. Nog 2 weken wachten en dan eindelijk zien of alles goed is. Wat duren 2 weken dan lang. Kanonnen mezelf veel druk gemaakt en ook weer gerustgesteld. Hormonen. Hell. Inmiddels al best veel mensen verteld dat ik zwanger ben. Ja sommige vonden dit veel te vroeg om bekend te maken maar ik voelde me daar heel fijn bij!
Eindelijk het was tijd om naar onze 1e echo te gaan. Vrijdagmiddag na me werk om half 2. Ik hoopte stiekem al een stuk verder te zijn als wat ik zelf dacht, dan valt er weer een stuk van de gevaren periode weg dacht ik.. Bij de echo. Ik was 7 weken mischien net 2 of 3 dagen minder maar zagen duidelijk een hartje kloppen 4-1-2020 uitgerekende datum. Wat was ik opgelucht. Ik zocht op internet op in hoeverre de kans op een miskraam zou dalen na het zien van een kloppend hartje. Een kleine kans van ik geloof wat ik me kan herinneren 8% na het zien van een kloppend hartje. Ergens opgelucht maar toch nogsteeds in me achterhoofd angst. Grrr die angst ene moment kon ik deze perfect uitschakelen en kon ik genieten andere moment maakte ik me helemaal gek. Ik had niet heel veel last van de bekende zwangerschaps kwaaltjes. Wel last van me borsten en soms misselijk maar niet overdreven,ene dag meer als de ander en dat liet me ook weer twijfelen. Ik weet nog dat ik zei. Laat mij maar kotsmisselijk zijn dan weet ik teminste dat het goed zit. Onzin natuurlijk.
Na de echo heb ik het mijn dochter van 6 verteld. Ik heb een kaartje geschreven met daarin het grote geweldige nieuws:Jij word grote zus! Geweldig! Dat koppie! Hoe ze het zei ik kan het zo horen: word ik echt grote zus?! Super mooi moment blij dat ze was. Ze rende naar buiten om het al haar vriendinnetjes te vertellen.
De dagen erna liepen rustig en goed ik deed mijn dagelijkse dingen aangepast om zo goed mogelijk zorg te dragen over ons kindje veilig in me buik. Je let op je eten. Je neemt je rust en je hele dagindeling staat in teken van jou zwangerschap.
Nadat ik gemeenschap met mijn partner had gehad ong in de week dat ik 7.5 weken zwanger was had ik een beetje bloed verlies. Al mijn alarm bellen gingen natuurlijk af. Hij stelde me gerust en zei nee,weet je nog de verloskundige die zei dat het kon gebeuren en normaal was toch lieverd. Ja dat is zo. Na aanhouden en afwisselen van bloedverlies de ene dag bruin dan weer roze dan weer rood en dan zo weer een aantal dagen niets heb ik uiteraard al 4x met de verloskundige aan de telefoon gehangen. Wij denken een gesprongen adertje wat steeds weer opengaat. Oké gerustgesteld we gaan weer door.
Op vrijdag 2 weken na me eerste echo had ik eindelijk alweer me 2e echo. Ze vond het anders zo lang voor me duren dat ik even na 2 weken tussendoor mocht komen spieken. Woensdag na een lange werkdag van 12 uur had ik weer bloedverlies. Verdomme ik had net 2 dagen niet gebloed en was juist zo opgelucht. Weer die paniek en kon amper in slaap komen om zsm de verloskundige te kunnen bellen. Hemelvaartsdag donderdag gelijk in de ochtend gebeld dat ik toch graag langs wil komen ik bloede nu bijna al 1 week wel en niet.
Donderdag hemelvaartsdag. De echo. Zenuwachtig was ik pas toen ik in de auto zat bijna bij de vk. Kom maar snel hoor we gaan eerst even kijken hoe het met de baby is. Doodse stilte ik kijk nu eerst maar je baarmoeder of dat allemaal in orde is. Ik zag het vruchtje. Maar ik zag ook dat ik niet dat mooie knipperlichtje zag van 2 weken geleden. Kijken en nog eens kijken. Mijn vk stopte keek me aan en gaf me een van de meest harde woorden die ik zo vreesde. Het is niet goed... Het duurde even een aantal seconden voor dit binnenkwam bij me. Enorme verdriet wat een pijn en ongeloof. Toch nog even kijken met een inwendige echo maar helaas ook deze echo gaf geen wonderen.
Wat een verdiet voel je. Iedereen die dicht bij ons stond ingelicht en direct voelde ik enorme steun. Mijn zus die mijn dochter al had opgevangen gaf aan neem even je tijd en dat deed ik samen met mijn vriend op onze manier. Hij haalde een paar biertjes en ik heb in anderhalf uur tijd een fles ammareto letterlijk leeg gezopen. Die alcohol doet je natuurlijk niet goed en het huilen kreeg ik amper gestopt meer.
De dag erna was een dag van het harde besef, relativeren en proberen helder nadenken. Ja dit is kut en wat doet het een ongelooflijk veel pijn. De paniek die me toenam omdat ik wist mijn vriend wilde eigenlijk geen kinderen. Nu is het sprookje voorbij. Wat nu. Ik werd door het zh gebeld die schudde mij even wakker uit me trans want ik zat echt letterlijk in een andere wereld. Ik kon die dag gelukkig al terecht voor een afspraak wat we nu moesten doen.
Medicatie, curettage of afwachten. Het idee dat er nu een dood kindje in me zat vond ik zo erg en bijna misselijkmakend. Ik wilde niet afwachten want dit kon nog wel even duren. Ik koos voor medicatie. Direct erna konden wij de tabeltten halen. Door een stomme fout van een medewerkster van de apotheek kreeg ik te horen" besef dat je in een enorme verdrietige trans zit en alles even op de automatische piloot doet". Mevrouw deze medicatie hebben wij niet op voorraad en moet besteld worden. Wat? Dat betekend het is vrijdag!Paniek in me hoofd moet ik langer wachten. Ow en dit medicijn kost aardig wat dit gaat 900 euro kosten. Wattt nog meer paniek! Ik zit in een enorm bizarre situatie ik heb dat geld niet. Ow ik zie nu dat deze medicatie uit de handel is. Me broek zakte er bijna vanaf. Ik heb direct het zh gebeld en die attendeerde mij erop dat dit onmogelijk was. Contact op genomen en na 2 uur een telefoontje van de apotheek dat medewerkster onervaren was en een fout maakte. Bedankt he! Foutje kan gebeuren...
De tableten in huis kwart voor 5. Oke een diepe hap adem en inbrengen. 4 mini tabletjes die ons moeten gaan helpen. Wachten en wachten dat duurt lang. Er gebeurd niet veel amper krampen wel iets bloedverlies, meer als voorheen maar niet wat het moet zijn geloof ik. De volgende dag nog niets. Pfff wat een stress. De 2e dosis om 2 uur op zaterdag ingebracht op advies van vk, omdat dit idd niet de omschrijving was wat het eigenlijk moet zijn... Oké doen. Verstand op 0 en doen. En wachten. Wachten duurt lang. Niets. Maandag gebeld en ik wilde zsm terecht voor een afspraak ik wist het zeker het vruchtje is er niet uit voor mijn gevoel. Ik wil het weten ik word hier zoo onzeker van. De echo gaf aan dat me gevoel klopte alles zat er nog. Verdomme! En nu curettage? Dat wil ik eigenlijk niet. Waarom? geen idee maar het idee van leegzuigen en ja dat was het, wilde ik ook niet. Aan de andere kant was het dan wel klaar met het procec.
De afspraak staat woensdag word ik gecuriteerd. Maar ik krijg nog 2 x een dosis van 4 tabletten mee om toch nog eens te proberen. Met een hard hoofd en lichtelijk in paniek reageerde ik me in de auto op de weg terug naar huis af op me vriend. Thuis heb ik om half 2 de dosis gelijk ingebracht. Me vriend moest werken. Vanaf donderdag was die vrij en bij me en gebeurde er niets. Ik was nu alleen thuis met me dochter en ong 3 uu later, ik voelde krampjes en er kwamen stolsels vrij. Ja hoor zal je zien fijn dat er iets begint te werken maar eigenlijk wilde ik dat hij bij me was.
Het hele procec vanaf dat we het verdrietige nieuws kregen is me vriend er voor me geweest op een manier wat nog nooit is gebeurd. Zo vreselijk zorgzaam en wat heb ik een steun aan je gehad. Tuurlijk is die altijd goed voor me maar dit. Wauw. Dit is wat voor mij ware liefde is!!!
Ik miste hem dus enorm nu die er precies niet was. Ik voelde verder niet veel veranderen nog dus probeerde wat afleiding te zoeken. Om 5 uur werden de krampen iets heftiger. 7 uur me dochter naar bed gebracht omdat ik nu toch wel voelde dat er iets meer ging gebeuren. Eindelijk dacht ik de volgende stap. Kom maar op hoe verdrietig ook, ik ben klaar voor de volgende stap. Na bijna een week lang twijfel en afwachten was ik er klaar voor!
7 uur ik krijg gewoon echt weeën! Het begonnen met kleine piekejes die tot een hoogtepunt kwamen en erna weer afnamen. Me vriend gebeld en die kon gelukkig weg van werk met 30 min ben ik er! Fijn lieverd want ik heb nu toch wel echt heel pijn. Ik kreeg echt weeën die herkende ik uit me 1e zwangerschap. Van 1 op 5 zat ik kwa pijn denk ik op ong 3.5. Heftig dacht ik nog... Dit was me hoogste piek die ong 15 min aanhielt. Me vriend stapt binnen en mijn weeën namen af. Shit denk ik meen je dit weer. Ik dacht nog zet dan verdomme door ik wil niet weer afwachten. We zitten buiten een sigaret te roken en ik vertelde hoe heftig het voelde, voor hem totaal onbekend wat weeën betreft aangezien mijn dochter van een eerdere relatie is.
Ik voelde de drang ineens van even naar de wc moeten ik hoefde niet te plassen maar ik wilde even naar de wc. Me krampen en pijn waren van 3.5 naar ineens o, o gedaalt.
Ik trek me broek omlaag en ik voel iets letterlijk en viguurlijk uit me ploppen. Het plopt in het water dus ik kan niet zien wat het is. Ik roep me vriend en eigenlijk zeg ik direct. Dit is het. Lieffie dit is het, ik voel het ik weet het zeker. Maar ja het ligt in het water maar toch wilde ik het zien, ondanks dat ik elke keer voorheen enorm bang was voor wat eruit zou komen als het moment daar zou zijn. Ik twijfelde geen seconde ik pakte een plastick handschoen en ik pakte het uit het water. Ja ook deze keer was me gevoel juist. Een volledig vruchtzakje en een heel klein embryotje. Wtf dit is bizarr. We hebben het samen goed staan bekijken. Ik heb er een foto van gemaakt en op Google vergelijkbare afbeeldingen gezocht. Ik wist het zeker dit was het.
Ik voelde een enorme last van me schouder vallen een opluchting. Eigenlijk op dat moment geen verdriet omdat ik waars al met het moment bezig was om het er maar uit te krijgen. Wat een last valt er vanaf. Maar wat was dit eigenlijk bizar en mooi en eng en wow Van alles gaat er door je hoofd het hele proces alles. Mensen die ons dierbaar zijn gelijk ingelicht en verteld. iedereen leefde zo mee. En erna. Ja ben ik op de bank gaan zitten en dit verhaal gaan typen. Ik weet niet eens waarom ik dit typ maar ik denk omdat je toch ergens iets kwijt moet ook al heb je een gevoel van opluchting over je heen. Dit blijft bizar, bijzonder, verdrietig en dag/ dagen in je leven die je nooit meer zult vergeten.
Wat ik kwijt wil nog is. Mijn familie vriendeninnen collega's iedereen die mij zo hebben gesteund ik ben ze zoo dankbaar mijn lieve vriend zonder jou/jullie had ik dit niet gekund.
Elk lichaam is anders en ieder huisje heeft zijn kruisje. Wees lief voor elkaar. iedereen die op straat loopt heeft iets waar die voor vecht of mee zit. Dit heb ik me heel goed beseft toen ik bijv met het dode vruchtje in me als een slons in de albertheyn liep. Elk lichaam is anders en vertrouw op je eigen instinct en gevoel. Ik zal nu ook heel anders aankijken tegen het feit als iemand me zegt ik heb een miskraam gehad. Voor dit me overkwam dacht ik ja jeetjuh wat erg. Maar nooit maar ook nooit gedacht dat dit zo een Inpact op je leven na laat. De emotione rollercoaster waar je doorheen gaat. De stap voor stap procecen alles het is bizar en niet te beseffen als je dit zelf nog nooit hebt meegemaakt echt!
Mijn vriend heeft mij snel na het verdrietige nieuws beetgepakt en herhaaldelijk gezegd het komt goed ik wil met jou voor nog een kindje gaan net zolang tot het lukt.
Eerst ga ik herstellen en rust pakken. En dan wie weet kunnen we ooit een volgende stap zetten om hieraan te denken. Voor nu is het eerst verwerken en stilstaan bij toch een verlies wat we hebben gehad, maar ons nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht.
Ik zou nog zoveel kunnen typen maar nu ga ik slapen en rusten ik ben versleten en de volgende stap is een hoofdstuk in me leven verder verwerken.
Stars can't shine without darkness.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal over mijn 2e zwangerschap!
