[quote quote=10027451]
Ik was zo een type. Die dacht bij miskramen, ja dames ontzettend erg ik begrijp je verdriet, maar kijk wat je nog hebt lopen (bij eerdere kindjes) of misschien lukt het wel weer. En je lichaam is ontzettend goed dat het een imperfectie herkend en afbreekt. Ik zei het nooit. Ik dacht het alleen.
Ik weet sinds dinsdagochtend hoe ontzettend ingrijpend een miskraam kan zijn. Ik weet al 4 weken dat ik zwanger ben. Zou 8 of 10 weken kunnen zijn. Helemaal precies was niet duidelijk. Omdat dit de tweede is waren we veel sneller met fantaseren, namen hadden we al, plan van aanpak met de komst van de tweede ookal. Helemaal in de wolken.
Ik kreeg twee weken geleden enorme krampen. Herkende het als voorweeen. Bloed volgde niet. Ik was blij. Dacht vast mijn darmen en banden die al ruimte aan het maken waren.
Vorige week verloor ik bloed. Helder rood. Geen proppen maar wel aanhoudend. Weer gepaard met voorweeen pijn. Ik wist dat het niet goed was, maar omdat ik dit ook bij mijn eerste kindje had, die uiteindelijk gezond geboren is, houd je hoop.
Bloed was na twee toilet beurten helemaal weg. In je achterhoofd speelt het door.
Gisterochtend zagen we een vruchtje van 5 weken die geen harttoon had en de uitdrijving van de vruchtzak al was begonnen.
Klap in ons gezicht. Ik ben deze twee dagen al zo verdrietig. Ik kan gewoon niet normaal functioneren.
Wat een impact. Iedereen noemt het een vruchtje maar voor ons was het al ons kindje.
Ik heb voor mijzelf een gedicht geschreven om het een plekje te geven. Het helpt nog niet maar heb iets om op terug te kijken.
Dames ik heb mij zo vergist in de impact.
Jij
Het was nog zo pril het was nog zo klein
Maar dat gevoel wat we hadden was al zo fijn
We liepen hard van stapel en waren zo verheugd
We wilden het zo graag delen, onze baby vreugd.
Het hartje klopte niet en het groeide ook niet meer gestaag
Wat is het geweest waarom je niet meer groeide, dat is de vraag
Het voelt dubbel, het is goed dat mijn lichaam een imperfectie herkend
Maar dat je ons kindje zou worden, was voor ons al bekend.
We dachten al aan de toekomst, wij met zijn vijven,
Maar vanochtend hoorden we dat je toch niet bij ons kon blijven.
Ik voel me verdrietig, machteloos en eigenlijk heel naar
Wat een impact heeft een klein vruchtje, het is best heel zwaar.
Ik schommel met mijn emoties en worstel met het verdriet
Tranen wegvegend, hopend dat niemand het ziet.
Steun van familie en vrienden geeft weer wat kracht
Misschien dat de lieve woorden het verdriet wat verzacht
[/quote]
Wat een mooi gedicht tranen in me ogen na net 5 uur geleden zelf een miskraam te hebben gehad. Ik was inderdaad ook altijd nuchter als iemand me vertelde een miskraam te hebben gehad... Maar nu wat een impact. Heeeel veel sterkte met dit grote verlies hoe klein ons vruchtje/ kindje ook was.
Xxxx
Ik was zo een type. Die dacht bij miskramen, ja dames ontzettend erg ik begrijp je verdriet, maar kijk wat je nog hebt lopen (bij eerdere kindjes) of misschien lukt het wel weer. En je lichaam is ontzettend goed dat het een imperfectie herkend en afbreekt. Ik zei het nooit. Ik dacht het alleen.
Ik weet sinds dinsdagochtend hoe ontzettend ingrijpend een miskraam kan zijn. Ik weet al 4 weken dat ik zwanger ben. Zou 8 of 10 weken kunnen zijn. Helemaal precies was niet duidelijk. Omdat dit de tweede is waren we veel sneller met fantaseren, namen hadden we al, plan van aanpak met de komst van de tweede ookal. Helemaal in de wolken.
Ik kreeg twee weken geleden enorme krampen. Herkende het als voorweeen. Bloed volgde niet. Ik was blij. Dacht vast mijn darmen en banden die al ruimte aan het maken waren.
Vorige week verloor ik bloed. Helder rood. Geen proppen maar wel aanhoudend. Weer gepaard met voorweeen pijn. Ik wist dat het niet goed was, maar omdat ik dit ook bij mijn eerste kindje had, die uiteindelijk gezond geboren is, houd je hoop.
Bloed was na twee toilet beurten helemaal weg. In je achterhoofd speelt het door.
Gisterochtend zagen we een vruchtje van 5 weken die geen harttoon had en de uitdrijving van de vruchtzak al was begonnen.
Klap in ons gezicht. Ik ben deze twee dagen al zo verdrietig. Ik kan gewoon niet normaal functioneren.
Wat een impact. Iedereen noemt het een vruchtje maar voor ons was het al ons kindje.
Ik heb voor mijzelf een gedicht geschreven om het een plekje te geven. Het helpt nog niet maar heb iets om op terug te kijken.
Dames ik heb mij zo vergist in de impact.
Jij
Het was nog zo pril het was nog zo klein
Maar dat gevoel wat we hadden was al zo fijn
We liepen hard van stapel en waren zo verheugd
We wilden het zo graag delen, onze baby vreugd.
Het hartje klopte niet en het groeide ook niet meer gestaag
Wat is het geweest waarom je niet meer groeide, dat is de vraag
Het voelt dubbel, het is goed dat mijn lichaam een imperfectie herkend
Maar dat je ons kindje zou worden, was voor ons al bekend.
We dachten al aan de toekomst, wij met zijn vijven,
Maar vanochtend hoorden we dat je toch niet bij ons kon blijven.
Ik voel me verdrietig, machteloos en eigenlijk heel naar
Wat een impact heeft een klein vruchtje, het is best heel zwaar.
Ik schommel met mijn emoties en worstel met het verdriet
Tranen wegvegend, hopend dat niemand het ziet.
Steun van familie en vrienden geeft weer wat kracht
Misschien dat de lieve woorden het verdriet wat verzacht
[/quote]
Wat een mooi gedicht tranen in me ogen na net 5 uur geleden zelf een miskraam te hebben gehad. Ik was inderdaad ook altijd nuchter als iemand me vertelde een miskraam te hebben gehad... Maar nu wat een impact. Heeeel veel sterkte met dit grote verlies hoe klein ons vruchtje/ kindje ook was.
Xxxx