Verdrietig om mijn vriendin...

A

Anoniem

Guest
Hoi

Maandag kreeg ik te horen dat het kindje van een vriendin van mij met 29 wk in de buik is overleden... Pffffff!!!
Ze had het weekend minder reactie en had op maandag een afspraak met de vk. Deze zei dat de hartslag traag was en ze naar het ziekenhuis moest. Daar is het later overleden. Ze ligt nu nog steeds in het ziekenhuis en is nog niet bevallen. Ze moet binnen nu en morgen bevallen.

Ik voel me zo klote! Ik ben zelf 23,2 wk en weet even niet wat ik moet doen. Heb haar al een lief smsje gestuurd en vandaag een mooi kaartje gekocht voor als het kindje er is...

Het gekke is is dat ik niet weet wat ik straks tegen haar moet zeggen... loop zelf met een bol buikje en zij had dan al verder moeten zijn...
In gedachten ben ik de hele dag bij haar....

Poeh, ik moest het even kwijt.

Liefs, Susanne
 
Jeetje....

Dat lijkt mij echt erg. Je draagt een kindje 29 weken, je voelt het en hebt daardoor ook een band opgebouwd. Om dan te horen dat het niet meer leeft... Echt erg hoor...

Als vriendin kun je het beste er gewoon voor haar zijn. Haar veel laten praten als ze er behoefte aan heeft. Veel mensen hebben de neiging, omdat ze niet weten hoe ze moeten reageren, om degene die zoveel verdriet heeft te ontwijken. Vertel gewoon hoe je je voelt, wat je denkt en waarom jij het moeilijk vindt om met haar te praten. Dan begrijpt zij jou ook meer.

Sterkte!!

Korrine
 
Oh jeetje wat erg!
Je moet er toch niet aan denken!!!!!!
Héééél veel sterkte voor jou en je vriendin!
En gewoon bij elkaar zijn en vasthouden is misschien wel genoeg!!!!
 
Lieve Susanne,

Wat erg zeg.......
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het moeilijk vind dat jij straks nog wel met een bol buikje rond loopt. Tja en wat moet je zeggen, er valt weinig te zeggen. Het enigste wat je kunt doen is naar haar verdriet luisteren en het te delen.
Heel veel sterkte voor jullie beide.

Liefs
Wilma
 
VREZELIJK!!!!
En dan moet ze ook nog "gewoon" bevallen, terwijl er geen beloning voor haar is op het eind....

Tja, wat kan je voor zo iemand doen/zeggen?????? Ik denk dat je er alleen maar voor je vriendin kunt "zijn", een knuffel geven en voor de rest niets...

En het moet voor jou ook moeilijk zijn: je gaat je toch op een of andere manier schuldig voelen (al kan je er nix aan doen), zo van ik wel en zij niet....

Ik wordt zelf ook altijd een beetje bang van dit soort berichtjes: je denkt na die eerste 12w "veilig" te zijn, en al helemaal na een positieve 20w echo, en dan gebeurt er zoiets na deze "mijlpalen".....

Ik wens jou, en vooral je vriendin en haar familie alle sterkte toe; want wat kan je anders zeggen?????

Liefs Nika
 
Wat afschuwelijk zeg! Daar valt niks op te zeggen. Ik snap wat je bedoeld. Ik heb een collega die net heeft gehoord dat haar zoontje ongeneeslijk ziek is en nog een paar maanden heeft. Phoe, wat zeg je op zulke berichten? Maar klaar staan wanneer ze de behoefte heeft te praten is al wat je kunt doen denk ik.
 
Beste Susanne,

Ik ben van het oktoberforum, maar kijk en lees ook wel eens bij de andere maanden.
Het verdriet van je vriendin en haar partner is enorm en niet in woorden samen te vatten. Zelf heb ik dit vorig jaar ook meegemaakt. Na een zwangerschap van 19 weken is ons zoontje Sven* geboren. Mijn schoonzusje liep drie weken voor op mij. Dit is wel heel moeilijk geweest. Voor haar en voor mij.

Wat ik zelf heel fijn vond (maar dat is natuurlijk voor iedereen anders)  is dat zij mij wel heeft betrokken bij haar zwangerschap (tot op zekere hoogte natuurlijk). Nu ik zelf weer zwanger ben (28 weken) besef ik pas hoeveel ze (aan kwaaltjes) voor zich heeft gehouden. De eerste keer dat ik haar zag, na mijn bevalling was verschrikkelijk. Zij had een mooi buikje en ik had niets meer. En natuurlijk was ik intens verdrietig als ik zag dat zij de baby-kamer klaar had en wij niets hadden.

Na de bevalling heeft zij ons binnen een uur gebeld en zijn we ook langs gegaan. Nu is het allemaal nog ver weg, maar probeer hier wel met je vriendin over te praten. Laat haar ook aangeven wat ze zelf wil. Ik probeerde mijn schoonzusje toch wel wekelijks te bezoeken of te spreken. Ook vond ik heel fijn dat zij gewoon ook over Sven* sprak alsof het een levend aanwezig kindje was. Het is ook haar neefje natuurlijk.

De pijn en het verdriet zullen blijven en ik hoop dat je op een een of andere manier je vriendin kunt blijven steunen, dat zal ze echt nodig hebben.

Heel veel sterkte!
 
Hoi,

Wat verschrikkelijk voor je vriendin zeg. Ik ben nu ook 29 weken en krijg helemaal kippenvel bij het idee. Moeilijk voor jou dat jouw zwangerschap doorgaat terwijl zij zoveel verdriet heeft en jij er voor je gevoel door jouw zwangerschap niet helemaal kunt zijn.

Wat ik van mensen heb gehoord die dit hebben meegemaakt, ik weet natuurlijk niet of dit ook voor jouw vriendin geldt, is dat ze het heel moeilijk vonden dat mensen ze alleen condoleerden met het verlies van hun kind. Je bent toch moeder geworden en je hebt een prachtig kindje gekregen dat helaas niet bij je mag zijn. Als mensen je alleen condoleren lijkt het net alsof het kindje niet bestaat. Misschien kun je dit voorzichtig bespreekbaar maken met je vriendin?

Syl
Uitgerekend 17 oktober
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan