verdrietig, soms ongelukkig en onmacht

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

15 juni 2011 ben ik via een natuurlijke stuitbevalling bevallen van ons dochtertje.
We zijn de maand ervoor net verhuisd naar een geweldig huis.
Ik heb een ontzettend lieve man en nog een zoontje van nu 2 en half.
En dan nu een koningsgezin, geweldig er een meisje bij! Dat voelde echt overweldigend!

Ons meisje is nu 5 weken, echter voel ik me soms zo machteloos en soms zo verdrietig en ongelukkig. Dan vraag ik me af is dit het nu? En 10 minuten later voel ik me weer de meest gelukkigste vrouw op aarde. Ben supergek op mn kids!
De verzorging van beide kids vallen me zwaarder dan ik had verwacht. Voel me erg schuldig over mijn stemmingswisselingen en gefrustreerd naar mezelf. Heb echt alles wat mijn hartje begeerd, waarom voel ik me dan soms zo. Kan dan zo gaan piekeren en twijfelen over vanalles, van of ik wel een goede moeder ben tot nu we alles hebben wat houd je huwelijk gelukkig. Weet dat hormonen je moodsswings kunnen geven, maar zo heftig? Wordt soms gek van mezelf. Wil het liefst iets te doen hebben, afspreken, maar kan dan ook weer denken. Ik ga liever naar huis.
Is dit herkenbaar bij sommige moeders?
 
wat enorm vervelend zeg! Voor mij is het (gelukkig) niet herkenbaar. Ik zou ook niet weten of het aan de hormonen ligt. Misschien is het een idee om er eens met de huisarts of verloskundige over te praten? Of met iemand anders die je misschien kan helpen? Ik zal er niet te lang mee blijven lopen als ik jou was, daar is de tijd veel te kostbaar voor! en voor jou natuurlijk ook mamavanlizzy! succes dames!
 
hoi ben een mrtmoeder maar lees dit nu toevallig. ik herken het wel hoor had er ook last van bij mij was het een postnatale depressie, zou er niet te lang mee rond lopen hoor en hulp zoeken. bij mij heeft pratenmet een psycholoog en omgeving erg geholpen, sterkte
 
Heel herkenbaar. Het hoort er echt bij de eerste weken. Je leven staat opnieuw op de kop en daar moet je je weer helemaal op instellen. daarnaast heb je een heftige bevalling gehad, wat ook veel energie heeft gekost. Ook de verzorging van een pasgeborene eist veel aandacht en tijd. Doodmoe kun je zijn. Helemaal als je er nog een peuter rond hebt lopen die ook nog wel eens dwars kan zijn.
maar als het teveel je leven gaat be"invloeden dan zou ik wel even naar de huisarts gaan.

Bij mij werd het wel verergerd door de pil. toen ik daarmee startte was ik echt totaal mezelf niet meer en kon vaak alleen maar mopperen en huilen. Ik weet niet of jij die slikt natuurlijk, maar toen ik stopte voelde ik me met de dag beter worden.

Sterkte!
 
Wat ontzettend naar voor je! Je wilt natuurlijk het liefst allee genieten van je kindjes!
Het is volgens mij ook helemaal niet raar hoor om je zo te voelen. Alleen zou ik die gevoelens niet teveel voor mezelf houden, praten kan enorm helpen! Met je man, een vriendin, je moeder, huisarts of iemand anders.
Ik had het de eerste weken ook wel af en toe, ook door de vermoeidheid denk ik. Nu gaat het een stuk beter.
Iig, zorg dat het geen depressie wordt door optijd aan de bel te trekken!
 
Wat heerlijk te lezen dat er gereageerd wordt. Heb het lichamelijk zwaar te verduren gehad afgelopen week. Als het teveel wordt uit het lichamelijk zeggen ze. Had een abces in mijn keel. Nachten niet kunnen slapen. Meerdere keren naar dokter voor antibotica. Toch naar ziekenhuis gisteren, een abces en moest weggesneden worden. Nu met nog veel heftige pijnstillers en antibotica, gaat het lichamelijk redelijk. Maar emotioneel voel ik me compleet niet begrepen. Al begrijp ik mezelf soms niet eens. Wel fijn dat het herkenbaar is, heb ik niet het gevoel dat ik gek wordt.. Lorena2775 wil je er iets meer over vertellen.. Ik ben altijd iemand die vooral positief en genietend in het leven staat. Vandaar dat ik het niet herken deze emoties. Momenteel richt het erg naar mn man toe. Ik geef het aan hem wel aan, maar op andere momenten voel ik me compleet overvraagd en geeft dit dan ook huilend aan. Laat maar wordt er dan gezegd, weet je druk ik het heb en of ik niet de benen uit mijn lijf loop. Compleet over mn toeren met een schuld gevoel naar hem toe ga ik dan toch over mijn grens en ga boos doen met wat hij vroeg. Met gevoelens van ik weet niet meer of dit het is en we begrijpen elkaar echt niet, maar ook weer bang hem kwijt te raken. Ik weet niet meer wat ik van hem kan verwachten. Terwijl we vandaag zo'n heerlijke dag (vol pijnstillers) in burgers zoo hebben gehad als gezin en ik echt heb kunnen genieten. Ben ook weer aan de pil, ja, maar niet het gevoel dat het minder of erger wordt. Zijn gewoon situaties waarin ik mezelf kwijt ben. Klopt dat ik overv ermoeid ben, hopelijk met veel bijslapen, genieten van de fijne momenten dat het weer rustiger wordt.. Andere nog tips over boeken die hierover gaan, die ik kan lezen?
 
he meid het is zo herkenbaar wat je schrijft ben zelf ook positief mens maar kon zo somber zijn en vooral zo opzien tegen dingen, moest ook om niets huilen. het liefst sloot ik mezelf op maar ja dat hielp ookniet, er hing echt een donkere wolk boven mij. dacht ook ligt aan slaaptekort maar dat is het echt niet meid, ga aub naaar de dokter en geef het aan. herken mezelf echt in jouw verhaal. ook met mijn man, alles wat hij me vroeg was teveel want zat hele dag thuis in mijn somberheid en dan kwam hij voor mijn gevoel ook nog eens eisen stellen. ook voor hem niet makkelijk want wist nooit in wat voor bui ik was als hij thuis kwam, al kwam hij er naar 1 zin al snel achter hoor.
weet niet zo gauw wat voor boeken maar kwam erachter doordat een vriendin het ook had gehad en die herkende het in mij. loop er niet telang mee door en denk niet ach gaat wel over want het kan dan veel erger worden. zoek hulp is echt niet erg. je bent dan niet minder moeder of vrouw als je hulpt zoekt. ik had gelukkig geen medicijnen nodig omdat het helpen bij een psycholoog bij mij werkt maar mijn vriendin kreeg wel medicijnen, zij weer niet van het praten. sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan