Hallo allemaal,
Huilend lees ik de reacties! Voelt zo fijn dat het bij anderen het herkenbaar is. Voel me erg alleen en gefrustreerd in mijn gevoel. Ben vandaag naar huisarts geweest. Ook omdat ik nog steeds met schimmelinfectie kamp en kleine meid spruw heeft. Maar op den duur dacht ik. Ik moet het tegen arts vertellen en om hulp vragen. Alle symptonen wijzen op een postpartum depressie, bekend als postnatale depressie. Maar zeer gericht naar mezelf!
De bevestiging van de huisarts voelde aan de enne kant zo angstig en heftig, maar aan de andere kant ook zo fijn! Gevoelens en emoties mogen er zijn..
Ze kan medicatie voorschrijven, maar dit wil ik zelf niet! Geloof dat ik het aankan, als ik aan mijn frustratie en emoties, angsten en gevoelens toegeef!
Het van me afschrijven werkt ook super! Thanks voor de reacties, geeft me weer kracht te reageren!
Mijn man begrijpt het niet, wil hij wel. Maar denkt echt als een man. Als ik iets aangeeft komt hij met oplossingen of geeft aan dat het toch wel meevalt. Hij kan helpen. Begrip en erkenning voor mijn gevoel vind ik dan op zo'n moment het fijnst en met hem besproken dat ik dat dan nodig hebt!
Probeer goed naar mijn grenzen te luisteren. Zat bijvoorbeeld al heel de week aan te kikken, dat morgenavond vrienden met hun kids komen bbqen. Voorheen vond ik dit heerlijk! Lekker voorbereiden, heerlijke dingetjes kopen voor ons en de kids. Bedjes klaar zetten voor de kids. Nu zag ik er vreselijk tegen op. Heb hun nu gesmst met vraag of we bij hun kunnen afspreken. Daar ik opzie tegen de voorbereidingen. Voel me dan nog wel raar en schuldig, maar zie er echt tegenop en is nu eenmaal mn gevoel. Ook al vind ik het zelf nog raar dat ik dit gevoel heb, wat ik voorheen zo lekker vond en mijn hand niet voor omkeerde en nu zulke beren. Ook vervelend als kids spelen dat er zoveel rommel komt.. Stapje voor stapje kijk ik hoe ik met mijn rust en grenzen kan omgaan. En niet teveel te luisteren naar meningen van anderen die voor mij beoordelend zijn of me een nog groter schuldgevoel geven!Weet dat ik er nog lang niet ben, maar weet dat openheid en praten erg werkt! De kleine meid huilt nog veel, misschien komt dit ook wel daar ik niet lekker in mijn vel zit .Lukt me om haar een kwartiertje te laten huilen en pak haar dan weer op en soms (helaas nog heel soms) valt ze toch weer in slaap. En dat ik alles heb wat mijn hartje begeert. Mooi en leuk huis, lieve en geweldige man en kids. Allemaal gezond. Probeer ik wanneer ik kan van te genieten en wanneer de donkere wolk dit even niet ziet aan deze gevoelens toe te geven dat ze er zijn. Zo hoop ik dat mijn frustratie snel weggaat. Als jullie het leuk vinden hou ik jullie op de hoogte! En dames die hetzelfde ervaren of er iets van herkennnen. Niet blijven lopen met je gevoel, praten en zoek hulp. Ik had dit al veel eerder moeten doen!
