Hoi allemaal
Het spijt me dat ik dit op het forum doe maar ik moet het even van me af praten, ik ben gewoon zo vreselijk verdrietig en voel me giga rot.
Het zal waarschijnlijk ook wel aan de hormonen liggen, huil de laatste dagen weer wat sneller.
het gaat om het volgende;
Ik ben nu 33 weken zwanger en mijn beste vriendin is nu 16w6d zwanger.
Hartstikke leuk zou je denken, we komen ook nog eens tegenover elkaar te wonen, dus dat is natuurlijk allemaal heel erg leuk.
nou de laatse tijd twijfel ik een beetje.
we zijn ong tegelijk met de pil gestopt, in okt 2004, en in januari was ik zwanger.
Dat wist ik toen nog niet, ben er pas in maart achtergekomen maar zij werd maar elke maand ongesteld en ze werd er behoorlijk depri van ( wat heel te goed te begrijpen is, begrijp me niet verkeerd)
Het was gewoon een domper voor haar omdat ze verwacht had dat het in 1x zou lukken, nou niet dus.
toen ze wist dat ik zwanger was deed ze wel enthousiast maar gespeeld, ik kon zien dat ze het niet leuk vond en vroeg ook nooit hoe het met me ging, ze heeft de echo foto`s gezien en verder niks.
ik heb de eerste maanden ook nergens last van gehad, in juni belde ze me op, ze was zwanger!
ik was echt blij voor haar maar aan de andere kant ook helemaal niet, het klinkt heel stom maar na al die tijd dat zij geen intresse voor mij had, en ik moest dat ineens wel voor haar hebben.
Maar zij was vanaf het begin wel hele dagen ziek, ik heb dagen geluisterd naar haar geklaag maar als ik eens iets had nou dan had zij iets wat veel erger was.
ik kreeg allemaal adviezen van haar hoe ik het allemaal moest doen, terwijl ik echt dacht van pardon?
om de lieve vrede te bewaren luister ik, maar het ene oor in andere oor uit.
Als ik voorzichtig eens wat advies gaf werd dat meteen van tafel geschoven want zij wist alles beter.
en nu is mijn vriend de pispaal.
en dat voelt het rotst aan van alles.
Mijn vriend, die altijd alles voor een ander wil doen, en die hen ook al vaker heeft geholpen.
het zit namelijk zo, zij hebben als eerste een huis gekocht en zitten nu meer dan een jaar later nog zonder warm water en verwarming, ze hebben een betonnen vloer, plafond is half gesloopt, er moet nog veel aan gebeuren.
ons huis was in betere staat, wij zouden de sleutel 8 april krijgen en dat werd 6 juni en nu doet mijn vriend heel veel naar werktijd.
alleen... hij heeft een hele zware baan, moet daarvoor lange afstanden afleggen en heeft wisselende diensten, soms trekt hij het niet, en dan moet je horen wat een commentaar ze hebben als hij een dag niks doet, want over een paar weken is onze kleine er wel, nou dat weten we zelf ook wel maar wat moet hij dan?
in slaap vallen achter het stuur?
en nu weer wat nieuws dus want ik heb het aan de bekken en mag niks meer doen van de fysio, vind ik zwaar vervelend.
Is maar goed dat je dat hebt zegt mijn vriendin want anders zet hij je toch alleen maar aan het werk, nou echt, mijn klomp brak, ik wil juist wat doen want ik weet dat hij het niet allemaal alleen kan en ja ik wil niet hulpbehoevend zijn, als het aan mijn vriend ligt doe ik ook helemaal niks, het komt allemaal van mij zelf af en hij krijgt de schuld.
ik wil mijn vriend helpen omdat ik weet hoe zwaar hij het heeft terwijl zij bijna hele dagen in bed ligt en haar vriend loopt te commanderen.
de kleine dingetjes die ik nog kan die probeer ik te doen, kleine huishoudelijke karweitjes etc dat is toch niet zo gek?
en zo is er nog veel meer, wij hebben de babykamer nog niet compleet en zij al wel, dat moet ik ook elke keer aan horen, maar zij hadden alles al af toen ze de pil nog slikte, ook kolder toch?
het maakt me verdrietig dat zij zo doet, ik ben nu extra gevoelig en het doet zeer.
mijn vriend doet alles voor me en is hartstikke goed voor mij en de baby.
sorry voor dit lange verhaal maar ik moest het even kwijt.
heeft er misschien iemand ervaring met zo`n vriendschap?
liefs sarah