Bedankt voor al jullie lieve berichten en medeleven..
Dat is enorm fijn..
Vandaag was het afscheid..
Met een bus zijn we naar het mortuarium geweest in Weert.
Voor vele van ons was dit erg confronterend/schrikken door de manier waarop hij lag opgebaart.
tsja,.. wat moet ik nu van alles denken/vinden. Het is heel dubbel allemaal..
Ik ben dankbaar voor het feit dat ik er bij mocht zijn. Het is ook erg lastig om te beschrijven wat er op zo'n momenten door je heen gaat.
Je staart voor je uit in de hoop dat hij rechtop gaat zitten, naar je lacht, de toeters en bellen van zich aftrekt en de kamer uit loopt.. Waarschijnlijk heeft hij dit ook gedaan, welliswaar op een andere manier..
Zijn borstkas bewoog eerder zo fors omhoog van alle lucht die in hem werd geblazen en ineens ligt het stil.. Je staart naar zijn borst om te kijken of het ook daadwerkelijk helemaal niets meer doet. Zijn ogen die een klein beetje open waren staarde in het niets.. dat maakte ontzettend veel indruk op me en vind ik nog steeds erg moeilijk.
En dan ineens is het stil..
Echt tijd om over alles na te denken heb ik nog niet gehad. Het zijn een paar drukke dagen geweest waarin alles in een stroomversnellig is gegaan.
Ik mocht vanmiddag gelukkig naar huis gaan (moest eigenlijk voetbaldienst PSV-Moskou draaien tot 00:00) en dan heb je soms momenten dat even alles weer terug komt.
Men weet nog steeds niet wat zijn hersenen heeft aangetast. Hij stierf na 3 dagen.
Dat is het meest frustrerende en onbegrijpelijke aan alles.
Op het moment dat ik het hoorde werd hij na een paar uur al "opgegeven". Dus ik hoorde het en vervolgens stond ik aan zijn sterfbed, en dat vond ik erg heftig.
Een keuze die ik zelf gemaakt heb en wat ik enorm koester.
Nu moet het een en ander slijten..
Ik ben blij om wie hij was en waar hij voor stond. Ik geniet van de herinneringen aan hem waarin ik hem zie lachen en gek doen. Ik troost me met de gedachten dat hij genoten heeft van het leven ook al was hij nog jong.
Als ik aan hem denk verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, en die lach wint het hoe dan ook van de traan! Die herinneringen neemt niemand me af, die blijven samen met hem in mijn gedachte voortleven..
Esmé mv kay
