<p>hallo,</p><p> </p><p>ik wil graag even iets delen. Ik worstel al een tijdje met mijzelf en dat gaat om het volgende;</p><p>ik heb ontzettende verlatingsangst van mijn kindje. Ze is nu 10 mnd maar ik vind het zo moeilijk om niet bij haar te zijn. Als ze slaapt dan voel ik me verdrietig en als ik haar weg breng voor werk etc ook. Ook merk ik dat ik moeite heb met haar zelfstandigheid. ze speelt bijna de hele dag zelf en als ze even bij me komt dan flitst ze na een paar seconde weer weg. Ik mis heel erg het lichamelijke contact en zou zo graag willen dat ze weer eens bij me kwam liggen.</p><p>Mijn gevoel is dat het eerder andersom zou moeten zijn, dat de baby verlatingsangst heeft dus. </p><p>Is dit voor sommige herkenbaar? Of is dit een abnormaal iets?</p><p> </p><p style="text-align: right;">x D</p><p> </p>
Verdrietige mama
- Onderwerp starter DEEE
- Startdatum
Hoi
Voor een deel is het herkenbaar de keren dat ik zonder mijn dochter de deur uit ga is op 2 handen te tellen en dan alleen om even snel een boodschap te doen als ze ligt te slapen en mijn vriend thuis is het voelt niet ok om zonder haar weg te gaan
Maar aan de andere kant geniet ik als ze zelf aan t spelen is en de wereld ontdekt en de rust die ze uitstraalt als ze heerlijk ligt te slapen
Als je er last aan ondervind en verdriet is het mischien verstandig om er met iemand over te praten om te kijken hoe je er het beste mee om kan gaan
Voor een deel is het herkenbaar de keren dat ik zonder mijn dochter de deur uit ga is op 2 handen te tellen en dan alleen om even snel een boodschap te doen als ze ligt te slapen en mijn vriend thuis is het voelt niet ok om zonder haar weg te gaan
Maar aan de andere kant geniet ik als ze zelf aan t spelen is en de wereld ontdekt en de rust die ze uitstraalt als ze heerlijk ligt te slapen
Als je er last aan ondervind en verdriet is het mischien verstandig om er met iemand over te praten om te kijken hoe je er het beste mee om kan gaan
Herken stukje van wegbrengen als ik ga werken wel. Verder niet echt.
Moeite met loslaten? Ze worden ouder en het losmakingsproces begint al heel jong
Moeite met loslaten? Ze worden ouder en het losmakingsproces begint al heel jong
Wat knap dat je zo eerlijk bent en het benoemt. Ik herken het niet echt omdat ik voor mijn dochter hoop dat ze een mooie zelfstandige dame wordt. Nu houdt ik ook van knuffelen en merk wel dat ze meer bezig is de wereld te ontdekken dan verlegen met mij te knuffelen. Soms wel lastig.
Mocht je toch erg last hebben van je gevoel zou ik het zeker m
Mocht je toch erg last hebben van je gevoel zou ik het zeker m
Lieve verdrietige mama,
Heb je dit nu sinds de laatste tijd nu je kindje stukje bij beetje verandert en zelfstandiger wordt? Of heb je dit al langer.
Ik herken het opzich wel. Mijn kindje is nu ook tien maanden. Ik heb het alleen niet in zo n mate dat ik er ècht last van ondervind. Ben bijv wel eens verdrietig maar het beïnvloed niet mijn verdere dag of humeur. Wanneer dit bij jou wel zo is, dat het je functioneren en je gemoedstoestand zo dusdanig verandert dan zou ik als ik jou was even een consult bij de huisarts vragen. Je gevoelens zijn niet gek en vrij normaal, je houdt zoveel van je kindje. Alleen schieten je gevoelens nu eek beetje door lijkt het. Herken je dit van je tijd zonder kindje? Had je dit bijv dan met veranderingen in relaties tot anderen? Dat zou namelijk kunnen. Al met al lijkt het mij heel goed dat je niet met je gevoelens rond blijft lopen maar ze deelt met een huisarts. Het is altijd goed wanneer iemand je weer even kan relativeren. En wie weet ligt het wel aan je hormoonhuishouding of slaaptekort, vitamine tekort noem maar op! Het kan nooit kwaad om even langs te gaan bij de arts! Geniet van je kindje, hij/zij ziet jou echt als mama en gaat je nog heel vaak op vele andere manieren nodig hebben
Heb je dit nu sinds de laatste tijd nu je kindje stukje bij beetje verandert en zelfstandiger wordt? Of heb je dit al langer.
Ik herken het opzich wel. Mijn kindje is nu ook tien maanden. Ik heb het alleen niet in zo n mate dat ik er ècht last van ondervind. Ben bijv wel eens verdrietig maar het beïnvloed niet mijn verdere dag of humeur. Wanneer dit bij jou wel zo is, dat het je functioneren en je gemoedstoestand zo dusdanig verandert dan zou ik als ik jou was even een consult bij de huisarts vragen. Je gevoelens zijn niet gek en vrij normaal, je houdt zoveel van je kindje. Alleen schieten je gevoelens nu eek beetje door lijkt het. Herken je dit van je tijd zonder kindje? Had je dit bijv dan met veranderingen in relaties tot anderen? Dat zou namelijk kunnen. Al met al lijkt het mij heel goed dat je niet met je gevoelens rond blijft lopen maar ze deelt met een huisarts. Het is altijd goed wanneer iemand je weer even kan relativeren. En wie weet ligt het wel aan je hormoonhuishouding of slaaptekort, vitamine tekort noem maar op! Het kan nooit kwaad om even langs te gaan bij de arts! Geniet van je kindje, hij/zij ziet jou echt als mama en gaat je nog heel vaak op vele andere manieren nodig hebben
Waar komt dit gevoel vandaan? Werk je veel of hoe druk ben je..?
Ik herken dit gevoel eigenlijk niet. Mijn zoon is bijna 9 maanden en is ook erg druk met alles ontdekken (en gevaarlijke dingen doen), maar ik geniet er juist van dat hij daar zo mee bezig is en er zo'n lol in heeft. En als hij ligt te slapen, vind ik dat juist ook wel lekker. Even tijd voor mezelf, hij even opladen voor de volgende ronde. Tuurlijk mis ik het knuffelen en kroelen wel en geniet ik er intens van als hij een keertje bij mij in slaap valt.
Ik zou er eens over praten bij de huisarts om te achterhalen waar dit gevoel vandaan komt. Dat lucht vast ook op!
Ik zou er eens over praten bij de huisarts om te achterhalen waar dit gevoel vandaan komt. Dat lucht vast ook op!