Verhuizen / verbouwen en zwanger, jonge kinderen

Wij zitten nu bijna twee weken in de verbouwing/verhuizing van ons nieuwe huis en ik moet zeggen het valt me aardig zwaar. Ben zelf bijna 14 weken zwanger en ons zoontje is bijna 2,5. Mijn vriend is elke dag tot laat in de avond bezig om het binnen 2 weken te redden, ook om mij zoveel mogelijk te ontzien in een relatief korte tijd.
Zelf mag je namelijk niet verfen ed. dus ben je wel afhankelijk van vrienden en familie die komen helpen. Wij hebben daar gelukkig erg veel geluk mee want we krijgen veel hulp.

Tip: accepteer alle hulp die mensen je aanbieden en probeer jezelf niet te druk te maken, maar het blijft zwaar, zeker als je al kinderen rond hebt lopen..En probeer van te voren alles te hebben uitgezocht qua kleuren voor de verf, wat je op de vloer wilt hebben ed. Dat scheelt een hoop geshop tijdens de klusdagen.

Nou, succes ermee, ons paleisje is gelukkig bijna af....en errug mooi!!!!

Groetjes inge
 
Een verbouwing kun je best uitstellen (toch?), maar als je echt je droomhuis bent tegengekomen.... dan zou ik er toch voor gaan. Wij hebben een huis gekocht toen onze dochter 2 maanden was. Ik heb niet veel kunnen doen in het huis, en het is nog steeds niet af, maar als ik het niet gedaan had, had ik er nu nog spijt van gehad. Het lastigste vond ik dat je toch wil weten hoe het gaat en dan met je uk naar zo'n stoffig huis gaat. Gelukkig hebben we een erg groot huis en konden we er steeds voor zorgen dat er minstens één kamer stofvrij was, zodat ik ook nog even kon helpen klussen terwijl mijn dochter sliep.
 
Hoi,

als het echt moet gebeuren dan beter voor de bevalling dan erna. Wij zijn verhuisd toen onze eerste bijna drie maanden was en het viel niet mee, ook al was het alleen al omdat ik op verlof was en niemand kende waar we heengingen en dus ook niet gauw mensen leerde kennen. Met een eerste baby is dat vrij eenzaam en zwaar...
Ons eerste koophuis was klaar net voordat de tweede geboren werd en ben blij dat we (3 weken) voor de bevalling verhuisd zijn ipv erna. Onze oudste wende snel omdat we vaak samen met haar waren wezen kijken. En als je nog zwanger bent kan je zelf ook beter met de stress omgaan (pas op dat je zelf niet teveel sleept, je kan beter lekker anderen staan commanderen hihi) en je hebt dan niet je handen vol aan een klein bundeltje dat je elke minuut van de dag nodig heeft... De stof enzo van een verbouwing lijkt me ook niet ideaal voor die jonge longetjes. En je kunt dan heerlijk ontspannen thuiskomen in je nieuwe huis, waar het nieuwe leven van je kleintje begint...

Succes!
 
Hoi!

Ik zit nu midden in een verhuizing, ben bijna 32 weken zwanger (volgens de laatste echo loop ik ook nog eens 2 weke nvoor in groei.. dus een flinke toeter) en moet voor morgenochtend half 9 nog een doos of wat inpakken.
En ik vind het dus heeeeeeel zwaar. Zowel fysiek als geestelijk.
Mijn oudste is 2 jaar en anderhalve maand, logeert nu een nachtje of twee bij opa en oma en dat scheelt iets . Ik heb al een tijdje last van mijn bekken en van een slijmbeursonsteking in mijn heup waardoor ik niet zo veel kan. Maar ja, er moet zo veel gebeuren en dan doe je toch iets en dat iets is al snel te veel. Door omstandigheden moeten een aantal helpers het af laten weten en dan moet je toch zelf aan de bak. Het kwam hier zo uit, het viel niet helemaal te plannen helaas. Maar mocht je iets willen plannen: hoogzwanger verhuizen en klussen is nou niet de meest ontspannende bezigheid. Ben nu even aan het internetten ter ontspanning, maar de stekker moet er zo letterlijk uit, wantde computer moet worden ingepakt!

Succes!

groetjes vis78
 
Hoi Vivke,
ik ben inmiddels alweer 2 jaar geleden verhuisd toen ik 37 weken zwanger was van ons tweede kindje. (Onze eerste was toen 1,5 jaar.) Uit de drukke stad naar een klein dorp, een grotere stap kon je bijna niet maken... Ik wil je niet ontmoedigen, maar ik vond het vreselijk. En dan niet zozeer het inpakken enzo (want dan komt het wel goed uit dat je zwanger bent, want hulp te over!!!), maar het wennen aan de nieuwe omgeving...het lukte echt niet. Ik wilde na de eerste nacht al terug. Vreselijk vond ik het en juist dan heb je je vertrouwde plekje nodig en dat miste ik zooooooo. Alles was anders, zwangerschapcontroles etc.
En wat ik nog eigenlijk het ergste vind, de babytijd werd overschaduwd door dat negatieve gevoel van het niet kunnen wennen. Dat vind ik nog steeds jammer.
Misschien blijven jullie wel een beetje in de buurt wonen en dan is het misschien niet zo erg en dan moet je echt alle hulp aannemen die er maar is. Denk aan jezelf en houd echt voldoende rust en vergeet ook niet te genieten van je buikie!!!!
Succes!
Groetjes Anne.
(inmiddels alweer bevallen van onze 3e en nog niet echt gewend hier hoor!)
 
Heel herkenbare situatie! En heel goed dat je erover nadenkt, want zoals de meesten hierboven al schreven kan alles best wel stressvol zijn.

Ik heb zelf dit jaar, naar alle waarschijnlijkheid door stress, een  premature bevalling  mee gemaakt. Ons dochtertje kwam zes weken te vroeg. Ik beschouw mijn man en mezelf als stressbestendige, relativerende, nuchtere types, die niet snel in paniek raken, het overzicht vaak wel houden en vrij positief in het leven staan. Maar kennelijk heeft je hormoonhuishouding ook nogal wat invloed. Zoals iemand al zei, word je nogal in jezelf gekeerd voor de bevalling. Dat is natuurlijk goed, want daardoor kun je je goed focussen en daarmee ook voorbereiden op je bevalling.

Als het alleen het verbouwen was geweest, met tot gevolg dat in de planning was opgenomen dat de babykamer in week 37 af zou moeten zijn, was het misschien nog wel meegevallen, maar wij dachten echte superouders/werknemers/kinderen/vrienden enz. te kunnen zijn. Onze oudste was op dat moment 18 maanden.

Regelmatig hebben we over onze strakke planning grapjes gemaakt, zoals: ach, als het te vroeg geboren wordt, moet het toch eerst in het ziekenhuis blijven enz. Maar als je plotseling blijkt te bevallen, dan sta je toch even raar te kijken.

Terugkijkend met de mensen die het kunnen weten, proberend de oorzaak van de vroeggeboorte te achterhalen, kwam de verbouwing en alles wat daar bij kwam kijken, toch als een van de boosdoeners om de hoek.

Gelukkig is dit lang niet altijd en bij iedereen het geval, maar ik vind het heel goed van je om er over na te denken of dit het juiste moment is om dingen te doen. Aan de andere kant, na de bevalling, met een kleine in huis, is verbouwen (weten we dus ook uit ervaring), ook niet ideaal.

famke 151
 
ik ben afgelopen augustus verhuizd.
we hebben alles wat ingepakt moest worden ingepakt ieder dag een beetje.
en met de verhuizing heb ik gezegt waar wat moest staan. mijn schoonvader heeft alles behangen en geverfd.
en mijn man en schoonvader hebben de vloer gelegt.
mijn ouders hebben me geholpen met de inrichting en het behang verwijderen.
ik heb bijna niks hoeven te toen. 3 september waren we klaar en iris kwam inplaats van 11 sept. de 22ste.

ik vond het wel mee vallen maar heb geen problemen gehad tijdens de zwangerschap.

groeten petra en iris 12 weken en 3 dagen
 
Hi, 
Ik ben nu 29 weken en ik moet toegeven dat het lastig is. Wij zijn zelf nu aan het verbouwen en heb al heel wat ongelukjes gehad zoals een plank op mijn voeten etc. Je kan je dus voorstellen dat het niet zo soepel gaat. 
Ik heb nu ook werkschoenen gekocht voor de zekerheid, ik denk dat ik deze ook na mijn zwangerschap aan ga doen want ze zijn erg mooi. http://www.werkschoenenwinkel.nl/dames-safetyjogger-rihanna-werkschoenen/Kopen/584 
Het is nu wel zo dat ik erg rustig aan moet gaan doen want ik wil mezelf ook niet overbelasten. ik probeer ook niet teveel te bukken en steeds pauze te nemen. hopelijk komt het goed!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan