@Poepiemonster
bedankt voor je reacties. Je laat mij wel nadenken. Betreft 'foute' dingen had ik dit inderdaad verkeerd geinterpreteerd.
Over de punten die je noemt:
- Dat ik mijn huidige leven niet wil opgeven voor hem, heeft meerdere redenen. Ik ben christen en bij mijn huwelijk heb ik niet alleen mijn man, maar ook God de belofte gedaan dat ik bij hem blijf tot 'de dood ons scheidt'. Deze belofte acht ik veel hoger dan mijn eigen verlangens. Uiteraard ben ik ook maar een mens van vlees en bloed, en denk ik dat ik het houden aan deze belofte wel een stuk moeilijker had gevonden als ik nog geen kind(eren) had gehad. Zij maken het ook dat ik er alles aan wil doen om voor mijn huidige man te blijven gaan. Dusja... ik denk niet dat je kunt zeggen dat ik niet verliefd ben om het feit dat ik mijn huidige leven niet voor hem wil opgeven.
Even gelijk doorgaant met jouw laatste punt:
hier herken ik toch wel wat in. Ik mis bij mijn man wel bepaalde dingen, vooral in de communicatie (inlevingsvermogen en complimenten geven), die ik wel kreeg bij deze andere man. Mijn man weet overigens ook dat ik dit vaak mis en hier moeite mee heb. Hij doet zijn best, maar zal hier nooit helemaal in veranderen, zo is hij gewoon niet.
Ik wil niks met deze verliefdheid. We zaten bij elkaar in het team, puur praktisch omdat wij beide niet op andere dagen konden en ook ingedeeld waren op niveau. Ik zie hem dus inmiddels al niet meer sinds de corona, en ga nu ook niet weer opnieuw naar de vereniging. Ik zoek geen contact met hem, maar blijf het nog wel heel moeilijk vinden dat ik elke dag aan hem denk. Ik hoop op straat constant dat ik hem tegen kom (hij woont in de buurt, ik kom het overigens nooit tegen), ik droom over hem, ik denk aan hem, fantaseer over een leven met hem .... nogmaals ik lijk wel een verliefde puber, haha. Ik wil dit gevoel kwijt, vooral ook omdat ik het niet eerlijk vind naar mijn eigen man, dat ik steeds met een ander in mijn hoofd zit. Ik durf het hem niet goed te zeggen omdat ik bang ben hem pijn te doen, maar anderzijds voelt het ook niet goed om het te verzwijgen...
bedankt voor je reacties. Je laat mij wel nadenken. Betreft 'foute' dingen had ik dit inderdaad verkeerd geinterpreteerd.
Over de punten die je noemt:
- Dat ik mijn huidige leven niet wil opgeven voor hem, heeft meerdere redenen. Ik ben christen en bij mijn huwelijk heb ik niet alleen mijn man, maar ook God de belofte gedaan dat ik bij hem blijf tot 'de dood ons scheidt'. Deze belofte acht ik veel hoger dan mijn eigen verlangens. Uiteraard ben ik ook maar een mens van vlees en bloed, en denk ik dat ik het houden aan deze belofte wel een stuk moeilijker had gevonden als ik nog geen kind(eren) had gehad. Zij maken het ook dat ik er alles aan wil doen om voor mijn huidige man te blijven gaan. Dusja... ik denk niet dat je kunt zeggen dat ik niet verliefd ben om het feit dat ik mijn huidige leven niet voor hem wil opgeven.
Even gelijk doorgaant met jouw laatste punt:
hier herken ik toch wel wat in. Ik mis bij mijn man wel bepaalde dingen, vooral in de communicatie (inlevingsvermogen en complimenten geven), die ik wel kreeg bij deze andere man. Mijn man weet overigens ook dat ik dit vaak mis en hier moeite mee heb. Hij doet zijn best, maar zal hier nooit helemaal in veranderen, zo is hij gewoon niet.
Ik wil niks met deze verliefdheid. We zaten bij elkaar in het team, puur praktisch omdat wij beide niet op andere dagen konden en ook ingedeeld waren op niveau. Ik zie hem dus inmiddels al niet meer sinds de corona, en ga nu ook niet weer opnieuw naar de vereniging. Ik zoek geen contact met hem, maar blijf het nog wel heel moeilijk vinden dat ik elke dag aan hem denk. Ik hoop op straat constant dat ik hem tegen kom (hij woont in de buurt, ik kom het overigens nooit tegen), ik droom over hem, ik denk aan hem, fantaseer over een leven met hem .... nogmaals ik lijk wel een verliefde puber, haha. Ik wil dit gevoel kwijt, vooral ook omdat ik het niet eerlijk vind naar mijn eigen man, dat ik steeds met een ander in mijn hoofd zit. Ik durf het hem niet goed te zeggen omdat ik bang ben hem pijn te doen, maar anderzijds voelt het ook niet goed om het te verzwijgen...