Verlies van oma

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beste allemaal,

Wij hebben een zoontje van 3 en de 2e is op komst. Nu is het zo dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is en binnen niet al te lange tijd zal komen te overlijden. Mijn vraag is nu hoe we daar met onze kleine jongen mee om moeten gaan. Moeten wij hem daar nu al op voorbereiden of moeten we straks gewoon maar vertellen dat oma slaapt en een sterretje aan de hemel is.... Hij weet heel goed wat dood is, hij trapt alle slakken dood en zegt dan, zo die is dood... Ik weet me er eigenlijk geen raad mee.... Iemand daar een idee over??

Groet, Do
 
Wat vervelend is dit zeg.
Maar eigenlijk zou ik eerlijk zijn tegen mijn zoontje. Wij hebben de laatste tijd ook veel overlijdens en verdrietige momenten gekend en ik moet eerlijk zijn. Als ik hem eerlijk vertel wat er aan de hand is. Dan is hij ook beter te genieten. Wij hebben hem ook verteld dat iemand heel erg ziek was en dat deze binnen zeer korte tijd niet meer bij ons is. Maar dat diegene straks hoog in de hemel is en daar als een sterretje te zien is. En als hij dan verdrietig is hij gewoon naar de hemel moet gaan kijken om met het sterretje te kunnen praten want dat doen wij (mama en papa) ook.
Ook nemen we hem mee naar de begraafplaats waar een hele goede vriend zijn laatste rustplaats heeft. Dan zegt hij ook daar ligt oom... en die kijkt vanavond weer naar mij als ik in mijn bedje lig.

Het is echt heel moeilijk om met je gevoelens naar je kind toe te gaan. Maar uit ervaring werkt het het beste om gwoon eerlijk tegen je kindje te zijn. Ze voelen echt wel aan dat er iets staat te gebeuren...

Heel veel sterkte de komende tijd.

Jolanda
 
Lieve Do,
Allereerst, wat ontzettend verdrietig voor jullie dat je moeder zo ziek is. Het lijkt mij zo moeilijk dat mee te maken. En je bent ook nog zwanger, daar hoort je moeder toch onbezorgd van te kunnen genieten, en jijzelf natuurlijk ook.
Het lijkt me ook heel moeilijk om dit aan je zoontje te moeten vertellen. Je wilt je kind zo graag beschermen tegen dit verdriet. Ik heb zelf ook een zoontje van bijna drie en ben ook zwanger van de tweede.

Ik zou zelf nog niet vertellen dat oma dood gaat. Tijd is zo'n moeilijk begrip voor kleintjes, je weet nu nog niet precies hoe het allemaal zal verlopen.  Ik zou hem er wel op voor bereiden, het onderwerp "doodgaan" meer aandacht gaan geven. Je zou er  bv. boekjes over  kunnen lezen, kikker en het vogeltje of nijntje Pluis en haar oma. Misschien samen een keer een slak begraven, zodat hij kennis maakt met dit ritueel. Wij wonen dichtbij een begraafplaats, en mijn zoontje vind het heel leuk om daar te wandelen. Dat klinkt wat vreemd misschien, maar hij vind al die stenen heel mooi en ook alle spulletjes die mensen neer zetten.

Op het moment dat oma daadwerkelijk overlijd zul je zelf ook erg emotioneel zijn. Het scheelt dan dat je zoontje al wat meer weet erover, dat maakt dat hij het wat makkelijker "begrijpt". Je kunt dan terug vallen op waar je het al met hem over hebt gehad, dat valt je op dat moment misschien minder zwaar.
Maar hoe dan ook, het zal een moeilijke tijd voor je worden. Ook je zoontje zal het vast heel erg vinden dat zijn oma er niet meer is. Al zijn kinderen ook wel heel nuchter.  Maar elk kind verdient het lekker lang een oma om zich heen te hebben!

Ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd,
Liefs Soela
 
Hallo,

Tja vervelende situatie, als eertse wil ik jou de komende tijd heel veel sterkte wensen.

Wij hebben afgelopen jaar de oma van mijn man verloren. Wij hebben onze zoon niets verteld dat ze dood zou gaan. En hij kwam er wel heel vaak dus kende haar heel goed en zou haar zeker missen ze woonde namelijk bij mijn schoonouders in huis.
Toen zij overleden was hebben wij onze zoon 's avonds meegenomen ( ze lag thuis opgebaard) en hem in de kist laten kijken hij kwam zelf met ssst oma slaapt.
Wij zijn er toen nog niet op in gegaan, hij heeft het 's nachts wel moeilijk gehad want toen kwam hem naar boven dat oma niet in bed lag maar in een kist.
Wij hebben verteld dat dat het bed van oma was en dat oma nu voor altijd zou slapen.
Maar een dag na de begrafenis stond oma haar eigen bed weer op de plek en wilde mijn zoon gaan kijken en kwam tot de ontdekking dat oma er niet meer was.
Ik heb hem toen verteld dat oma een sterretje was en dat hij die avond naar oma kon gaan zwaaien.
Nu zwaait hij altijd even naar de sterren als het donker is en zegt dag oma.
Wij hebbe nooit de vraag gehad waar oude oma is want hij accepteerde het gelijk dat oude oma nu een sterretje is en van bovenaf meekijkt.
Maar ieder kind is anders dus ik zou naar je kind kijken.

Groeten saskia
 
Hoi
Er bestaat een boekje van nijntje waarin nijntje zijn oma ook dood gaat misschien is dat iets, daar wordt echt "leuk" vertelt over wat er allemaal met oma gebeurt is en gaat gebeuren.
Ik wens je sterkte de komende tijd groetjes
 
Hoi Do

Wat erg voor je,ik wens je alle sterkte toe.
Mijn vader is onlangs ook overleden wij hebben geleerd dat je inderdaad eerlijk moet zijn want anders gaan ze zelf op onderzoek uit of gaan ze zelf dingen in hun hoofd halen.Wat ons bij is gebleven dat je niet mocht zeggen dat ze deden slapen,dood is dood anders denken ze dat ze nog wakker kunnen worden of ze durven zelf niet te gaan slapen omdat ze bang zijn dat ze dan niet meer wakker worden.Dat van de sterretjes is een goed idee laat ze zelf een ster uit zoeken die voor hun speciaal is.en zeg voor het slapen gaan even weltrusten.Bij ons had onze zoon de vraag wat het verschil was tussen cremeren en begraven,wij wilde niet dat hij daar over ging dromen dus zeiden wij dat  er bij de een afscheid genomen werd bij de kist en de ander bij het graf voor het dicht werd gegooid.Alleen was onze zoon slim genoeg om bij zijn veel oudere nichtjes uit te vogelen wat het wel was met als gevolg dat hij niet kon slapen.Nou blijkt dat  je beter kunt zeggen dat het lichaam een soort huis is waar we even in mogen wonen en dat dat bij cremeren niet meer nodig hebben.Klinkt eigenlijk logisch maar je moet er wel even opkomen als het je overkomt.Ik vind je echt dapper dat je daar al aan denkt,goed van je hoor!!!
Ik hoop dat je nog even van je moeder mag genieten en dat ze niet te veel pijn heeft,sterkte meid!!!

Groetjes Angelique          
 
Allereerst wil ik graag zeggen dat ik ontzettend met je mee leef!
Een jaar geleden lag mijn moeder ook heel slecht, er was kanker ontdekt en ze ging zo snel achteruit dat wij dachten dat ze de volgende maand niet zou halen, uiteindelijk is ze er dankzij de chemo gedeeltelijk bovenop gekomen, maar de uitzichten zijn nog onzeker.
Waarom ik dit vertel is omdat ook ik een zoontje heb (die ontzettend gek is op zijn oma).
Toen mijn moeder ziek werd was het net voor zijn 2e verjaardag. Van het begin af aan heb ik mijn zoontje regelmatig meegenomen wanneer ik bij mijn moeder op bezoek ging (ik moest ook wel omdat mijn vriend op dat moment in Engeland zat). Mijn zoontje heeft echt de naarste dingen bij zijn oma gezien; draden die overal uit haar kwamen, beide bovenarmen waren gebroken en zaten dus in een sling, ze had een gezwel onder haar oog en zag er dus uit als quasimodo, ze moest vaak spugen van de chemo, enz enz..
Mijn vader vond dat ik dat een kleine jongen niet aan mocht doen, maar kleine kinderen verwerken zoiets op een heel eigen manier en hebben er minder moeite mee dan dat wij dat hebben; zo speelt hij het spugen van mijn ma na als hij zo'n kartonnen ziekenhuis spuug bakje kan bemachtigen en noemde hij de draden die uit mijn ma kwamen spaghettii!
Hij begrijpt wel dat oma een stuk minder kan en helpt haar dan ook waar ie kan: helpen schoenen aan doen, handje geven om op te staan en te lopen, daarvoor de rolstoel 'duwen' enz enz.

Wat ik hiermee allemaal wil zeggen is dat kinderen hun eigen manier hebben om dingen te verwerken; ze geven het een plaats in hun wereld. Ik denk dus idd dat je eerlijk moet zijn tegen je zoontje en hem zoveel mogelijk bij alles moet betrekken; hij zal er uiteindelijk minder moeite mee hebben dan jij.
Verder vind ik het idee van een boekje erg goed.
En nog een tip: als je zelf moet huilen, gewoon doen ook als je zoontje erbij is. Het is juist goed dat ie ziet dat jij ook verdrietig bent en zo leert hij om te gaan met emoties (van hemzelf en van anderen).

Nog maals: heel veel sterkte toegewenst!

Veel liefs Nika
 
Hay...

Zelf denk ik dat ik mijn kind(eren) niet eerder mee zal nemen naar een begrafenis, tot wanneer ze het echt goed beseffen. En ook snappen waarom mensen huilen en dat ze ook goed stil kunnen zitten.
Ons dochtertje is nu bijna 2, en nog niet zo lang geleden is mijn vriend zijn vader overleden. Dat was allemaal best heftig. Zelf snapt ze er nog helemaal niks van. Dus hebben we ook besloten haar niet mee te nemen. Ook omdat ze op den duur natuurlijk vermaakt moet worden.
Nu is helaas onze opa overleden, en mijn vriend blijft thuis voor onze dochter. Weet niet hoe ik er over een paar jaar over denk, maar voorlopig wil ik haar niet mee hebben.

Gr CJ        
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan