newborns zijn soms zo lastig met slapen. Ik herken het helemaal. Maar je doet het echt goed hoor! Die boekjes en internetsites lijken een beetje te suggereren dat er een soort formule is die je toe kan passen waarna alles goed zou moeten gaan, en als dat niet zo is, dan doe je dus iets niet goed. Maar dat is helemaal niet waar. Alle kindjes zijn anders. De ene slaapt beter dan de ander, en iedere baby heeft zijn eigen ritme en wakkertijden. Ook slapen lang niet alle babies van voeding tot voeding. Die korte slaapjes kunnen er helemaal bij horen. Het kost ook gewoon tijd om elkaar te leren kennen, en in die eerste maanden hebben ze ook nog zo weinig communicatiemogelijkheden, dat wordt later echt makkelijker! Ook het niet in een bedje willen slapen verbetert vaak pas na 4 maanden en gewoon vanzelf. Daarvoor hebben ze de capaciteit niet eens om slechte gewoonten aan te leren, dus dan kun je gewoon doen wat nodig is om ze in slaap te krijgen. Wiegen, wandelen, bij je houden, voedend in slaap brengen.... wat maar werkt.
Maar ik weet hoe zwaar het is, en hoe graag je een beetje ritme wilt hebben en de mogelijkheid om je kindje even op bed te leggen.
Mijn dochter was een huilbaby die te vroeg kwam. Wij hebben ook zo zitten tobben met slapen. Ik had zelf een zwaar herstel, dus lang met de draagdoek lopen, of achterover op de bank zitten, lang wandelen, ik kon het niet.
Ze wilde werkelijk nergens anders dan op mij slapen. Ik heb wat uurtjes met tranen in mijn ogen gezeten omdat het gewoon verschrikkelijk pijn deed. Maar als ik haar bij mijn man probeerde te leggen, was ze direct uuuuuren lang ontroostbaar.
Van het consulatiebureau en de boekjes hoorde ik ook alleen maar dingen als wakker weg leggen, zelfstandig in slaap vallen, wakkertijden en 2-urige slaapjes, geen slechte gewoonten aanleren. Het heeft heel erg averechts gewerkt. Ik heb wat uren over een huilende baby gestaan die na 30-45 minuutjes echt niet verder wilde slapen, of gewoon echt niet in een bedje wilde slapen.
En die vermoeidheidssignalen? Geen idee, al het huilen klonk hysterisch en gapen deed ze ook op andere momenten. Ze was superalert, dus staren deed ze ook niet zo. Ik zag er helemaal niks in.
Toen ik na 2/3 maanden besloot alle regels los te laten en gewoon te accepteren dat ze sliep wanneer ze sliep en at wanneer ze at, ging het stukken beter.
Ik begon met de korte slaapjes accepteren. Wakker was wakker, geen getroost om haar weer in slaap te krijgen omdat het nog geen tijd was. Ze kreeg dan meteen een fles, want dan huilde ze tenminste niet direct al. Dat betekende ook veel meer flesjes dan mocht, wel kleinere flesjes. Ik kon voor het eerst genieten van dat ze een kwartiertje, 20 minuutjes vrolijk was.... ze speelde soort van in de box, lekker kraaien, in haar spiegel kijken enzo. En toen zag ik het! In eerste instantie waren die 20 minuutjes genoeg. Dan werd ze jengelig. Ik wist daarvoor niet eens hoe jengelig klonk, want ze krijste alleen maar. Maar het jengelen begon.
Als ik haar dan in de doek deed, of met de wagen ging wandelen, of haar in een bepaalde houding op mijn buik hield, sliep ze zo. In de box of een bedje was nog wel moeilijk, maar in de ochtend lukte dat soms wel. En al was ze na 10 minuten alweer wakker? Dan was ik trots op haar en haalde ik haar vrolijk uit bed. Volgende slaapje op mij. Zo werden dat steeds betere en langere slaapjes in bed, en met 17 weken sliep ze volledig alle dagslaapjes in bed. Steeds maar 45 min. Maar toch!
Rond 4 maanden ging ze naar de opvang en leerde ze heel plotseling een langer middagslaapje te doen. Dus toen zaten we wel op wakkertijden van 1,5 a 2 uur en 3 slaapjes, waarvan 1 lange.
Rond 6 maanden kon ik haar op bed leggen en viel ze zelf in slaap (wel een aantal weken geoefend met liggend troosten). En rond die tijd was ze ook veel vocaler met geluidjes en jengeltjes en huiltjes. Veel meer variatie, waardoor je er dingen uit kunt halen. Dat kon ik in die eerste maanden echt niet.
Nu ben ik zwanger van de tweede, en ik ga meteen gewoon mee met de baby. Geen boekjes en CB meer voor mij.
