Verschil in omgaan met teleurstelling

M

Maumau

<p>Hoi! Omdat ik merk dat het me nogal bezighoudt, toch even via deze weg. Mijn vriend en ik proberen een kindje te krijgen, dit lukt vooralsnog niet. Inmiddels hangen we in ronde 16 en hebben we een "mislukte" eerste IUI-poging achter de rug omdat ik na een week Ovaleap spuiten teveel eiblaasjes (4 stuks) bleek te hebben. In december HSG onderzoek gehad (geen bijzonderheden) en uit zaadonderzoek blijkt dat zijn zwemmers niet de allersnelste zijn, maar dat hij een kind kan (of in ieder geval heeft kunnen) verwekken is duidelijk, want hij heeft uit een eerdere relatie een zoon van 7 jr. </p><p>Wat ik moeilijk vind is dat we de teleurstelling over dat het nog niet raak is, voor mijn gevoel erg verschillend beleven. Het is vooral mijn last, hij troost me regelmatig als ik er verdrietig over ben, probeert de situatie te relativeren ("komt echt wel een keer goed" etc. - iets wat de mannen sowieso vaker zeggen dan de vrouwen, denk ik) maar het frustreert me soms dat hij gevoelsmatig niet/nauwelijks getroost hoeft te worden. Hij geeft aan dat hij de teleurstelling anders uit dan ik, maar het daarmee heus wel heeft. </p><p>In mijn beleving is het voor hem minder moeilijk omdat hij al een kindje heeft; hij is al een ouder, is bevredigd in die behoefte, haalt voldoening uit de relatie met zijn kind, geniet daarvan. Het feit dat ik zo graag een kindje van mezelf wil maar nog niet heb is een last die ik helemaal zelf moet dragen. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat er daarin een wezenlijk verschil is tussen hem en mij, maar ik heb de indruk dat hij vindt dat ik het probleem groter maak dan het is. Ik voel me de laatste tijd vaak chagrijnig, ook richting hem, misschien zelfs vanuit een soort jaloezie dat hij al wel heeft wat ik zo graag wil. Heel oneerlijk, want hij kan daar ook niks aan doen.</p><p>Ik ben eigenlijk benieuwd of anderen mijn verhaal herkennen en mij wat tips kunnen geven over hoe ik ervoor kan zorgen dat dit niet van kwaad tot erger gaat. Ik ben me ervan bewust dat ik er niks mee opschiet namelijk! Alvast bedankt!</p>
 
Toen ik net gestopt was met de pil en voor het eerst ongesteld werd heb ik gehuild als een kind. Mijn man troostte me en vond het ook sneu voor me maar was heel nuchter toen hij zei dat we het gewoon weer zouden proberen.
Niemand had dit zien aankomen, de wens van mijn man was namelijk een stuk groter dan die van mij.
Ik denk dus dat dit man eigen is.
En ook dat het voor mannen allemaal pas echt word als ze er wat van kunnen zien of voelen (bijvoorbeeld groeiende buik of schopjes).
Maar voor ons vrouwen is het vanaf dag 1 dat we proberen al heel echt omdat wij alles in ons lichaam meemaken en ook constant geconfronteerd worden met kleine pijntjes en dingetjes die ons hoop geven.
Hij kan het makkelijker even loslaten of niet aan denken omdat dat bij hem niet gebeurt.
Vertel hem een keer hoe je je echt voelt en wat je van hem verwacht kwa steun en ook waar jij het moeilijk mee hebt.
Hopelijk brengt dat jullie dan weer wat dichter bij elkaar in dit onderwerp.
Succes!
* ook denk ik niet dat hij tegen je liegt. Hij zal er vast ook mee zitten. Misschien reageerd hij ook wel wat koeltjes omdat hij niet goed weet hoe hij moet reageren of om jou te helpen rustig te blijven en weer te kunnen proberen.
 
Hey Maumau,
Ik herken me volledig in jouw situatie. Mijn vriend heeft ook al een zoon uit een vorige relatie en beleeft het hele proces anders dan mij. Ik heb nog geen kindje van mezelf en na een jaar proberen zijn we net met IUI begonnen. 
Hij is er wel mee bezig maar voelt die teleurstelling minder hard wanneer blijkt dat het niet gelukt is. Ik denk dat mannen dat sowieso anders beleven omdat ze het hele proces fysiek niet voelen. Je kan het hem dus niet kwalijk nemen. Ook het feit dat hij al een kind heeft, maakt me soms jaloers. Hij heeft dat samen met zijn ex beleefd en nu wij het samen willen proberen, lukt het niet onmiddellijk...
We hebben er soms ruzie over, en dat is iets dat je echt moet vermijden. Dan wordt er druk op de relatie gezet en als je stress hebt of je niet goed voelt, verkleint het de kans op succes ook. Ik zou je aanraden om eens iets romantisch te plannen rondom je ovulatie en ervoor te zorgen dat jullie allebei ontspannen zijn. Het zal jullie sowieso deugd doen, en hopelijk lukt het op die manier!!
 
Hoi, dankjewel ook voor jouw begripvolle reactie! Inderdaad exact dezelfde situatie... en fijn om te lezen dat die "lelijke" emotie jaloezie niet alleen iets is van mij ? Het gaat inderdaad niet alleen over jaloezie om het al hebben van een eigen kindje, maar ook het feit dat hij zoiets speciaals heeft met een andere vrouw. En ze is inmiddels "slechts" de moeder van zijn kind, maar toch: ik wil dat ook zijn. Ik wil met hem genieten van die momentjes die je alleen als ouder zo waardeert, niemand anders houdt zoveel van je kind als de andere ouder, en uiteindelijk houdt zijn kind ook van niemand meer dan van zijn eigen vader en moeder. Als hij mag kiezen zou hij willen dat zijn ouders samen waren, en dat snap ik. Het maakt mij alleen des te meer bewust van het feit dat ik misschien dan wel zijn opvoeder ben, maar toch ook vervangbaar ofzo. Snap je wat ik bedoel? Of doe ik er iets te dramatisch over ?
 
He Maumau, 
hier niet exact dezelfde situatie, maar ook wel herkenbaar hoor. Hier gisteren uitgevonden dat de eerste IUI na 2.5 jaar zelf proberen mislukt is. Ik was vreselijk boos, verdrietig, teleurgesteld en ook iets van angst van "shit... straks gaat het gewoon nooit lukken". Wij hebben ook de stempel onverklaarbaar verminderd vruchtbaar gekregen. 
Toen ik 's avonds tegen mn vriend zei dat het dus mislukt was en moest huilen zei hij "we hadden toch afgesproken niet te testen voor de testdag?" uuhm nou ik werd daar eigenlijk wat pissig van want als ik dat wel had gewild had ik het ook gewoon gedaan haha. Toen gaf ik aan bruin verlies te hebben. Hij zei "oh... zullen we er maar over ophouden? Dit hebben we ook niet afgesproken he?" en toen ging hij met de hond lopen. 
Ik bleef kats verbouwereerd achter. Voelde me ook vreselijk alleen. Toen hij terugkwam zei hij wel dat hij er ook mee zit en teleurgesteld is, maar het er uitgebreid over hebben veranderd de boel niet. Tja... mannen verwerken het anders kennelijk.
 
Het is hier op sommige punten ook herkenbaar. Wat ik denk is dat als het niet in je lijf gebeurt, je het veel makkelijker los kunt laten en afleiding kunt zoeken. Wij zijn vanaf de eisprong zonder dat je het wil toch gefocust op elk krampje en dingetje, jij bent degene die de hormonen moet spuiten (dat effect moet je ook niet onderschatten!), alles gebeurt met en in jouw lijf of je dat nou wil of niet. Jij kunt niet even een drankje gaan drinken en je hormonen, baarmoeder etc thuis laten, je man soort van wel. Die jaloezie begrijp ik overigens ook, man ik was jaloers op iedereen die zwanger was of kinderen had en kon echt boos worden als iemand veel klaagde over zwanger zijn (en daarna had ik 2 hele pittige zwangerschappen?…maar inmiddels wel 2 lieve gezonde kindjes!).
Heel veel succes en het is een vreselijk traject, 16 rondes is echt veel en het is niet gek dat je je machteloos, jaloers, boos en verdrietig voelt!!
 
@Uiltjesfan: wat een vervelende situatie ja. Ik geloof idd echt wel dat de mannen er op hun manier mee in hun maag zitten, want ergens doet het misschien ook een beetje afbreuk aan hun gevoel van mannelijkheid? (dit vul ik zelf in hoor) en ik geloof ook niet dat het ze koud laat dat wij er zo verdrietig van worden. Wat ik me afvroeg: hoe komt het eigenlijk dat jullie zo lang zelf hebben geprobeerd? Ik stond na een jaar meteen bij de huisarts...
@GebruikerSN: Precies ons probleem. We voelen alles heel de maand door, al die kleine signaaltjes van je lijf die je hoofd dan weer op een verkeerd spoor zetten, doodmoe word ik ervan. Ik krijg mijn man soms ook niet uitgelegd hoeveel dat van me vraagt. Hij is een nuchter, praktisch type, denkt graag in oplossingen. Kan dingen zeggen als 'het komt ooit echt goed'. Oh joh daar kan ik helemaal niks mee. Terwijl ik weet dat hij z'n best ook doet om mij een hart onder de riem te steken. Soms denk ik ook: hij kan het onderhand nooit goed doen. Ook een lastige positie hooor ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan