Mij lijkt ook dat je het eerst maar eens moet vertellen zonder gedoe erom heen. Als het morgen zo blijkt te zijn dan heb jij al een paar dagen gehad om aan het idee te wennen, voor je ouders zal het als donderslag bij heldere hemel komen. Ik zou ook niet op positieve reacties rekenen, geef ze even de tijd om te wennen. Als ze in eerste instantie niet positief zijn dan zullen dat vast wel worden als ze rustig aan het idee kunnen wennen.
Voor mijn ouders was het ook een verassing, ik heb het mijn moeder over de telefoon verteld omdat ze altijd nogal snel boos wordt en ik had geen zin in geschreeuw enzo. Het viel mij al helemaal mee dat ze rustig bleef, maar blij was ze niet. Toen ik haar de dag erna sprak feliciteerde ze me wel, ze zei er echt bij dat ze overdonderd was en mij daarom niet direct had gefeliciteerd.
Mijn vrienden en collega's waren ook niet enthousiast. Niemand wist of ie mij nu moest feliciteren of niet, omdat ik niet samenwoon met mijn vriend en we elkaar nog geen jaar kenden toen ik zwanger raakte. Ik ben dan wel 28, dus heb wel de leeftijd maar ik heb toch wel met vooroordelen te maken gehad. Iedereen ging ervanuit dat het een ongelukje was, terwijl dat eigenlijk maar een beetje waar was. Ik slikte geen pil en hij had geen zin in een condoom dus we hebben het erover gehad en het maar op zijn beloop gelaten. Wij waren ons er wel van bewust dat het kon gebeuren en wisten ook dat we blij zouden zijn. Maarja dat wist de rest van de wereld niet. Nu ben ik 33 weken en is iedereen eraan gewend.
groetjes, Jane
