A
Anoniem
Guest
Hallo daar ben ik weer. (verslavend dit forum...)
De laatste tijd is de een na de ander zwanger in onze vriendenkring en verdere omgeving/kennisen. Als vanzelfsprekend krijgen mijn man en ik nu geregeld de vraag wanneer wij er eens aan gaan beginnen. Hoe oerstom en bot mensen wel niet kunnen zijn...
Op de momenten dat zoiets aan me gevraagd wordt roep ik altijd maar dat er flink voor geoefend wordt, maar als ik dan weer thuis ben voel ik me er toch vaak rot door.
Mijn schoonmoeder is nog geen oma, maar wil dat dolgraag worden. Tegen een andere schoondochter heeft ze zelfs een keer gezegd dat ze maar beter gauw aan kinderen kunnen beginnen omdat de biologische klok gaat tikken. Tegen mijn man en mij zegt ze nooit iets over het krijgen van kinderen. Aan de ene kant ben ik daar wel blij om, maar aan de andere kant??? Ik vind het toch ook wel een beetje raar. (die cliches over vrouwen kloppen soms toch wel)
Hoe gaan jullie daar mee om, of ben ik de enige met een 'schoonmoeder-probleem'? Dat laatste woord is lichtelijk overdreven hoor, ik kan het best met haar vinden.
Mijn eigen moeder is van onze kinderwens op de hoogte. Ze vertelde laatst dat er een kennis in verwachting was, aangezien ik net weer ongi was geworden kwamen bij mij de waterlanders. Dus heb ik het haar verteld, luchtte best wel op.
Ik wilde jullie vragen wat jullie reactie is als er wordt gevraagd of het niet eens tijd gaat worden voor een kleintje...
Groetjes!!!
De laatste tijd is de een na de ander zwanger in onze vriendenkring en verdere omgeving/kennisen. Als vanzelfsprekend krijgen mijn man en ik nu geregeld de vraag wanneer wij er eens aan gaan beginnen. Hoe oerstom en bot mensen wel niet kunnen zijn...
Op de momenten dat zoiets aan me gevraagd wordt roep ik altijd maar dat er flink voor geoefend wordt, maar als ik dan weer thuis ben voel ik me er toch vaak rot door.
Mijn schoonmoeder is nog geen oma, maar wil dat dolgraag worden. Tegen een andere schoondochter heeft ze zelfs een keer gezegd dat ze maar beter gauw aan kinderen kunnen beginnen omdat de biologische klok gaat tikken. Tegen mijn man en mij zegt ze nooit iets over het krijgen van kinderen. Aan de ene kant ben ik daar wel blij om, maar aan de andere kant??? Ik vind het toch ook wel een beetje raar. (die cliches over vrouwen kloppen soms toch wel)
Hoe gaan jullie daar mee om, of ben ik de enige met een 'schoonmoeder-probleem'? Dat laatste woord is lichtelijk overdreven hoor, ik kan het best met haar vinden.
Mijn eigen moeder is van onze kinderwens op de hoogte. Ze vertelde laatst dat er een kennis in verwachting was, aangezien ik net weer ongi was geworden kwamen bij mij de waterlanders. Dus heb ik het haar verteld, luchtte best wel op.
Ik wilde jullie vragen wat jullie reactie is als er wordt gevraagd of het niet eens tijd gaat worden voor een kleintje...
Groetjes!!!