Verwerking na bevalling stilgeboren kindje met 15 weken..

M

Mommyoflittlev

<p>Lieve mama's, </p><p>Afgelopen vrijdag hoorden wij bij de pretecho dat het hartje van ons kindje was gestopt met kloppen. Ik zou op dat moment 15 weken zijn. Helaas was het kindje naar schatting al een week overleden... Zondag 29 augustus zijn wij did naar het ziekenhuis gegaan en ben ik ingeleid. Ik ben gelukkig redelijk snel bevallen, alleen bleef de placenta helaas achter waardoor ik onder narcose moest om deze te laten verwijderen. Wat een rollercoaster aan emoties.. En juist nu ik dacht vandaag en iets betere dag te hebben, lig ik nu al de hele avond/nacht te malen. We hebben ons kindje gelukkig mee naar huis mogen nemen zodat we nu rustig afscheid kunnen nemen. Maar wat valt dit mij vreselijk zwaar. Het idee dat ik straks niet meer naar ons kindje kan kijken maakt me tot m'n verbazing zo emotioneel.. Het idee dat ik niet meer zwanger ben en niet met trots met mijn buikje rond kan lopen breekt me nu ook echt op. Ik kan zo op zien tegen de komende maanden wat ik juist dit keer zo van hoopte te gaan genieten. En waarschijnlijk is dat niet gek en hoort het erbij, maar wat een vreselijk rotgevoel is dat.</p><p>We zijn al enorm gezegend met ons zoontje van 1,5 jaar dus ergens voel ik me heel ondankbaar dat onze wens voor nog een kindje zo groot is.. Maar ondanks dat ik nu uiteraard wel weer wat angstig ben om zwanger te raken, die droom blijft nu toch steeds roepen in m'n hoofd. Uiteraard moeten we dit eerst allemaal verwerken en de artsen hebben daarnaast ook tegen mijn vriend gezegd dat ze aanraden minstens de komende 6 maanden niet zwanger te raken.. Maar dat laatste was ik ergens toch wel verbaasd over. Uiteraard ben ik nu wel bevallen, is mijn borstvoeding weer gaan opspelen en heb ik uiteraard m'n placenta onder narcose moeten laten verwijderen, maar ik vraag me nu toch af of dit inderdaad met het herstel van mijn lichaam te maken heeft? Onderschat ik wellicht hoe snel ik hiervan zal herstellen? En zo ja, moet ik dan dus ook rekening blijven houden komende tijd met dingen die ik (lichamelijk) doe? Ik had sowieso al enorm last weer van bekkeninstabiliteit, dus dit zal weer tijd kosten voor dit verbetert.. Maar moet ik verder wellicht iets rustiger aan doen ipv alles gelijk weer willen doen? Sorry voor de wellicht wat domme vragen, maar ik hoop dat jullie mij hierin misschien kunnen helpen/jullie ervaringen vertellen.. Daarnaast ben ik ook benieuwd (dit is natuurlijk per persoon verschillend, maar wellicht helpen jullie adviezen) wat voor jullie heeft geholpen met de verwerking van het verlies van je kindje? Sorry voor de persoonlijke en misschien rare vragen (en het wat verwarrende hak op de tak verhaal) , maar wie niet vraagt.. ?</p><p>Alvast enorm bedankt en veel liefs van een verdrietige mama.. ❤️</p>
 
Lieve mama, wat verdrietig ? ik heb geen ervaring maar kan me zo goed voorstellen hoe jij je moet voelen. Wat een verdriet! Hopelijk is het afscheid van jullie kleintje goed. En ik denk dat alle vragen die je stelt helemaal niet gek zijn! Dikke knuffel en sterkte voor jullie ❤️
 
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met dit verlies. Wij zijn in mei ons kindje verloren met 13 weken zwangerschap, hier kwamen we ook tijdens een pretecho achter. We hebben het kindje uiteindelijk begraven op een voor ons dierbare plek en een herinneringenkistje gemaakt met daarin de zwangerschapstesten, boekje van de verloskundige, alle kaarten die we hebben gekregen etc.

Verder is het enige advies wat ik nog kan geven: praat erover met mensen. Ik vond het zelf heel fijn dat veel mensen al wisten dat ik zwanger was want ik heb ontelbaar veel steun ontvangen daardoor. En neem ook vooral de tijd voordat je weer gaat werken, dit verlies verwerken kost al energie genoeg! Nogmaals heel erg veel sterkte!
 
Wat een verdriet ? ik heb geen advies voor je maar wil je/jullie heel veel sterkte wensen. Los van het advies van de arts, geef jullie zelf de tijd om hier van te herstellen. En… er zijn geen domme vragen. Logisch dat je je vanalles afvraagt. Ik hoop dat hier mama’s zijn die wat vragen kunnen beantwoorden. Ik kan je alleen het allerbeste wensen ?
 
Lieve mama,
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje en gecondoleerd met het overlijden.

Wat heftig voor jullie. Het lijkt mij vrij logisch dat je op ziet tegen komende maanden. Je droomde van winkelen voor de baby en daarna je zoon en de baby aan elkaar voorstellen. Maar je word van je roze wolk afgeduwd en tegen het asfalt gesmakt. Natuurlijk doet dat pijn en maakt dat de toekomst onzeker. Dit kindje heeft een plekje in je hart, maar had je liever een plekje op schoot gegeven. En daar mag je best boos en verdrietig om zijn.

Ik vind het helemaal niet ondankbaar dat je na jullie zoon en dit kindje nog een kindje wenst. Je hebt liefde te geven en wil dat graag delen.
Een vrouw die meerdere kindjes heeft mag toch ook nog een kindje wensen? Dus jij ook.?

Zorg goed voor jezelf. Dikke knuffel!?
 
Hoi,

Allereerst gecondoleerd, maar ook gefeliciteerd met je kindje. Je bent toch opnieuw mama geworden.
Ik ben vorig jaar 2x een kindje verloren. Eerste keer met 23 weken, tweede keer met 17 weken.
De 6 maanden wachten heeft volgens mij niks met de placenta te maken, ik ben 2x onder narcose geweest om de placenta te verwijderen en mocht direct weer zwanger worden. Kwam misschien omdat het bij ons zwangerschaps afbrekingen waren ivm ernstige medische afwijkingen. En dus niet een lichamelijke oorzaak oid. Mogelijk daar de 6 maanden daarmee te maken hebben?
Zou het wel even navragen. Bij ons zeiden ze (MUMC) dat 6 maanden wachten voorheen altijd het advies was, maar daar zijn ze op terug gekomen. Als je straks stopt met bloeden en je bent er mentaal en fysiek klaar voor, zou het kunnen. Tenzij er met jou fysiek iets is waardoor het beter is om op krachten te komen / er onderzoek nodig is natuurlijk. Gewoon even goed uitvragen bij het eind gesprek met het zkh straks.
Verder..het vd verlies is zwaar, je gaat door een moeilijk rouwproces heen. Daar kan niemand je op voorbereiden helaas.
Het afscheid van onze meisjes was loodzwaar. Onze eerste dochter hebben we 3 dagen thuis gehad. Dat was op dat moment een hele fijne keuze. Haar afgeven bij het crematorium was onbeschrijfelijk moeilijk, maar het moest. Ons tweede dochtertje hebben we om die reden niet mee naar huis genomen, maar direct na het ziekenhuis naar het crematorium gebracht. We konden het niet opbrengen om ons nog eens te gaan hechten, want dat gaat erg snel. Op dat moment voelde dat als de juiste keuze.
Ik kan niet met woorden omschrijven hoe zwaar het wordt. De wereld gaat door, jouw wereld staat stil. Onmacht, boosheid, jaloezie, verdriet, trots.. alles kwam bij mij voorbij. Mijn advies: zoek professionele hulp. Via het ziekenhuis of misschien heeft je vk nog een adres. Ik ben via mijn vk bij iemand terecht gekomen die verloskundige is en ook therapie geeft aan vrouwen die een traumatische bevalling hebben gehad of een kindje zijn verloren. Daar ga ik nu, bijna een jaar na het verlies van mijn tweede, nog steeds soms heen. Want het verdriet went, je leert ermee om gaan, maar het gaat niet weg. Ik ben heel blij dat ik soms even mijn hart kan luchten en alles eruit kan janken.
Nog een ding.. mannen en vrouwen gaan er anders mee om, is mijn ervaring. Maar dit hoor ik ook terug van andere sterrenmama's met wie ik contact heb gehad. Dus bovenop alle ellende, moet je ook nog uitkijken daar je elkaar niet verliest. Mijn vriend is 3x mee gegaan naar een gesprek, daar hielp ons heel erg om elkaars andere manier van rouwen te accepteren en ermee om te gaan.
Mannen hebben de hormonen niet, het ontzwangeren niet, hebben niet hoeven te bevallen. Het is anders voor ze, dat is logisch. Maar communicatie met je partner is op dit moment vreselijk belangrijk. En natuurlijk ook m.b.t je zoontje.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. Je gaat hiermee om leren gaan, maar je moet er eerst doorheen.
Liefs
 
Mommyoflittlev

Wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken. Ik wens je allereerst heel veel sterkte en kracht toe deze tijd.

Zelf ben ik afgelopen maart bevallen met 18 weken omdat onze dochter het edwardssyndroom bleek te hebben en daarmee dus niet levensvatbaar was. Dit was een enorme tegenslag na al 2 jaar in een medisch traject te hebben gezeten en uiteindelijk met icsi zwanger te zijn geworden. Het voelde zo verschrikkelijk oneerlijk en die eerste weken heb ik ook enorm veel gehuild.
Bij ons kregen we het volgende advies 6 weken niet sporten en rustig aandoen dit is ook wat je normaal na een bevalling te horen krijgt. Wat meer doen als je lichaam zelf laat merken dat het kan. Daarnaast kregen we het advies om in ieder geval de eerste 3 maanden niet zwanger te worden. Nou is dat in ons geval iets wat ook niet zomaar gebeurd, dus hebben hier verder geen rekening mee gehouden qua voorbehoedmiddelen. Dit inderdaad ivm het herstel van het lichaam. Er is toch van alles gebeurd en het lichaam heeft ook tijd nodig om te herstellen. Na 3 maanden wilden wij weer een poging wagen voor ons traject. Helaas overleefde onze enigste cryo het ondooien niet en kregen mijn man en ik corona op het moment dat we langs mochten komen om te gaan starten. Met als klap op de vuurpijl dat mn man bijna 40 graden koorts had en we het traject daardoor nog eens 3 maanden moesten uitstellen. Ik kan je vertellen dit was echt even klap op klap op klap die ik moest verwerken. Momenteel gaat het goed, al ben ik de laatste dagen weer wat emotioneel omdat de uitgerekende datum rond deze periode was en dit toch ook wel binnenkomt. Hiermee wil ik aangeven dat het ene moment beter gaat als het andere moment. Ik heb nog steeds goede en slechte dagen. Al komen er steeds meer goede dagen dan slechte.
Wat gebruiker hiervoor al aangaf over het rouwen wat per persoon verschilt herken ik heel erg. Mijn man heeft een soort muur gebouwd rondom het verlies van onze dochter. Hij kon haar ook niet bekijken nadat ze geboren was omdat hij vanzichzelf weet dat hij er dan aan onder door wqs gegaan. We hebben er goed over gepraat met elkaar en we begrijpen elkaars keuzes en omgang. Bij hem zat meer woede en bij mij meer verdriet die geuit werd. Geef elkaar de ruimte om te rouwen in de manier waarop diegene dat wil maar raak elkaar daar niet in kwijt. Geef duidelijk bij elkaar aan wat je nodig hebt en zorg dat je er voor elkaar bent.
Wij hebben overigens ook ervoor gekozen om onze dochter in het ziekenhuis achter te laten, omdat ik bang was dat hoe langer we het afscheid uitstelde hoe pijnlijker het zou worden. Het ziekenhuis uitlopen was een van de zwaarste dingen die ik ooit van mn leven heb moeten doen, maar ik denk nog steeds dat dit voor ons de juiste keuze is geweest.

Nogmaals heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies.
Dikke knuffel van een andere sterren mama
 
Oh lieve mama's, dank jullie wel voor alle lieve en begripvolle reacties. Ondanks dat ik mensen in mijn omgeving heb die er metalle liefde met me over zouden praten, mis ik soms echt even iemand die me begrijpt. Iemand die weet hoe het is.. Vreselijk dat er mama's zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Heel veel respect voor jullie verhalen en hoe jullie doorgaan ❤️?
Ik merk inderdaad wel dat mijn partner en ik het heel anders verwerken. Gelukkig kunnen we hier goed over praten en hebben we ook afgesproken bij elkaar aan de bel te trekken als we van elkaar zien dat het niet goed gaat en toch professionele hulp nodig hebben.
Morgen zullen we naar het crematorium gaan. Ik zie er enorm tegenop. Inderdaad dat laatste stukje afscheid na toch een paar dagen voor onze kleine te hebben mogen zorgen valt me enorm zwaar, al weet ik dat dit het beste is..
Ik ga inderdaad ook nog even bij het ziekenhuis navragen waar die precieze 6 maanden nu voor zijn. Snap uiteraard dat het lichamelijke en geestelijke herstel hierin belangrijk is, maar ik hoop eigenlijk toch voor die tijd er weer klaar voor te zijn.. Ook hier was het inderdaad bij de pretecho duidelijk dat het kindje een chromosoomafwijking zou hebben en waarschijnlijk al niet levensvatbaar zou zijn. Merk wel dat ik hierdoor wat angstiger ben voor een toekomstig kindje gezien ik eerder al een miskraam heb gehad met 8 weken en dus al een zoontje heb met een erfelijke (van mijn kant en gelukkig ook niet ernstige) chromosoomafwijking.. Nu dit kindje natuurlijk ook weer.. Volgens het ziekenhuis is het gewoon domme pech om 't maar even zo te zeggen. De kans zit erin dat we bij een volgend kindje weer dezelfde chromosoomafwijking als bij m'n zoontje krijgen (50% kans) en gelukkig maak ik me daar dan minder zorgen over omdat hij 't echt super doet.. Alleen het verhaal van dit kindje en mijn eerste zwangerschap van een tweeling maakt dat ik, ondanks dat het misschien domme pech is, toch wel wat meer spanning heb voor een volgend kindje.. Gelukkig heb ik inmiddels goed contact met de praktijkondersteunend huisarts om dit alles te verwerken en hopelijk minder angstig te zijn.. 
Lang verhaal, maar...
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden en goede adviezen. Ben daar super dankbaar voor ❤️
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan